» και ο βρώμικος πόλεμος για το ευρωπαϊκό νόμισμα Bernard Connolly Εκδόσεις: Α.Α. Λιβάνη Μετάφραση: Αριάδνη Αλαβάνου
2. Το ευρωπαϊκό όνειρο » και πως το όραμα της Ευρώπης για το μέλλον επισκιάζει αθόρυβα το αμερικανικό όνειρο. Για να επισκιασθεί τελικά αυτό τούτο το ευρωπαϊκό όνειρο που τώρα αντιμετωπίζει τη βαριά του κρίση για όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς. Ιδιαίτερα δε για την Ελλάδα… Jeremy Rufkin Εκδόσεις: Α.Α. Λιβάνη Μετάφραση: Γιούρι Κοβαλένκο
Δύο προφητικά έργα για την ελπιδοφόρο δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ενωσης που προδιαγράφουν 18 και 10 χρόνια πριν τη σημερινή κρίση. Στη σάπια καρδιά της Ευρώπης ο Benard Connolly στο πρώτο μέρος του βιβλίου του μίλησε για “γένεση, δημιουργία, ψευδαίσθηση και για κόσμο γυρισμένο ανάποδα…”. Στο δεύτερο μέρος κατήγγειλε τον τζόγο στο Μάαστριχ, το σπάσιμο της σαπουνόφουσκας, το σκοτεινό ξεμπέρδεμα του ΜΣΙ που στόχος του ήταν η διάβρωση της δημοκρατίας… και η υπαγωγή της οικονομικής ευημερίας και της εθνικής ελευθερίας των πολιτών της Ευρώπης στα προτάγματα μιας πολιτικής και γραφειοκρατικής ελίτ της οποίας η λαγνεία εξουσίας, ο κυνισμός και οι ψευδαισθήσεις κρύφτηκαν πίσω από τον (ΜΣΙ) μηχανισμός στήριξης συναλλαγματικών ισοτιμιών…
ΑΣ ΕΛΠΙΣΟΥΜΕ Η ΝΕΑ ΕΥΡΩΒΟΥΛΗ ΘΑ ΑΝΑΣΤΗΣΕΙ ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΟΡΑΜΑ
Αλλά από αυτό τον μηχανισμό άρχισε ο πόλεμος φθοράς και συμφοράς των λαών της Ευρώπης με κυρίαρχο το ευρωπαϊκό χάος που σήμερα εξακολουθεί να διευρύνεται. Στο τρίτο και τελευταίο μέρος ο Connolly διερωτάται για το “απατηλό χάραμα” για να ολοκληρώσει την πρώτη αποκάλυψη της “σάπιας καρδιάς” της Ευρώπης σε 50 δραματικές σελίδες τόσο για την κατάρρευση του αμαρτωλού MΣI όσο και για τις νέες προφητείες ΕΝΕ (του μηχανισμού “Ευρωπαϊκή Νομισματική Ενωση”) που την ενίσχυσε η Ευρωζώνη με τη μεγάλη σημερινή κρίση μας. Τώρα, στο βιβλίο του Jeremy Rifkin (σε 3 μέρη 664 σελίδες) ο συγγραφέας τόλμησε να γράψει και να αναλύσει το ευρωπαϊκό όνειρο και πώς το “όραμα της Ευρώπης για το μέλλον επισκιάζει αθόρυβα το αμερικανικό όνειρο”. Για να συμβεί το αντίθετο τα τελευταία 5 χρόνια όπου με θόρυβο και χαλασμούς το ευρωπαϊκό όραμα σκιάστηκε από το αμερικανικό αμέσως μετά την έκρηξη της φούσκας της αμερικανικoχρηματιστηριακο-τραπεζικής κρίσης…
Με την ευρωπαϊκή διακυβέρνηση να είναι σε υψηλό βαθμό κρίσης, υποκρισίας, αβεβαιότητας και ανελευθερίας… Χωρίς πολιτική ένωση, αλλά μόνο με οικονομικο-αναλγητική αυθαιρεσία χωρίς κοινωνία πολιτών, χωρίς ειρήνη μέσα από έναν εγκληματικό σκοταδισμό χωρίς κανένα νέο διαφωτισμό όπως ισχυρίστηκε ο Rifkin. Αλλά μετά τις πρόσφατες ευρωεκλογές ας ελπίσουμε ότι η νέα ευρωβουλή θα ενεργοποιηθεί για την αληθινή πραγμάτωση του ευρωπαϊκού ονείρου.
ΑΛΛΟΙ ΟΙ “ΠΑΤΕΡΕΣ” ΚΙ ΑΛΛΟΙ ΟΙ ΓΙΟΙ ΚΑΙ ΘΥΓΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΓΓΟΝΕΣ ΚΑΙ ΕΓΓΟΝΟΙ
Κυριακή 25 Μαΐου, η Ευρώπη ψήφιζε τους ευρωβουλευτές της για μια ακόμα πενταετία ως το 2019. Μια πενταετία ιδιαίτερα κρίσιμη για τις ευρωπαϊκές προοπτικές, λόγω της ευρύτερης ευρωσκεπτικιστικής κρίσης που έχει δημιουργηθεί από τα συσσωρευμένα προβλήματα της εγγενούς ευρωπαϊκής δυσκολίας να εμπραγματώσει το “Ευρωπαϊκό όνειρο” όπως αυτό είχε αναδυθεί και είχε προσληφθεί από την εποχή (μεταπολεμικά) που οι “πατέρες” της Ευρωπαϊκής Ενωσης της ειρήνης και της κοινής δημιουργίας το είχαν οραματιστεί…
ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΟΡΑΜΑ ΑΝΤΙ ΝΑ ΕΠΙΣΚΙΑΣΕΙ ΕΠΙΣΚΙΑΣΘΗΚΕ
Ενα μεγαλειώδες όραμα για το οποίο ο διάσημος Αμερικανός συγγραφέας πολλών best sellers βιβλίων το παρουσίασε ιδιαίτερα εντυπωσιακά στο βιβλίο του με τίτλο: “Το ευρωπαϊκό όνειρο” και υπότιτλο “Πώς το όραμα της Ευρώπης για το μέλλον επισκιάζει αθόρυβα το αμερικανικό όνειρο” (εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη, έκδοση 2005 και αμερικανικές εκδόσεις 2004). Δηλαδή, πριν 10 ακριβώς χρόνια. Χρόνια κρίσιμα, ιδιαίτερα μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση 2009. Χρόνια εξόχως δραματικά για την Αμερική, την Ευρώπη, τον κόσμο. Και ιδιαίτερα την Ελλάδα. Ομως σ’ αυτά τα 10 χρόνια 2004 – 2014 που ο Rifkin ανέλυσε τον ενθουσιασμό του για το ευρωπαϊκό όνειρο αυτό σκιάσθηκε, διαβρώθηκε
Η Ε.Ε. ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΛΥΠΛΕΥΡΟΥ ΑΔΙΕΞΟΔΟΥ
και σχεδόν τώρα, έφθασε στο χείλος μιας απειλής λειτουργικής κατάρρευσης του ιδεώδους του το οποίο σήμερα (με τις νέες ευρωεκλογές και τις κρίσιμες συνθήκες που τις χαρακτηρίζουν) έχει περιαχθεί σε επίπεδα πολύπλευρου αδιεξόδου. Με κυρίαρχη τη Σάπια Καρδιά της Ευρώπης όπως την ανέλυσε ο Connolly μέσα από τον βρώμικο πόλεμο για το ευρωπαϊκό νόμισμα. Εναν πόλεμο που έφθασε σήμερο να αποτελεί το μείζον πρόβλημα της κρίσης της Ευρωζώνης, αλλά και όλης της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η οποία με την “αδάμαστη” γραφειοκρατία των Βρυξελλών, την αντιπαλότητα των ευρωκρατών, την πλήρη αποδυνάμωση του ευρωπαϊκού νότου από τον ευρωπαϊκό βορρά με ευρω-γερμανική επικυριαρχία έχει οδηγηθεί στο σημερινό της αδιέξοδο με βαθιά διαφθορά όλου του ευρωμηχανισμού και την πλήρη αποπνευματοποίηση της μεγάλης πνευματικής και πολιτιστικής ευρωπαϊκής κληρονομιάς.
Ο ΕΥΡΩ-ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟΣ ΖΟΥΡΛΟΜΑΝΔΥΑΣ
Για να έχει φθάσει η Ευρώπη τωρινών ευρωεκλογών στην επανάδραση των ακροδεξιών συνδρόμων της και στο δράμα της ευρω-περίζωσης με τον νομισματικό ζουρλομανδύα. Αυτό το τραγελαφικό επένδυμα το οποίο μας φόρεσαν πολιτικοί, τραπεζίτες, γραφειοκράτες, αλλά και ευρωβουλευτές του ευρωκοινοβουλίου. Ομως ο Bernard Connolly, επικεφαλής του ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος (ΕΝΣ), με απόλυτη γνώση της “σάπιας καρδιάς” της Ευρώπης με το ομότιτλο βιβλίο του που κυκλοφόρησε το 1995 στην Ευρώπη και το 1997 στην Ελλάδα προειδοποίησε όλους τους Ευρωπαίους, αλλά και τους Ελληνες, για την τραγωδία της συμφωνίας του Μάαστριχ. Τόσο καθαρά που να μην μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι δεν γνώριζε την επερχόμενη πολύπλευρη κρίση της Ευρώπης.
Ενα βιβλίο “προφητών” (εμείς το παρουσιάσαμε όπως αργότερα και το ευρωπαϊκό όνειρο στα Χανιώτικα νέα) που ο συγγραφέας του περιέγραφε “τη σκοτεινή ιστορία ενός μηχανισμού πολιτικά καταστρεπτικού και οικονομικά διεστραμμένου με την πορεία προς τη Νομισματική Ενωση “να συνιστά απειλή όχι μόνο για την ευημερία μας, αλλά όσο και για την ελευθερία όσο – τελικά και για την ειρήνη”.
ΜΕ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΤΟΥ ΤΖΕΡΕΜΥ ΡΙΦΚΙΝ
Αλλά τι υποστήριξε από το 2004 ο Jeremy Rifkin για “το ευρωπαϊκό όνειρο”; Συνοπτικά ο J.R. υποστήριξε ότι το αμερικανικό όνειρο γίνεται όλο και πιο απατηλό. Οι Αμερικανοί δουλεύουν όλο και περισσότερο, πληρώνονται όλο και λιγότερο. Ενώ ο χρόνος τους λιγοστεύει διαρκώς και οι προοπτικές μιας καλύτερης ζωής γι’ αυτούς είναι αβέβαιες. Το ένα τρίτο των Αμερικανών λέει ότι δεν πιστεύει πια στο αμερικανικό όνειρο. Και ενώ το αμερικανικό όνειρο φθίνει, αναδύεται ένα νέο όνειρο το ευρωπαϊκό, το οποίο αντιπροσωπεύουν (25 τότε και σήμερα 27) 445 εκατομμύρια ανθρώπων που έχουν ενωθεί για να δημιουργήσουν τις “Ηνωμένες Πολιτείες” της Ευρώπης.
Με το ευρωπαϊκό όνειρο να είναι από πολλές απόψεις αντίστροφο είδωλο του αμερικανικού ονείρου. Με αυτό δίνει έμφαση στον προσωπικό πλουτισμό και στην επιδίωξη του ατομικού συμφέροντος.
Αλλά το ευρωπαϊκό όνειρο εστιάζει περισσότερο στην αειφόρο ανάπτυξη, στην ποιότητα ζωής και στην καλλιέργεια των κοινοτικών σχέσεων. Με όλα αυτά να υπονοούν ότι η Ευρώπη έγινε η χώρα της ουτοπίας (δηλαδή μιας ιδανικής κοινωνίας – πολιτείας, η οποία στην πραγματικότητα δεν γίνεται εφικτή ως λειτουργία.
ΔΙΑΤΡΗΤΗ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΥΨΗΛΟΦΡΟΣΥΝΗ
Ομως ο Ρίφκιν, για να κρατήσει αποστάσεις ασφαλείας από την ύμνησή του για το “ευρωπαϊκό όνειρο” προειδοποιεί ότι τα προβλήματα της Ευρώπης είναι σύνθετα και η αδυναμία της εμφανής. Με την υψηλοφροσύνη των Ευρωπαίων συχνά να είναι διάτρητη από υποκρισία”. Για να αντιπαρέλθει τις συνέπειες αυτής της υποκρισίας λέγοντας, παραγνωριστικά ότι: “Το ζήτημα δεν είναι εάν οι Ευρωπαίοι ζουν με συνέπεια το όνειρο που έχουν διαμορφώσει. Γιατί το κρίσιμο ζήτημα είναι πως η Ευρώπη αρθρώνει ένα τολμηρό, καινούργιο όραμα για το μέλλον της ανθρωπότητας που διαφέρει, σε πολλές και θεμελιώδεις απόψεις, από το αμερικανικό. Ομως πόσο έγινε οικουμενικό το ευρωπαϊκό όνειρο;
ΕΠΑΨΕ Η ΕΥΡΩΠΗ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η “ΝΕΑ ΠΟΛΗ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΛΟΦΟ”
Ο Rifkin στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου του (κεφ. 16) με τίτλο: “Το ευρωπαϊκό όνειρο γίνεται οικουμενικό” γράφει: Η Ευρώπη έχει γίνει η νέα “πόλη πάνω στον λόφο”. Ο κόσμος προσβλέπει σ’ αυτό το μεγάλο νέο πείραμα της υπερεθνικής διακυβέρνησης ελπίζοντας ότι θα μπορούσε να παράσχει την αναγκαία καθοδήγηση για το πώς θα όφειλε να βαδίσει η ανθρωπότητα σ’ έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο… Με τα ευρωπαϊκά κράτη να είναι τα πρώτα που κατανοούν και δρουν σύμφωνα με τις πραγματικότητες ενός αλληλοεξαρτώμενου κόσμου… Με εξαγωγή του μοντέλου της Ε.Ε. σε διάφορες περιοχές του κόσμου.
ΣΤΟΧΟΣ Η ΕΝΙΑΙΑ ΠΑΝΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΗΠΕΙΡΟΣ
Για να προβάλει όμως με έμμεσο τρόπο ο Ρίφκιν την αποδοχή της υπερ-εκμεταλλευτικής παγκοσμιοποίησης -ουσιαστικά- με βάση την αμερικανική υπερεξουσία. Ταυτόχρονα με υποβολιμαίους υπαινιγμούς για προσαρτήσεις στις Η.Π.Α. (ή συνενώσεις) χώρων όπως το Μεξικό, ο Καναδάς κ.λπ. Με υψηλό στόχο μια ενιαία αμερικανική ήπειρο. Ομως ο Ρίφκιν προς το τέλος του τελευταίου κεφαλαίου του με υπότιτλο: Το τρίτο στάδιο της ανθρώπινης συνείδησης επισημαίνει τα εξής: Για να γίνει το ευρωπαϊκό όνειρο παγκόσμιο θα πρέπει να δημιουργήσει μια νέα ιστορία της ανθρώπινης αποστολής, μια νέα μετα-αφήγηση που μπορεί να ενώσει την ανθρώπινη φυλή… σ’ ένα κοινό ταξίδι. Ενώ θα επιτρέπει σε κάθε άτομο και ομάδα να ακολουθούν τον δικό τους δρόμο. Ενώ οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι θέλουν να συνδεθούν παγκόσμια χωρίς να χάσουν την αίσθηση της πολιτισμικής τους ταυτότητας και τυπικότητας…
Για να προσθέσει ότι: δεν είμαι σίγουρος πόσο ανθεκτικό είναι το ευρωπαϊκό όνειρο… άραγε θα παρέμεναν οι Ευρωπαίοι σταθεροί σε αρχές εάν ο κόσμος βυθιζότανε σε μια βαθιά και παρατεταμένη οικονομική δυσπραγία ή σε παγκόσμια ύφεση; Θα είχαν οι Ευρωπαίοι την υπομονή να συνεχίσουν να ασκούν μια ανοιχτή, συνεχώς εξελισσόμενη μορφή πολυεπίπεδης διακυβέρνησης εάν αντιμετώπιζαν κοινωνική αναταραχή και διασάλευση της δημόσιας τάξης;
ΧΩΡΙΑ ΒΑΘΙΑ ΑΙΣΘΗΣΗ ΕΥΘΥΝΗΣ
Αυτές όμως είναι οι σκληρές προκλήσεις που θέτουν σε δοκιμασία το σθένος ενός λαού και τη ζωτικότητα και βιωσιμότητα του ονείρου του… Και τέλος, υπάρχει το ερώτημα της προσωπικής ευθύνης – το ισχυρό σημείο της Αμερικής και το αδύναμο της Ευρώπης. Η Ευρώπη μπορεί να επιχειρήσει να θεσπίσει το όνειρό της. Μπορεί να εκδώσει οδηγίες, να υπογράψει παγκόσμιες συμφωνίες, να συγκροτήσει δυνάμεις άμεσης επέμβασης και να θέσει προθεσμίες. Αυτά ήδη, έχουν πραγματοποιηθεί σε σημαντικό βαθμό και είναι ορθά. Αλλά ενώ η αίσθηση της προσωπικής ευθύνης και λογοδοσίας δεν είναι αρκετά βαθιά και ισχυρή για ν’ αντέξει στις αναπόφευκτες θύελλες που θα συνοδεύουν το καινούργιο ταξίδι τότε παρ’ όλες τις νομοθετικές και εκτελεστικές πράξεις και παρά την πνευματική υποστήριξη το ευρωπαϊκό όνειρο θα αποτύχει…
Για να επιβεβαιωθεί η πρόρρηση. Παρά το απαιτούμενο να ξαναβρεί η Ευρώπη τον δρόμο και τους τρόπους της αναγέννησης του ονείρου της με ένα ευρωκοινοβούλιο ισχύος και αλλοτριωμένης λειτουργικότητας. Για να αποκτά μια ιδιαίτερη σημασία η τωρινή διαδικασία των ευρωεκλογών σε μια ευρωπαϊκή κρίση. Τόσο με έναν έντονο ευρωσκεπτικισμό για την ευρωαναδημιουργία. Αλλά και μ’ έναν επικίνδυνο ευρωσκεπτικισμό ακραίων σκοτεινών δυνάμεων που απεργάζονται την ευρωπαϊκή αποδόμηση μέσα και έξω από την Ευρώπη που πρέπει να ξαναϋψώσει τον λόγο της ευθύνης της σ’ έναν τρικυμισμένο κόσμο.
