Τι θα αλλάξει;

✓ Ο κύβος ερρίφθη. Η Ελλάδα για μια ακόμη φορά οδηγείται στις κάλπες. Κατόπιν, φυσικά, της νέας συμφωνίας με τους δανειστές. Κατόπιν ενός, όπως αποδείχτηκε, μάταιου δημοψηφίσματος και ενός νέου… μνημονίου.
Και ο μέσος πολίτης, δικαίως να διερωτάται. Τι θα αλλάξει;
Οι μεν “συναγωνίζονται” ποιος θα εφαρμόσει καλύτερα το μνημόνιο με στόχο, κατά πώς λένε, να βγει κάποτε η Ελλάδα στις αγορές και να βελτιωθεί η κατάσταση της οικονομίας. Ποιος θα αντέξει μέχρι τότε; Πώς γίνεται, άλλες χώρες να πέρασαν από ένα μόνο μνημόνιο και να ξεπέρασαν τα προβλήματα και η Ελλάδα να χρειάζεται και τρίτο με αβέβαιο αποτέλεσμα; Τι λάθη έγιναν;
Οι δε διατηρούν αντιμνημονιακό λόγο και καλούν τους πολίτες να τους προτιμήσουν. Πώς, όμως, θα μας απαλλάξουν από το μνημόνιο όταν, κατά που φαίνεται, η Ελλάδα έχει άδειο ταμείο και βρίσκεται στο έλεος των δανειστών; Τι εναλλακτική λύση προτείνουν, πέραν του καταγγελτικού τους λόγου; Το “όχι” στη συμφωνία πως το εννοούν; Γιατί το “όχι” του δημοψηφίσματος είδαμε πως… εννοήθηκε. Πού θα βρουν τα λεφτά να πληρώσουν μισθούς και συντάξεις αν κλείσουν οι κάνουλες των… δανειστών; Εχουν απάντηση; Εκτός κι αν μας πουν κι αυτοί ότι “λεφτά υπάρχουν”.
Τι νόημα, εν τέλει, έχουν οι εκλογές, οι οποίες κοστίζουν στην, ήδη ταλαιπωρημένη, ελληνική οικονομία; Εξυπηρετούν τη χώρα και τον λαό στην παρούσα δύσκολη συγκυρία;
Ηδη οι πολιτικοί μας ξεκίνησαν τις μάταιες αντιπαραθέσεις και τις ανούσιες κόντρες, αντί να καθίσουν στο τραπέζι της συνεννόησης -όσοι τουλάχιστον συγκλίνουν σε θέσεις- για ένα καλύτερο και όχι δυσοίωνο μέλλον. Γιατί το ελληνικό ζήτημα υπερβαίνει στην παρούσα φάση, ιδεοληψίες και μηδενισμούς. Η σταδιακή απαγκίστρωση από χαράτσια και οικονομικά βάρη που δεν μπορεί να σηκώσει άλλο ο πολίτης, είναι επιτακτική ανάγκη, στο πλαίσιο της Ευρώπης.
Οι εκλογές έχουν νόημα αν αποτελέσουν ευκαιρία για τις πολιτικές δυνάμεις να αναλογιστούν τις ευθύνες τους προς τη χώρα και την κοινωνία. Μήπως και κάτι αλλάξει. Για να μεταβούμε από τις στείρες κόντρες με τη γνωστή “ξύλινη γλώσσα” προς… λαϊκή κατανάλωση σε δημιουργικές αντιπαραθέσεις προς όφελος της χώρας και του κόσμου. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια.