Το σκηνικό είναι πια γνωστό και μάλλον δεδομένο όσο διαρκούν τα μνημόνια και τα προαπαιτούμενα: Αλλά τάζουν προεκλογικά τα κόμματα και άλλα πράττουν ως κυβέρνηση.
Υπάρχει μεγάλο δημοκρατικό έλλειμμα καθώς οι πολίτες δεν αισθάνονται ότι εκπροσωπούνται, αλλά αμήχανοι παρακολουθούν τη διαιώνιση μέτρων που υποβαθμίζουν το βιωτικό τους επίπεδο.
Οι νέοι δικαιολογημένα εξεγείρονται. Ποιος, άλλωστε, και γιατί να αποδεχτεί μέτρα φτώχειας;
Πότε, όμως, θα σταματήσουμε να γινόμαστε στο ίδιο έργο θεατές; «Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!», που έλεγε και ο Βάρναλης.
Μόνο που το “θάμα” αργεί στην Ελλάδα…
