Ἄγγελέ μου . . .

Ἄγγελέ μου, πάει καιρὸς ποὺ δὲν κατάφερα νὰ σκαρώσω οὔτε ἕνα τόσο δὰ στιχούργημα. Ἡ σκόλη τύλιξε τὶς φτεροῦγες της καὶ μαζεύτηκε στὴ γωνιά, στριμωγμένη ἀπὸ τὴν ἰλιγγιώδη ταχύτητα τῶν πραγμάτων κι ἔτσι δὲν προλαβαίνω τώρα νὰ δροσοσταλάξω λίγη ὀμορφιὰ πάνω στὸ κιτρινισμένο κορμὶ τοῦ χαρτιοῦ, ὅπως ἀφήνει ὁ κλῶνος τὴ δροσοσταλίδα νὰ πέσῃ πάνω στὴ γῆ μπροστὰ στὸ φέγγος τῆς πρώτης ἀχτίδας. Κατάλαβέ με, οἱ ἔγνοιες βυζαίνουν τὴ σκέψη μου διαρκῶς καὶ μὲ ὁδηγοῦν κάτω ἀπὸ τὸν θόλο ἑνὸς στέρφου ὀνείρου. Δὲν δύναμαι νὰ ὀνειρευτῶ τὸ ὄνειρό μου. Κατάντησα διαβατάρικο πουλὶ ποὺ ἀκόμα ψάχνει τὴν Ἄνοιξη γιὰ νὰ ξαποστάσῃ ἐκεῖ, κάτω ἀπὸ τὴν ὀμπρέλα τοῦ οὐρανοῦ.
Ἄγγελέ μου, ἐφέτος ὁ χειμῶνας ἦταν πολὺ κρύος. Πιὸ πολὺ κρύο, ὅμως, ἔκανε μὲς στὸ δωμάτιο μου γιατὶ ἔλειπε τὸ ζεστό Σου ἄγγιγμα. Ἔλειπε τὸ δικό Σου χαμόγελο ποὺ θράσευε τὴ φλόγα τῆς ψυχῆς μου πρὶν αὐτὴ ἀδυνατίσῃ καὶ χαθῇ. Τώρα εἶναι Ἄνοιξη καὶ τὰ πουλιὰ τραγουδοῦν τὸν σκοπὸ τῶν ὑακίνθων. Ὄχι ὅμως τόσο ὄμορφα ὅσο Ἐσύ. Μ’ ἔμαθες νὰ τραγουδῶ ἀλλὰ τώρα κάτω ἀπ’ τὸ δικό μου τραγούδι ἡ δροσιὰ μαρμαρώνει, ἐνῷ κάτω ἀπ’ τὸ δικό Σου κρυφομιλοῦν δύο φωτίτσες ἀμάραντες.
Ἂς μοῦ δοθῇ καὶ μένα ἡ εὐκαιρία νὰ διεκδικήσω τὸ δικαίωμά μου στὴ μοναξιὰ γιὰ νὰ γίνω μύστης. Τότε θὰ μπορέσω νὰ μεταλάβω τὸ τραγούδι Σου γιὰ νὰ μοῦ ἀφεθοῦν ὅλες οἱ ἁμαρτίες, γιὰ ν’ ἀρχίσῃ ἡ ψυχή μου νὰ χορεύῃ, γυμνή, μπροστά Σου· τότε θὰ μπορέσω νὰ Σ’ ἀκούω νὰ μοῦ τραγουδᾷς ἐνῷ ἐγὼ θὰ πλημμυρίζω, μέσα στὸν κῆπο τῆς Ἀγάπης Σου, μὲ τὶς εὐωδιὲς τῶν ῥόδων τῆς Μητέρας Ἁρμονίας· τότε θὰ μπορέσω νὰ μπῶ μὲς στὶς φτεροῦγες Σου γιὰ νὰ μὲ ταΐσῃς μὲ τοὺς σπόρους τῆς ἀποκάλυψης. Κι ὅταν γίνουν ὅλα αὐτὰ Ἐσὺ θὰ ἐπιστρέψῃς πίσω, πατῶντας πάνω στὶς ἀχτίδες τοῦ Ἥλιου, ἐνῷ ἐγὼ θ’ ἀρχίσω τὸ δικό μου, πιά, τραγούδι μέσα στὶς εὐωχίες τῆς Ἀνάστασης τῆς Ἔμπνευσης.