Πονοκεφάλους περνά το ΠΑΣΟΚ και μεγαλύτερους ο πρόεδρός του καθώς βουητά από παντού τον περικυκλώνουν, όταν τα πάντα γύρω του είναι ρευστά και όλοι καταλαβαίνουν ότι το πρόβλημα του κόμματος είναι αυτός τούτος ο Βενιζέλος. Στην ´τριανδρία της ανάγκης´, που συμμετέχει, θεωρείται ότι οι επινοήσεις του είναι ύποπτες και μυστηριώδεις, υπάρχει δε η αντίληψη ότι από στιγμή σε στιγμή είναι ενδεχόμενο να θέσει όρους, που δεν θα γίνουν δεκτοί, ώστε να προφασισθεί να φύγει απ? την κυβέρνηση.
Δεν εμπιστεύεται τα συλλογικά όργανα και τις απόψεις τους. Δεν συμφωνεί με το πακέτο των 11,5 δισ. ?, το οποίο οι τροϊκανοί θέλουν να το ανεβάσουν στα 14,5 δισ. ?. Πρότεινε να τους εξασφαλίσουμε τα 6 δισ. ? και αν σε δύο χρόνια πάμε καλά, να πάρουμε και τ? άλλα. Δεν λέει όμως τι θα κάνουμε αν τα μέτρα δεν αποδώσουν και οδηγούμε στον όλεθρο, όπως φωνάζει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ποιος όμως έφερε στη Βουλή τους νόμους μετά το μνημόνιο ´δύο´, που προϋποθέτουν τα 11,5 δισ. ? για το 2013 – 2014; Και αφού τον Ιούνιο έβαλε την υπογραφή του στο κυβερνητικό σχήμα των τριών διαστάσεων, τώρα την αμφισβητεί…
Δυσανασχετεί με τον κ. Σαμαρά, που κάνει τα… εύκολα, δύσκολα και δεν επαναδιαπραγματεύεται τη δανειακή σύμβαση, έργο δικό του, ξεχνώντας τι του έκαναν οι τροϊκανοί, όταν τους ανάγκασε να φύγουν κι ύστερα τους ´ικέτευε´ επίμονα να επιστρέψουν. Προσπαθεί ν? αποδομήσει τον Κουβέλη, ο οποίος δεν θεωρεί την ´Ελλάδα τελειωμένη´, όπως πιστεύει αυτός, ότι τη βλέπουν οι Ευρωπαίοι, αλλά επιδιώκει να διατηρήσει έναν διαφορετικό ρόλο, ένεκα των ιδιαιτέρων χαρακτηριστικών του γνωρισμάτων, του ισορροπιστή, μέσα στην κυβέρνηση, απορρίπτοντας τις αλλοπρόσαλλες και υπαναχωρητικές ιδέες Βενιζέλου και συντασσόμενος με τις τοποθετήσεις Σαμαρά.
Ο κ. Κουβέλης δεν συμπλέει με τον κ. Βενιζέλο, για να μην πουν ότι έχει στόχο τη συμμαχία με το ΠΑΣΟΚ για τη δημιουργία μιας νέας κεντροαριστεράς.
Παράλληλα τα βάζει με τους βουλευτές του, επειδή δυστροπούν να κάνουν όσα τους λέει, γιατί δεν τον εμπιστεύονται, διότι, αν και διαπιστώνει ο ίδιος την οδυνηρή κατάσταση, στην οποία έφερε τη χώρα, εν τούτοις επιμένει πως πέτυχε να σώσει τη χώρα απ? τη χρεοκοπία. Πού πήγαν οι εμπειρίες που θα ?πρεπε νάχει αποκτήσει τότε που πηγαινοερχόταν στις Βρυξέλλες και τον στρίμωχναν οι δανειστές;
Οταν συναλλασσόταν μαζί τους και δεχόταν τις απαιτήσεις τους χωρίς αντίλογο, αντίσταση και δίχως αντίκρισμα; Δέχθηκε τη δική του ταπείνωση, αλλά και όλης της χώρας απ? τους Ευρωπαίους Ράιχενμπαχ και τον Γερμανοτραφή Ρέσλερ.
Και νάταν ένας χθεσινός πολιτικός; Ο παλαιότερος του ΠΑΣΟΚ, που πέρασε από Υπουργεία του Ανδρέα, του Σημίτη και του Γιωργάκη. Αφ? ότου έγινε υπουργός Οικονομικών του Παπαδήμου και αρχηγός του κόμματος στη θέση του Γεωργίου Β? Παπανδρέου του Γ?, αιφνιδιάζει συνεχώς τους Ευρωπαίους, που τον γνώρισαν τελευταίως ότι διακατέχεται απ? το σύνδρομο της αρχομανίας. Στην ίδια πλατφόρμα βρίσκονται και οι εναπομείναντες βουλευτές του, που προβληματίζονται, αν θα διαχωρίσουν ή όχι τη θέση τους απ? αυτόν σε πολιτικό επίπεδο. Αλλά και ο λαός αισθάνεται προδομένος, τον οποίο ακόμα παραμυθιάζει ότι είναι ο μόνος που θα βγάλει τη χώρα απ? το τούνελ, αν και έχει απόλυτη επίγνωση ότι οι εξελίξεις, που ο ίδιος εδημιούργησε, οδηγούν σε αδιέξοδο.
Το σημερινό ΠΑΣΟΚ, που έπαψε να σαγηνεύει, προσπαθεί απεγνωσμένα ν? αποφύγει, να τορπιλίσει τη ´δημιουργικότητα´ της κυβέρνησης των τριών. Του ρεαλιστή Σαμαρά, του ισορροπιστή Κουβέλη και του προέδρου του.
Ο Σαμαράς κινείται στις συγκεκριμένες δεσμεύσεις. Ο Κουβέλης αγωνίζεται να βρίσκονται και οι τρεις στην ίδια γραμμή, αν και γνωρίζει ότι το πολιτικό κλίμα είναι εύθραυστο. Ο Βενιζέλος φύσει αντιρρησίας μόνο εκεί που περνάει, βρίσκεται μετέωρος ακόμα και με τους νεολαίους του, που ετοιμάζονται να διαλέξουν με ποιο ΠΑΣΟΚ θα πάνε. Αν ακολουθήσουν καμιά ανεξάρτητη δική τους πολιτική, θα γελάσει ο κάθε πικραμένος.
