«Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια.
Μόνο τρόπο να κοιτάνε…»
Μιχάλης Γκανάς – Ποιητής
Εντάξει! Μπορεί στον ήλιο να κάνει ακόμα ζέστη. Μπορεί το σώμα σου να αποζητά την ηρεμία της ξαπλώστρας. Αλλά το βλέμμα σου είναι εκείνο που παρουσιάζει τα πρώτα δείγματα δειλίας μπροστά στο χρώμα της θάλασσας που αλλάζει. Σε σκιερά στενά ενοχλητικών αέρηδων. Σε ήχους νύχτας, που έχασαν την ανεμελιά διψήφιων θερμοκρασιών.
Τριγύρω σου, όλα βιάζονται να πάρουν καινούργια θέση. Μόνον η Φατμαγκιούλ κι οι παρουσιαστές ειδήσεων μοιάζουν αμετακίνητοι. Κάποιες φορές λαμπερές καριέρες χτίζονται πάνω στη μιζέρια. Και κάποιες άλλες συμβαίνει απλά το αντίθετο. Κατά τα άλλα, το πρωί σε περιμένει πια με δροσερή ανάσα στην εξώπορτα. Το μεσημέρι αδυνατεί να λιώσει τα παγάκια του φραπέ. Το απόγευμα ο ήλιος ανεβάζει ταχύτητες μέχρι να πέσει πίσω απ’ το ακρωτήρι. Οι τουρίστες λιγόστεψαν. Και τα χελιδόνια ήδη κάπου στην Αφρική, τιτιβίζουν αυτάρεσκα ανακαλύπτοντας την παράταση νέων καλοκαιριών.
Εσύ και το καλοκαίρι σου. Σχέση περίεργη. Που όταν το ζεις, σου φαίνεται τεράστιο. Και μόλις τα πρώτα κύματα βρέξουν τα βήματά σου στις αποβάθρες, αρχίζεις να το αποκαλείς μικρό. Ζεις το καλοκαίρι σου δύο φορές. Τη μία όταν αυτό συμβαίνει, ασυναίσθητα. Την άλλη, όταν αυτό περάσει, πιο καθαρά. Αυτή άλλωστε είναι και η ειρωνεία του χρόνου. Να υφίσταται μόνο όταν τον σκέφτεσαι.
Οχι ότι το βάζεις κάτω. Λίγο πάνω απ’ τη μέση ο Οκτώβρης. Κι αν δεν έρθει η εορταστική 28η, με τα ασπρόμαυρα ντοκουμέντα ηρωικών παρελθόντων που το χιόνι φτάνει ίσα με το γόνατο ή τα κο ντινά πλάνα στην αποφασιστικά σφιγμένη απαστράπτουσα οδοντοστοιχία του λοχαγού Κώστα Πρέκα, που με ένα μόνο πολυβόλο, αποδεκατίζει ολόκληρο σύνταγμα ναζιστών, δεν θα το πάρεις πια απόφαση ότι ήρθε ο χειμώνας. Αυτή την συνήθεια είχες από μικρός, αυτήν και συντηρείς. Δύο είναι τα στοιχεία που χρειάζεσαι για να πιστέψεις σε μετεωρολογικές προβλέψεις κακοκαιρίας: την γαλανόλευκη να κυματίζει παραδομένη σε τρελό βοριά. Και τα κορίτσια απ’ το Λύκειο που αποφοίτησες να ανοίγουν το βήμα τους, παγωμένες χάριν κοντής φούστας παρελάσεως.
Τριγύρω σου όλα αλλάζουν. Στο φωνάζουν καθημερινά. Μόνο που ακόμα δεν είσαι σίγουρος για τον αν αυτή η επανάληψη γίνεται με σκοπό να το πιστέψουν πρώτα εκείνοι που μιλούν για νέες μέρες ή εσύ που άρχισες πια να συνηθίζεις στο ημίφως ανέχειας. Ξέρεις καλά πως όταν ψιθυρίζεις κάτι τέτοιο στον εαυτό σου, πρώτα απ’ όλα φοβάσαι τη δική σου αλλαγή. Και πιθανά ίσως περισσότερο φοβάσαι το ενδεχόμενο να έχεις παραμείνει ίδιος. Ιδιος με πριν, συχνά σημαίνει ίδιος και στο μετά. Οπως χθές έτσι και αύριο να τρομάζεις με το βλέμμα του υπουργού οικονομικών που κοιτάζει σταθερά το πάτωμα, όταν κάνει δηλώσεις τόνωσης δημοσιονομικής αισιοδοξίας. Κάτω κοιτάζουν όσοι δεν ξέρουν την αλήθεια ή αυτοί που λένε ψέματα. Να αγχώνεσαι με τις δηλώσεις βουλευτών που αποφυλακίστηκαν για να φυλακιστούν εκ νέου. Το ελληνικό κοινοβούλιο δεν αποτελεί χώρο κατάθεσης ιδεών με σκοπό να βρεθεί λύση απεμπλοκής. Εχει καταντήσει αίθουσα στοιχημάτων για το ποιός θα είναι ο επόμενος που θα χάσει την ασυλία του. Να αναρωτιέσαι τί κάνει έναν πολιτικό και μάλιστα πρωθυπουργό να επιστρέφει από ταξίδι αναζήτησης επενδύσεων με το ίδιο απολιθωμένο χαμόγελο, αλλά νέο χρώμα στο μαλλί. Να απολογείσαι για φόρους που δεν πλήρωσες, από μισθούς που δεν πρόλαβες να απολαύσεις. Να συλλέγεις προσπέκτους για όλες τις σόμπες που κυκλοφορούν στην αγορά, αντίδοτο σε έναν ακόμα χειμώνα άδειου λέβητα πετρελαίου.
Να βρεις ένα παγκάκι στο λιμάνι και να βάλεις τις σκέψεις σου σε τάξη. Αυτό χρειάζεσαι. Τις δικές σου σκέψεις. Το μεγάλο σου λάθος είναι ότι τόσο καιρό προσπαθείς να τακτοποιήσεις τις σκέψεις άλλων. Το σφάλμα σου είναι ότι συνεχίζεις να δικαιολογείς το ψέμα που κατάφερε να σε ενοχλήσει λιγότερο. Το παράπονό σου είναι ότι όλα εκείνα τα γλυκόλογα με τα οποία σε έμαθαν να ελπίζεις, έγιναν τώρα κόκκινα δάνεια, ξεχειλωμένες πιστωτικές, πλαστά οικογενειακά επιδόματα, κατώτεροι μισθοί μιας ανώτερης καπιταλιστικής αλαζονείας.
Να βρεις ένα στενό στην παλιά πόλη και να το περπατήσεις με νέο βήμα. Αυτό σου πρέπει. Και άλλο βλέμμα. Εκείνο που σου πρέπει.
