«Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά»
Πυθαγόρας
Πράγματι, πρέπει να θλίβεται κανείς για το κατάντημα αυτό των ανθρώπων, όταν έπειτα από προσπάθειες αιώνων των μεγάλων πνευμάτων του πλανήτη να του δείξουν τον δρόμο προς τη χαρά, την ευτυχία, στην πνευματική ανύψωση, αυτός βρίσκεται σε χαμηλό επίπεδο.
Κλότσησε ο άνθρωπος όλα τα μεγάλα επιτεύγματα και άφησε τα άγρια ένστικτά του να σπαράζουν τον όμοιό του, τον αδελφό του, κατεβαίνοντας στη βαθμίδα του κτήνους. Η αλήθεια όμως είναι ότι τα ζώα όταν σκοτώσουν ένα άλλο και χορτάσουν την πείνα τους, το ένστικτό τους σταματά. Ο άνθρωπος αντίθετα δεν χορταίνει τα άγρια ένστικτά του και χύνει το αίμα ή τη δυστυχία των αδελφών του χωρίς πόνο, χωρίς σκοπό.
Ο άνθρωπος έχει θεσπίσει νόμους που τιμωρούν την κακοποίηση, τον φόνο, την ύβρη. Όταν έχει όπλο και σκοτώσει, είναι παράνομο. Όμως όταν το κράτος του δώσει όπλο και σκοτώσει είναι νόμιμο! Ο πόλεμος δεν είναι η μεγαλύτερη κοινωνική παρανομία;
Αν ερωτηθούν οι λαοί για πόλεμο, φυσικά και θα απαντήσουν ότι “όχι” δεν τον θέλουν, όμως πάλι έχουν ευθύνη διότι ανέχονται τους ηγέτες τους που τους οδηγούν στην αλληλοεξόντωση για επεκτατικούς, εγωϊστικούς και οικονομικούς σκοπούς. Μόνο η προσπάθεια να αποτινάξει έναν ξένο ζυγό δικαιολογεί σ’ έναν λαό να πάρει τα όπλα, διότι πρέπει να προστατεύσει την ελευθερία του και αυτό αφού φυσικά έχει εξαντλήσει όλα τα άλλα μέσα διαμαρτυρίας και διεκδίκησης των δικαιωμάτων του.
Τι μεγάλη ειρωνεία, να διεξάγεται πόλεμος μεταξύ χριστιανικών λαών, εμπαίζοντας και ποδοπατώντας τις αρχές που κήρυξε ο Ιησούς. Κανένας λόγος αιτιολόγησης του “ου φονεύσεις”. Πολλοί κατηγορούν εύκολα γι’ αυτό τους ταγούς των θρησκειών που δεν θεμελίωσαν τις αρχές της ηθικής και της γνωσιολογίας της θρησκείας περί του ορθού λόγου. Αυτό ίσως είναι εν μέρει σωστό. Όμως, υπάρχει η κραυγή του ενστίκτου σε όλους μας και εκεί τα συναισθήματα υποχωρούν.
Γιατί άραγε δεν διδασκόμαστε από τα λάθη μας, αλλά κυρίως από το “έργο” που άφησαν τα μεγάλα πνεύματα που πέρασαν από αυτόν τον πλανήτη;
Είμαστε τυφλοί στον νου και δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε από αδράνεια σκέψεως να δούμε και να γνωρίσουμε την πραγματικότητα; Βέβαια υπάρχουν γνώσεις που δεν πρέπει να αποκαλύπτονται σε ανώριμες ψυχές ή ατροφικές διάνοιες. “Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά” μας λέει ο Πυθαγόρας. Ναι, στον καθένα είναι σωστό να δίδεται η πνευματική τροφή που μπορεί να αφομοιώσει, αλλά χρειάζεται μετάδοση γνώσης στους ανθρώπους καθώς και πνευματικού ξυπνήματος, αν επιθυμούμε να οδηγηθούμε σε κοινωνία αντάξια της ανθρώπινης αξίας.
Ας αναζητήσουμε την αξία της ανθρώπινης μορφής και μέσα από τη σοφία των μεγάλων πνευμάτων και της συνείδησής μας, ας χαράξουμε νέο δρόμο ή καλύτερα σαν τον Ηρακλή, ας επιλέξουμε τον δρόμο της πραγματικότητάς μας και όχι αυτόν των πρόσκαιρων απολαβών.
Στο σύμπαν επικρατεί αρμονία, που εμείς εδώ ονομάζουμε αγάπη. Γιατί άραγε οι κυβερνώντες μας, αλλά και όλοι μας, δεν προσπαθούμε για την εγκαθίδρυση της αρμονίας, της αγάπης, αλλά αφηνόμαστε έρμαια των ενστίκτων μας που μας οδηγούν μακρυά από κάθε αρμονία;
Γιατί ο νους των ανθρώπων ασχολείται μόνο με πονηριές εναντίον των αδελφών μας αντί του ιδανικού να αναζητά τρόπους να φέρει αρμονία στις κοινωνίες; Γιατί δεν στρέφουμε την προσοχή μας και το ενδιαφέρον μας στις αξίες των προϋπαρχόντων μας καθώς και στα μηνύματα της συνείδησής μας; Κάποιος πρέπει να βοηθήσει, ίσως σκεφθείτε.
Όταν ο μαθητής είναι έτοιμος, ο δάσκαλος θα εμφανιστεί, λέει μία πασίγνωστη ρήση.
