Αυτοί ξέρουν… από βέσπα

Η 4η Παγκρήτια Συνάντηση Βέσπας, που πραγματοποιήθηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο στην πόλη μας, άφησε σε αυτούς που συμμετείχαν τις καλύτερες εντυπώσεις. Τα μέλη του Vespa Club Χανίων κατάφεραν να διοργανώσουν ένα άρτιο και χορταστικό διήμερο, αφού τα σχόλια που ακούστηκαν τόσο κατά τη διάρκεια όσο και στη λήξη του διημέρου των εκδηλώσεων ήταν παραπάνω από ικανοποιητικά.
Η  συμμετοχή ήταν απρόσμενα μεγάλη, αφού πάνω από 130 βέσπες, όχι μόνο από την Κρήτη, αλλά και από άλλες περιοχές της Ελάδος, με την πιο μακρινή συμμετοχή να είναι από Θεσσαλονίκη, έδωσαν το ´παρών´ στη συνάντηση. Η 4η Παγκρήτια Συνάντηση Βέσπας τα είχε όλα: κέφι, διασκέδαση, φιλανθρωπικό σκοπό, φαγοπότι, μακροβούτια, διαγωνισμούς κ.ά., κρατώντας έτσι το ενδιαφέρον όλων σε πολύ ψηλά επίπεδα. Κλασικές, αλλά και σύγχρονες, μονόχρωμες ή πολύχρωμες, απλές ή μεταμοντέρνες, κύλησαν τους τροχούς τους στους δρόμους των Χανίων, αποσπώντας τον θαυμασμό από τους νεότερους, ενώ ξύπνησαν και  μνήμες στους μεγαλύτερους. Η επιτυχία της βέσπας οφειλόταν στο ότι αποτελούσε το φθηνότερο, ασφαλές, σίγουρο, αξιόπιστο και απολαυστικό δίτροχο μεταφορικό μέσο. Γι? αυτό ακόμα και σήμερα βρίσκεται ψηλά στις προτιμήσεις αυτών που θέλουν να απολαύσουν τη βόλτα τους σε χαλαρούς και σε χωρίς άγχος ρυθμούς της καθημερινότητας. Η ευκολία χειρισμού της αποτελεί το πρώτο βήμα για όσους θέλουν να εισέλθουν στον μαγικό κόσμο των δύο τροχών. Βέβαια, όμως, για κάποιον ανεξήγητο λόγο όσοι σκέφτονται να αποκτήσουν μια βέσπα η πρώτη τους επιλογή έρχεται από τα παλιά. Μήπως η διαχρονική ατάκα ´ξέρεις από βέσπα´ να έχει σημαδέψει τόσο πολύ το υποσυνείδητό μας..;

«Η βέσπα μου είναι του 1966 και το μοντέλο το SS 50. Είναι σπάνιο μοντέλο, αφού έχουν κατασκευαστεί μόνο 6.000 κομμάτια. Το βεσπάκι το βρήκα από κάποιον ο οποίος έπαιρνε μοτοσυκλέτες από το ΟΔΔΥ. Ηταν πραγματικό ερείπιο, η αναπαλαίωσή της κράτησε τρία χρόνια και κόστισε 4.800 ευρώ. Αν και δυσκολεύτηκα λίγο στην εξεύρεση των ανταλλακτικών, τελικά βρήκα ό,τι χρειαζόμουν. Τελικά άξιζε τον κόπο, τον χρόνο και το χρήμα, αφού, όπως είπα, είναι σπάνιο μοντέλο».

«Η βέσπα μου είναι 150 κ.εκ. και μοντέλο του 1959. Βρέθηκε τυχαία στα χέρια μου και αποφάσισα να την αναπαλαιώσω πολύ πριν δημιουργηθεί το Club  των Χανίων. Ηταν σε πολύ κακή κατάσταση, αλλά με πολύ μεράκι και ψάξιμο- και με τη βοήθεια φίλων μου βρήκα σχετικά εύκολα ανταλλακτικά και τελικά   την έφερα σε αυτήν τη μορφή που είναι σήμερα».

«Το βεσπάκι μου είναι 125 κ.εκ., μοντέλο του 1973, από τα λίγα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα. Το είχε φέρει από την Ιταλία ένας αρτοποιός. Ημουν τυχερός που κατάφερα να το αποκτήσω, γιατί ουσιαστικά το διέσωσα από την ολική του καταστροφή. Την αναπαλαίωση την ολοκλήρωσα σε ενάμιση χρόνο, αφού ακόμα και σήμερα υπάρχουν ανταλλακτικά -καινούργια και μεταχειρισμένα- τόσο σε Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Οι περισσότεροι που ασχολούμαστε με τις βέσπες, εκτός από το πάθος στη συγκεκριμένη φίρμα,  είμαστε ρομαντικοί και  νοσταλγοί περασμένων δεκαετιών και αυτό μας εξιτάρει ιδιαίτερα. Επισκέπτομαι, όπως και άλλα παιδιά από το Club, πρώτη φορά τα Χανιά και έχουμε μείνει ενθουσιασμένοι από τη φιλοξενία των Κρητικών καθώς και από τον πανέμορφο τόπο σας».   

« Η βέσπα μου είναι το μοντέλο Sprint 150 κυβικών του 1966. Το αγόρασα από έναν ηλικιωμένο περίπου 74 ετών, ο οποίος το είχε σε μία αποθήκη, σκεπασμένο με πλαστικά τραπεζομάντηλα και κουρελούδες, ενώ το είχε τακάρει πάνω σε τούβλα για να μην φθείρονται τα ελαστικά του. Ο ιδιοκτήτης, όπως μου είπε, είχε φτάσει μέχρι τον Εβρο και όχι μόνο,  ενώ, όταν συμφωνήσαμε να το αγοράσω, μου είχε πει ´στο δίνω γιατί πιστεύω ότι θα το προσέξεις και θα το συντηρήσεις όπως του αξίζει´. Ακολούθησα, λοιπόν, πιστά τις οδηγίες του και το μόνο που έκανα ήταν να καθαρίσω κάποια εξαρτήματα και να το βάψω· τίποτε άλλο, μιας και το βεσπάκι ήταν σε πολύ καλή κατάσταση. Στα Χανιά κατέβηκα για δεύτερη φορά, είναι πανέμορφα εδώ, ενώ σίγουρα δεν θα είναι και η τελευταία. Στην πρώτη ευκαιρία θα ξανάρθω».

«Το Forum το ίδρυσα το 2006, ενώ σήμερα αριθμεί 3.100 μέλη σε Ελλάδα – Κύπρο και εξωτερικό. Η βέσπα μου είναι μοντέλο PX 125 του 1981 και την έχω ανακατασκευάσει εξ΄ολοκλήρου. Το πάθος μου για τις βέσπες το απέκτησα στο εξωτερικό, όπου έχω ζήσει για πολλά χρόνια. Οταν, λοιπόν, το 2005 επέστεψα στην Ελλάδα, αποφάσισα να δημιουργήσω το Vespa Forum Ελλάς, για να έρθω σε επαφή και  να μοιραστώ και  με  τους χιλιάδες φίλους της ιταλικής εταιρείας κοινά ενδιαφέροντα. Εχω ενθουσιαστεί με το Club των Χανίων, την οργάνωση, ενώ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι υπάρχει τόση… βέσπα στην Κρήτη».

«Η συγκεκριμένη είναι μοντέλο του 1958, 150 κυβικά και τεσσάρων ταχυτήτων. Την αγόρασα από έναν κύριο που τη χρησιμοποιούσε καθημερινά και πήγαινε στη δουλειά του. Τον είχα δει να την οδηγά, τον  πλησίασα και του είπα ότι θέλω να την αγοράσω. Στην αρχή δεν ήθελε να μου τη δώσει και αυτό κράτησε πέντε ολόκληρα χρόνια, μέχρι που τελικά υπέκυψε στην πίεση που του ασκούσα. Στη συλλογή μου έχω αρκετές παλιές μοτοσυκλέτες και αυτοκίνητα, ενώ την τελευταία πενταετία έχω ασχοληθεί με αυτό που λέγεται βέσπα και λαμπρέτα. Μόνο η συλλογή μου, αυτή τη στιγμή, από βέσπες αριθμεί 15 κομμάτια. Είναι η πέμπτη φορά που επισκέπτομαι τα Χανιά, ενώ σκέφτομαι πολύ σοβαρά να μετακομίσω μόνιμα εδώ».  

«Η βέσπα είναι μοντέλο PX200E Arcobaleno του 1986. Την απέκτησα το 1995 από ένα ξάδελφό μου και από τότε κυκλοφορεί καθημερινά από εμένα και τον  πατέρα μου για όλες τις δουλειές μας. Με τη βέσπα μου έχω γυρίσει την Κρήτη από άκρη σε άκρη αρκετές φορές, αλλά και αρκετά μέρη στην υπόλοιπη Ελλάδα. Δεν έχω αλλάξει τίποτε επάνω της και αυτό πιστεύω είναι που την κάνει ιδιαίτερη. Είναι όπως βγήκε από το εργαστάσιο. Αυτό που την κάνει ιδιαίτερη επίσης είναι η συμμετοχή μου σε έναν πολύ δύσκολο αγώνα. Ηταν το 1997, όταν έλαβα μέρος σε αγώνα αντοχής μόνο για βέσπες, που είχε διοργάνωσε το Vespa Club του Πειραιά. Η διαδρομή που έπρεπε να καλύψουμε ήταν Πειραιάς – Θεσσαλονίκη (Λευκός Πύργος) και επιστροφή χωρίς στάση! Ταυτόχρονα θα ξεκινούσαν από τη Θεσσαλονίκη βέσπες για Πειραιά και επιστροφή στη Θεσσαλονίκη. Αυτός ο αγώνας πραγματοποιήθηκε την 1 Νοεμβρίου του 1997, με πολύ κρύο και βροχή. Τερματίζοντας στη Θεσσαλονίκη έμεινα από δίσκο. Κατάφερα με τη βοήθεια του Κώστα Κύρου να την επισκευάσουμε και να επιστρέψω στον Πειραιά τερματίζοντας στην 7η θέση της κατάταξης. Αξίζει να πω ότι στον αγώνα είχαν δηλώσει συμμετοχή 140 βέσπες και τερμάτισαν μόνο 12! Είμαι, λοιπόν, συναισθηματικά δεμένος μαζί της, γιατί έχω περάσει πολύ όμορφες στιγμές μαζί της και το κοντέρ της εξακολουθεί… να γράφει χιλιόμετρα».  

«Η ´Φρόσω´», έτσι ονομάζει τη βέσπα του ο Γιάννης, «είναι μέλος της οικογένειάς μου. Είναι μοντέλο του 1982, 150 κυβικά, τεσσάρων ταχυτήτων και το έχω από καινούργιο. Δεν της έχω αλλάξει τίποτε, είναι όπως την αγόρασα, μόνο ένα βάψιμο ´στα μαλλιά´ γιατί είχαν αρχίσει και γκριζάρανε! Είναι η επίσημη αγαπημένη μου και δεν πρόκειται να την προδώσω ποτέ!».

«Δύο Ελληνίδες: σύζυγος και κόρη και μια Ιταλίδα: η βέσπα, είναι οι αγαπημένες μου ασχολίες. Το βεσπάκι το πήρα προίκα μαζί με τη γυναίκα μου… Είναι 50 κυβικά του 1978. Το περιποιήθηκα με πολλή φροντίδα και το αποτέλεσμα πιστεύω ότι φαίνεται. Βέβαια με τις βέσπες έχω πάθος από πολύ παλιά. Η συγκεκριμένη είναι η τέταρτη κατά σειρά που έχω ως τώρα στην κατοχή μου».  

 «Ανέκαθεν μ?΄άρεσαν οι βέσπες και ήθελα να έχω μια στην κατοχή μου. Οταν, λοιπόν, μου είπαν ότι η συγκεκριμένη ήταν για πούλημα, δεν το σκέφτηκα καθόλου και την αγόρασα. H βέσπα μου είναι 150 κυβικά, μοντέλο του 1960. Είναι εισαγωγής από εξωτερικό, την αναπαλαίωσα σύμφωνα με τα γούστα μου. Η όλη ανακατασκευή της κράτησε έναν χρόνο».