Της αγανάκτησης και του θυμού ο δρόμος…

Απόψε, κυρίες και κύριοι, αγανακτούμε!
Κατά το “απόψε αυτοσχεδιάζουμε”, του Λουίτζι Πιραντέλο… ένα πράμα.
Ισια κι όμοια… δηλαδής. Και για να το κάμω πιο σαφές: όλα μες στο μπλέντερ κι ό,τι βγάλει η βράση(!). Διότι στην περίπτωσή μας το μπλέντερ λειτουργεί και ως… βραστήρας!!! Αυτό επιτάσσει η εποχή μας!
Σήμερα το λοιπόν αγανακτούμε! Ή καλύτερα να πούμε ότι «και αυτοσχεδιάζουμε και αγανακτούμε». Διότι η ιστορία έχει δείξει ότι αγανάκτηση και λογική δεν συμβαδίζουν. Και ναι μεν μπορεί να αγανακτήσει κάποιος επειδή όλα αυτά τα τρελά και δίχως λογική που συμβαίνουν γύρω του είναι ικανά να τον φέρουν στην τρέλα, ωστόσο εάν θέλει αυτός να… “βγει” από την αγανάκτηση και κάπως να σουλουπώσει τα πράγματα, οφείλει να την κατευνάσει (την αγανάκτησή του) η οποία δεν είναι και η καλύτερη σύμβουλος.
Το λέει άλλωστε και ο σοφός… γράφων: «τον θυμό πολλοί ηγάπησαν, τον θυμωμένο ουδείς».
Αυτό το παραπάνω ρητό μπορεί βεβαίως να μεταλλαχθεί και σε «τον θυμωμένο πολλοί ηγάπησαν, τον θυμό ουδείς». Οπως το πάρει κανείς! Χατήρι σε κανέναν δεν χαλάμε!
Διότι -κατ’ αυτήν την έννοια- μπορούμε να είμαστε και με τον θυμό και με τον θυμωμένο· δηλαδή: ό,τι ακριβώς ισχύει σε αυτόν εδώ τον τόπο, όπου όλοι αγανακτούν με όλους αλλά και με τους ίδιους τους εαυτούς τους!
Αποτέλεσμα; Ενα αβέβαιο μέλλον για τα… παιδιά τους/μας! Δυστυχώς!
Εχοντας μια συζήτηση τις προάλλες με φίλους ειπώθηκε κι αυτό· ότι η μεγάλη ευκαιρία της Ελλάδας χάθηκε την εποχή των αγανακτισμένων. Τότε που ο κόσμος είχε ξεχυθεί στους δρόμους. Τότε που πάνω στην… ένωση χωρίσαμε τα τσανάκια μας σε… πάνω και κάτω πλατεία. Κι έπειτα, δημιουργήθηκε κι ένας τρίτος πόλος, εκείνων που επέστρεψαν στα σπίτια τους όταν διείδαν την απόληξη αυτής της αγανάκτησης που ξεπουλήθηκε (ή μήπως ήταν εξ αρχής ξεπουλημένη;).
Ναι, «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή», είναι κι αυτό μια σωστή προσέγγιση αλλά καθώς φαίνεται θα αργήσει πολύ ακόμη ο επαναπατρισμός του.
Αγανακτιμένος – θυμωμένος λοιπόν με τους “αγανακτισμένους” που πια είναι στα πράγματα, διότι εξακολουθούν ακόμη να είναι αγανακτισμένοι, και με μια επισήμανση-απορία: Μήπως ακόμη εμφανίζονται αγανακτισμένοι επειδή δεν έχουν τίποτα άλλο να “αρθρώσουν”; Κι αν κάτι τέτοιο ισχύει, θα υπάρξει σωτηρία για τον έρμο ετούτο τόπο ένας άλλος δρόμος;