Ενα “γιατί”, κόμπος στο λαιμό, τούτες τις ώρες που όλα σιγούν, τούτες τις ώρες που όλα φωνάζουν δυνατά καταχτυπώντας τα μιλίγγια· πως θάνατος βαρύς τα έκλεισε τα μάτια των παιδιών.
Τίποτα να μην γραφεί· μια εσώτερη προσταγή!
Μόνο “κενό” για τούτη τη τραγωδία που και πάλι γράφτηκε στην άσφαλτο του τόπου μας…
…Κι ούτε να καταγραφούν “λέξεις” για τα νιάτα, για την Ιωάννα, τον Αλέξανδρο, την Μαριλένα…
Μόνο… βουβή σιωπή λοιπόν· αβίαστα μονάχα αυτή προστάζει τώρα τα λόγια και τις σκέψεις.
Κι αυτά από τυφλή υπακοή παραμένουν κλειδωμένα στα βάθη της ψυχής, εκεί όπου η θέση τους με το πένθος είναι…
…Ακολουθεί ένα απόσπασμα από το ποίημα του Κωστή Παλαμά “Ο τάφος” γραμμένο το 1898 για τον χαμό του παιδιού του.
Άφκιαστο κι αστόλιστο
Του χάρου δεν σε δίνω
Στάσου με τ’ ανθόνερο
Την όψιν σου να πλύνω
Το στερνό το χτένισμα
Με τα χρυσά τα χτένια
Πάρτε απ’ τη μανούλα σας,
Μαλλάκια μεταξένια
Μήπως και του Χάροντα
Καθώς θα σε κοιτάξει
Του φανείς αχάιδευτο
Και σε παραπετάξει.
—–
Στο ταξίδι που σε πάει
Ο μαύρος καβαλάρης
Κοίταξε απ’ το χέρι του
Τίποτε να μην πάρεις
Κι αν διψάσεις μην το πιείς
Απ’ τον κάτου κόσμο
Το νερό της αρνησιάς
Φτωχό κομμένο δυόσμο!
Μην το πιεις κι ολότελα
Κι αιώνια μας ξεχάσεις
Βάλε το σημάδι σου
Το δρόμο να μη χάσεις
Κι όπως είσαι ανάλαφρο
Μικρό σα χελιδόνι
Κι άρματα παλληκαριού
Δεν σου βροντούν στην ζώνη
Κοίταξε και γέλασε
Της νύχτας το σουλτάνο
Γλίστρησε σιγά, κρυφά
και πέταξ’ εδώ πάνω,
Και στο σπίτι τ’ άραχνο
Γυρνώντας, ω ακριβέ μας,
Γίνε αεροφύσημα
Και γλυκοφίλησέ μας!…
