Το βατράχι και τα βουβάλια

Από τον φόβο λοιπόν ενός Grexit πριν από ένα χρόνο, φτάσαμε στην πραγματικότητα του Brexit.
Πλείστες οι απόψεις που προέρχονται από όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Απόψεις που παραμένουν “δεσμευμένες” από τα προσωπικά “πιστεύω” και εμπειρίες εκείνων που τις εκφέρουν…
Ηταν τουλάχιστον σοκαριστικό το αποτέλεσμα έτσι όπως διαμορφώθηκε κυρίως επειδή “άλλα λέγαν οι δημοσκοπήσεις” αλλά και επειδή “αλλιώς ήμασταν συνηθισμένοι” επί χρόνια. Ακόμη και σήμερα, κάποιες μόνο ημέρες μετά, ο κουρνιαχτός δεν έχει… κατακάτσει.
Είμαστε ενώπιον ενός νέου είδους πολέμου μεταξύ μεγάλων συμφερόντων πρωτίστως… Αυτό είναι ένα από τα στοιχεία που διαβλέπω. Και πρόκειται για έναν πόλεμο που ως φαίνεται, ξεκινά μεταξύ βουβάλων, όπερ σημαίνει πως πάντοτε σε αυτές τις συγκυρίες την πληρώνουν τα βατράχια. Δεν θα αναλωθώ -δεν είμαι άλλωστε και ειδικός- σε οποιαδήποτε άλλη ανάλυση παρά θα καταθέσω μόνο μία από τις -είναι αλήθεια- πάμπολλες σκέψεις που όλες αυτές τις ημέρες με αφορμή αυτό το αποτέλεσμα των Βρετανών, με έχουν κυριεύσει…
Οσο κι αν η Ελλάδα είναι μέρος της Ευρώπης από την οποία ένα βασικό κομμάτι φαίνεται πως αποδεσμεύεται, οφείλει τώρα στα όρια του εφικτού, στο πλαίσιο των δυνατοτήτων της και ακόμη παραπάνω να αρπάξει την ευκαιρία -παρόλες τις δύσκολες συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί- και να εκθέσει τις δικές της θέσεις…
Μα θα πει κανείς: «είναι δυνατόν τώρα που ο κόσμος καίγεται, η Ελλάδα να διεκδικήσει ένα καλύτερο μέλλον, μια καλύτερη προοπτική μέσα σε ένα τέτοιο “πανδαιμόνιο”.
Θεωρώ πως ναι! Ισως είναι μία από τις ευκαιρίες που ποτέ δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι θα ερχόταν.
Το θέμα επιτέλους που πρέπει να δούμε κατάματα, είναι να λειτουργήσουμε βάσει του δικού μας συμφέροντος. Κατά πόσο μπορούμε να διεκδικήσουμε εμείς ομονοούντες για εμάς και όχι πάλι να χωριστούμε σε λογής – λογής στρατόπεδα όπως πολλάκις στο παρελθόν έχουμε κάνει, ακολουθώντας τους μεγάλους. Το ερώτημα είναι αν έχουμε εκείνες τις πολιτικές και όχι μόνο προσωπικότητες που θα μπορέσουν να μας οδηγήσουν έξω από τα αδιέξοδα που έχουμε οδηγηθεί…
Τούτο είναι ένα από τα ζητούμενα τώρα. Είναι αυτό που άμεσα έχουμε ανάγκη: Να δούμε πέρα από τα στενά όρια της ελληνικής πραγματικότητας. Να δούμε μακρόπνοα σε αυτό το νέο κοσμο-πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικό περιβάλλον που δείχνει ότι δημιουργείται· αν μπορούμε να βρισκόμαστε όχι ως απολύτως ισότιμοι παίκτες αλλά τουλάχιστον σοβαροί και υπολογίσιμοι και όχι ομφαλοσκοπούντες και δίχως σχεδιασμό “άβουλα όντα”!
Τόσο η Ευρώπη -η γερμανική Ευρώπη- όσο και η Μεγάλη Βρετανία που να μην το ξεχνούμε είναι παραδοσιακά μια μεγάλη δύναμη πάντα υπολογίσιμη όντας -αν μπορεί να ειπωθεί- το βασικό μέλος της πάλαι ποτέ Βρετανικής Κοινοπολιτείας -και στις μέρες μας Κοινοπολιτείας- που έχει ως μέλη 54 χώρες, με συνολικό πληθυσμό 1,9 δισεκατομμύρια κατοίκους, το 29% του παγκόσμιου πληθυσμού, αυτή τη στιγμή αρχίζουν τις συνομιλίες – συναλλαγές για το μέλλον που δεν φαίνεται καθόλου… προφανές!
Συνήθως σε τέτοιες ανακατάξεις οι μικροί δεν παίρνουν τα που δικαιούνται πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Εμείς τώρα οφείλουμε παντί τρόπω να είμαστε παρόντες, τουλάχιστον να μην συνθλιβούμε από τη μάχη των βουβάλων και με συγκεκριμένο στόχο να καλυτερεύσουμε τη θέση μας ενισχύοντάς την τώρα που “καίει το σίδερο”…