Της πατρίδας μου η σημαία Λάφυρο, κι όχι ιδέα;

Εάν η συζήτηση που έχει ξεσπάσει τις τελευταίες ημέρες για τους σημαιοφόρους στις παρελάσεις και τις παραδόσεις στα σχολεία, δεν επισκίαζε σειρά μειζονων ζητημάτων που προβληματίζουν στις ημέρες μας την ελληνική κοινωνία,  το γεγονός ότι ανοιξε, έστω δια της πλαγιας, θα θεωρούνταν ευτυχές. Η συζήτηση αυτή έπρεπε κάποτε να γίνει,  όχι ομως εν μέσω τριων υπερνομοσχεδίων που ψηφίζονται μέσα στο κατακαλόκαιρο, για Υγεία,  Παιδεία και ΜΜΕ.
Παρόλα αυτά, είτε αρέσει είτε οχι, η Ιστορία εχει γράψει πως η επίσημη καθιέρωση των μαθητικών παρελάσεων στη χώρα μας ήταν προϊόν της φασιστικής γυμναστικής στην οποία υπέβαλε τη νεολαία το καθεστώς της 4ης Αυγούστου. Μέτρο πιστό στη συνταγή στρατιωτικοποίησής των νέων του Χίτλερ και του Μουσολίνι.  Γεγονός, βέβαια, που ουδόλως υποδηλώνει τα αισθήματα του λαού,  που με τα χρόνια ενέταξε στην παράδοσή του την παρέλαση των μαθητών.
“Τι όνειρο ήταν χθες και σήμερα! -Χθες στο πεδίον του Αρεως με την Εθνική Νεολαία. Το έργον μου! Εργον που ενίκησε μέσα σε τόσες αντιδράσεις! Σχεδόν 18 χιλιάδες παιδιά από Αθήνας και Πειραιά, περίχωρα και από πολλές επαρχίες. Φάλαγξ “Ι.Μεταξά” Πατρών! (…) -Σήμερα. Τελετή. Ενθουσιασμός. Αποθέωσις. Παρέλασις στρατού θαυμασία. Απόγευμα παρέλασις Σχολείων Προσκόπων κτλ. και Εθνικής Νεολαίας με τα Τάγματα εις την ουράν. Αι φάλαγγες της ΕΟΝ ατέλειωτοι! Ολοι ντυμένοι! Περίπου 12-14 χιλιάδες! Εντύπωσις εις τον κόσμον καταπληκτική!”
Τα παραπάνω φέρονται τα λόγια με τα οποία περιέγραψε στο ημερολόγιο του ο δικτάτορας Ι. Μεταξάς την μαθητική παρέλαση της 25ης Μαρτίου του 1938, το τρίτο έτος από την καθιέρωση τους. Εβδομήντα εννέα χρόνια  αργότερα,  οι μαθητικές παρελάσεις συνεχίζουν να γίνονται κανονικά. Μέχρι εχθές, ο καλύτερος μαθητής κηρυσσόταν σημαιοφόρος, με τους αμέσως επόμενους να τον πλαισιώνουν ως παραστάτες.
Εναν σχεδόν αιώνα αργοτερα, αποφασίζεται πως οι θέσεις αυτες θα προκύπτουν από κλήρωση μεταξύ όλων των μαθητών, βάση Προεδρικού Διατάγματος.
Έχοντας διαχρονικά μια βαθιά απέχθεια στην τυπολατρεία, και λατρεύοντας από την άλλη την ουσία,  ομολογώ πως οι αντιδράσεις που έφερε στους συντηρητικούς κύκλους της χώρας, όχι μόνο ξαφνιάζουν, αλλά προσβαλλουν εξίσου βαθιά το σύμβολο που υποτίθεται πως υπερασπιζονται.
Διότι, τι άλλο παρά τον εξευτελισμό της σημαίας ως συμβολο μπορεί να προκαλεί η απόδοση της ως επαινος, σε ενα εκπαιδευτικό σύστημα που επιβραβεύει την παπαγαλία, τον ανθρωποφαγικό ανταγωνισμό μεταξύ των μαθητών και την απεμπόληση του νεανικού ενθουσιασμού,  την ώρα που αποκλείει όσους δεν έχουν οικονομική δυνατότητα για εξωσχολική βοήθεια;
Η κατάσταση του εκπαιδευτικού μας συστήματος είναι τέτοια που αντί για την προστασία τέτοιων αναχρονιστικών περί αριστείας αντιλήψεων,  οφείλουμε να ξηλώσουμε τόμους ξεπερασμένων απο τον χρόνο ιδεοληψιών. Στη χώρα μας μπορεί να υπάρχουν μερικά απο τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου,  το επίπεδο τους ομως ειναι συχνά αντιστρόφως ανάλογο του χαμηλού επιπέδου στο οποίο βρίσκονται οι μαθητές που εισέρχονται,  έχοντας μόλις αποφοιτησει απο το δευτεροβαθμιο σύστημα εκπαίδευσης.
Επιπροσθέτως,  ο οποίος σεβασμός στα εθνικά σύμβολα και τις παραδόσεις θα ήταν καλό  να προκύπτει  με την ιδια την Παιδεία που λαμβάνουν οι νέοι και οι νέες ανά την Επικράτεια, και όχι ως αποτέλεσμα ενός λαφυρολογικού συστήματος επιβράβευσης.
Διαφορετικά,  ας συνεχισουμε να επιβραβεύουμε όσους αριστεύουν με τη σημαία, όπως ο γονιός κακομαθαίνει το παιδί “τάζοντας” του διάφορα καλούδια σε αντάλλαγμα της καλής συμπεριφοράς του.
Και, γιατί όχι,  ας πάμε ένα βήμα παρακάτω. Να αποδίδουμε, ας πούμε, να μετάλλιο ανδρείας  στους καλύτερους μαθητές της χώρας,  ενώ για τον καλύτερο της Επικρατείας κάθε χρονιά,  θα μπορούσαμε να χτίζουμε εναν ανδριάντα…