Συνδικάτα… ώρα μηδέν!

Στην περίοδο της επώδυνης, οικονομικής κρίσης που διανύει η χώρα μας, πολλά στραβά και ανάποδα έχουν αναδειχθεί στην ελληνική κοινωνία! Η πληθώρα των κακώς κειμένων πραγμάτων που ρίζωσαν και θέριεψαν, δεκαετίες τώρα, έγιναν αγαπημένη συνήθεια για πολλούς μέσα από ένα καθεστώς κομματικοποιημένης  αλληλο-συγκάλυψης! Αφενός μεν το κράτος, ένα αδηφάγο τέρας, μπροστάρης των πελατειακών σχέσεων, της γραφειο-κρατίας, της αναξιο-κρατίας και της  κομματο-κρατίας και αφετέρου η σκανδαλώδης ωφελιμιστική πορεία πολλών στελεχών του συνδικαλιστικού κινήματος, κάτω από την ομπρέλα της αγωνιστικότητας και της δήθεν προάσπισης των δικαιωμάτων των εργαζομένων, επέφεραν ανεπανόρθωτες ζημιές στην ελληνική κοινωνία! Συσσωρεύτηκαν πολλές παθογένειες του παρελθόντος, από τη δίνη του 2ου παγκοσμίου πολέμου, από τη μεγάλη σφαγή του εμφυλίου πολέμου και τον εφιάλτη της  χούντας! Έτσι, μετά τη μεταπολίτευση το 1974 και εντεύθεν άρχισε να καλλιεργείται ο αέρας της οικονομικής ευμάρειας, μιας μεταπολιτευτικής πολιτικής, με πήλινα πόδια, αφού στηριζόταν στην ψευδαίσθηση της ανοιχτής αγοράς και των δανεικών συμβάσεων! Από τότε η χώρα μας φαινομενικά «κολυμπούσε» σε πελάγη ευτυχίας, άρχισε να ρέει άφθονο χρήμα και η λέξη «αλλαγή» ήρθε και έδεσε! Ταυτόχρονα αναπτύχθηκε περισσότερο και ο συνδικαλισμός των εργαζομένων, ο οποίος επεδίωκε τα δικαιώματά τους και τα διεκδικούσε με κάθε νόμιμη μορφή αγώνα (απεργία, στάσεις, πορείες κ.λπ.). Όμως, δεν άργησε να γίνει φέουδο των κομμάτων, εξαρτώμενο από τα εκάστοτε συνδικαλιστικά, κομματικά όργανα. Συνέπεια των παραπάνω ήταν να παρεισφρήσουν επίδοξοι εργατοπατέρες που έπαιρναν εντολές από τα επιτελεία των κομμάτων! Τα σωματεία των εργαζομένων κατάντησαν προέκταση των κομματικών γραφείων και ο βασικός σκοπός της διεκδίκησης των δίκαιων αιτημάτων των εργαζομένων, πήγε  περίπατο! Και φτάσαμε στο σήμερα, που μια μειοψηφία, συνήθως, να αποφασίζει για τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις, τις απεργίες, τις καταλήψεις, στα Σχολεία και τα Πανεπιστήμια! Το χειρότερο, δε,  από όλα είναι ότι η πλειοψηφία των συνδικαλιστών  των εργαζομένων δρα συμφεροντολογικά και η ανέλιξη πολλών συνδικαλιστών που υπηρέτησαν πιστά το κόμμα, σήμερα έχουν θέσεις βουλευτών, δημάρχων, πρoέδρων φορέων κ.λπ. Δεν είναι τυχαίο σε καίριες θέσεις του Δημοσίου να έχουν «καταληφθεί» από δήθεν, πρώην συνδικαλιστές, εξαγοράζοντας έτσι τη συνδικαλιστική τους δράση! Ακόμα πιο βαθιά, αν προχωρήσει κανείς στη σαπίλα θα οσμιστεί επιπλέον «κακώς κείμενα» στη Δημόσια Διοίκηση και στις παρυφές της κυβερνητικής πολιτικής! Υποτίθεται ότι οι συνδικαλιστές μας εκπροσωπούν, απέναντι στην ανάλγητη εξουσία που εξακοντίζει τα βέλη της εναντίον των εργαζομένων. Ωστόσο, κάθονται στις αναπαυτικές  τους πολυθρόνες, βγαίνουν στα Μ.Μ.Ε. και λένε τι πρέπει να γίνει, ή εμφανίζονται  σε πρώτο πλάνο στις διαδηλώσεις! Η οργανική τους θέση παραμένει ακέραια, ούτε υπεράριθμοι κρίνονται, ούτε μπαίνουν σε καμία κινητικότητα. Στους χώρους της δουλειάς τους σπάνια περνοδιαβαίνουν έτσι για να δώσουν το “παρών”, να δικαιολογήσουν την παρουσία τους, ωστόσο, δεν ξεχνούν κάθε δεκαπενθήμερο να παίρνουν ακέραιο τον μισθό τους!