Με προσέλευση όλων των κατοίκων του Αερινού και αρκετών άλλων προσκυνητών από τα γύρω χωριά και από αλλού, το χωριό θύμισε προχθές τις παλιές καλές εποχές, προς χάρη της εορταζόμενης Εκκλησίας του, που είναι αφιερωμένη στον Τίμιο Σταυρό.
Η Θεία Λειτουργία τελέστηκε από τον εφημέριο της Ενορίας π. Ιωάννη Παντελαντωνάκη με συλλειτουργό τον συνταξιούχο κληρικό π. Νικηφόρο Χατζογιαννάκη, κάτοικο Βάθης, ενώ ύμνους απέδιδαν οι ιεροψάλτες από το Κεφάλι, Μανώλης Παπαδογιωργάκης και Γεώργιος Πολάκης.
Το ιστορικό της εορταζόμενης Εκκλησίας όπως και του χωριού το πληροφορηθήκαμε από ηλικιωμένους κατοίκους, οι οποίοι μας είπαν τα εξής: «Στη θέση της σημερινής εορταζόμενης Εκκλησίας προϋπήρχε μέχρι τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1930 ένας μικρός ναός ο οποίος γκρεμίστηκε επειδή δεν εξυπηρετούσε τις ανάγκες του τότε Αερινού, που ήταν ένα μεγάλο χωριό. Ετσι λοιπόν, μέσα σε λίγα χρόνια με τη συνδρομή των κατοίκων, αλλά και γυροχωριτών καθώς και των απανταχού ευρισκομένων Αερινιωτών αποπερατώθηκε η νέα Εκκλησία, στολίδι για το χωριό και το 1938 έγιναν τα εγκαίνιά της. Επίτροπος ήταν τότε, ο Αντώνιος Φελεσάκης».
Ο Αερινός, όπως, άλλωστε μαρτυρεί η ονομασία του, είναι ένα ορεινό χωριό και μάλιστα από τα πιο ορεινά χωριά του Δήμου Κισάμου με την πιο χαμηλή γειτονιά του τα Ταμπασιανά γύρω στα 610 μέτρα και την ψηλότερη, τα Φελεσιανά στα 750 μέτρα.
Σε ακμή παρέμενε το χωριό μέχρι και τη δεκαετία του 1960 έχοντας 70 οικογένειες, με πολλά μικρά παιδιά τα οποία, άλλα πήγαιναν στο Δημοτικό Σχολείο του Αγίου Αθανασίου μεταξύ Βάθης, Παπαδιανών και Κεφαλίου, διανύοντας με τα πόδια κάθε μέρα, για να πάνε και να έρθουν, γύρω στα τρία χιλιόμετρα, ενώ άλλη τόση απόσταση διένυαν και τα παιδιά από την άλλη γειτονιά που πήγαιναν στο Δημοτικό Σχολείο των Περιβολίων.
Ο Αερινός είναι ακόμα το χωριό του αείμνηστου προπάππου μου, καλλιτέχνη της κρητικής παράδοσης και λαϊκού δασκάλου στο βιολί Γιάννη Φελεσάκη ή Φελεσογιάννη, όπως τον έλεγαν. Σήμερα, δυστυχώς, όλοι κι όλοι οι κάτοικοι στις γειτονιές του Αερινού είναι ηλικιωμένοι και λιγότεροι από δέκα.
Μετά τη Θεία Λειτουργία ακολούθησε μεγάλο πανηγύρι με πλούσια περιποίηση στον αύλειο χώρο της Εκκλησίας, η οποία είναι και κοιμητήριο του μικρού, πλέον, χωριού.
Το πανηγύρι, βέβαια δεν τελείωσε στην Εκκλησία, αλλά συνεχίστηκε σε ορισμένα σπίτια του χωριού με τα παιδιά και τους συγγενείς των μονίμων κατοίκων να περιποιούνται τους πανηγυριώτες και η μέρα κύλησε ευχάριστα με καλές θύμησες και ιστορίες από το παρελθόν.
Πλάνα με τη βιντεοσκόπηση θα δείτε στην ιστοσελίδα των “Χ.Ν.”.
