Μητέρες, εργαζόμενες αλλά και φοιτήτριες. Ανάμεσα στα χιλιάδες παιδιά που πέρασαν στα Ανώτερα και Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα και αρκετοί ενήλικοι. Ανθρωποι της εργασίας και άλλοι που εξαιτίας των κοινωνικών συνθηκών δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν το σχολείο στον καιρό του. Δύο τέτοιους ανθρώπους φιλοξενούμε σήμερα.
«Πάντα μου άρεσαν τα γράμματα. Για άλλους λόγους, προσωπικούς, δεν κατάφερα να ολοκληρώσω το Γυμνάσιο. Πάντα όμως ένα όνειρό μου, ένας στόχος ζωής ήταν να τελειώσω το σχολείο και να σπουδάσω. Το είχα καημό», μας εξηγεί η από σήμερα φοιτήτρια του τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστήμιου Κρήτης κα Αμπελία Μαρκομιχάλη, μητέρα ενός 19χρονου κοριτσιού, που παράλληλα εργάζεται σε οικοτροφείο. Ξεκινώντας το Νυκτερινό Λύκειο ο στόχος της κας Μαρκομιχάλη δεν ήταν απλά ένα απολυτήριο αλλά οι σπουδές. «Το δυνατό μου όπλο ήταν η Ιστορία. Ήμουν πάντα πολύ καλή γιατί μου άρεσε και εκεί έγραψα 16. Τα Λατινικά από την άλλη δεν ήταν και ό,τι καλύτερο για μένα. Εκεί έγραψα 9», αναφέρει η μητέρα και εργαζόμενη. Η δική της προτροπή για όσους δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν το σχολείο είναι ότι «αξίζει τον κόπο. Και να μην σπουδάσουν και μόνο οι γνώσεις που θα πάρουν θα τους κάνουν να αισθανθούν καλύτερα, να γνωρίσουν έναν διαφορετικό κόσμο». Ηδη η κα Αμπελία δεν κρύβει τα όνειρά της να είναι σε 4-5 χρόνια μια φιλόλογος. Η προσπάθειά της δεν θα είχε αίσιο αποτέλεσμα αν δεν είχε τη στήριξη του συζύγου της και της κόρης της, ενώ επισημαίνει τη σημασία του σχολείου της. «Ηταν τεράστια η βοήθεια των καθηγητών μας. Μας έκαναν ιδιαίτερα μαθήματα χωρίς χρήματα τα Σαββατοκύριακα για να μας βοηθήσουν. Τι άλλο να πούμε;», καταλήγει.
ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ ΕΤΩΝ 56
Ξεχωριστή περίπτωση αποτελεί η κα Ελευθερία Μαρινάκη – Πατσουράκη. Μετά τα 50 της ξεκίνησε το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας Χανίων και στη συνέχεια προχώρησε στο Νυκτερινό Λύκειο. «Στο σχολείο μας υπήρχε σεβασμός, επίπεδο, ήθος. Οταν αυτά τα κουβαλάς πάνω σου θέλεις να τα βρεις και στον χώρο της Εκπαίδευσης», σημειώνει. Πριν από 40 χρόνια η κα Ελευθερία είχε προχωρήσει μέχρι την Α΄Γυμνασίου. Ο θάνατος του πατέρα της, τα αδέλφια της που έφυγαν φαντάροι, την ανάγκασαν να σταματήσει το σχολείο για να στηρίξει το σπίτι της. Ωστόσο, βαθιά μέσα πάντα υπήρχε η προσμονή της επιστροφής στα σχολικά θρανία. «Πάντα είχα το μεράκι της μάθησης. Το ότι δεν είχα τελειώσει το σχολείο μού προκαλούσε προβλήματα, τα οποία τα συναντούσα στην καθημερινότητά μου. Στα 50 μου λοιπόν και αφού τα παιδιά μου σπούδαζαν, είχα περισσότερο ελεύθερο χρόνο, δεν ήθελα να είμαι μπροστά στην τηλεόραση και να παρακολουθώ ´σκουπίδια´ και αποφάσισα και πάλι να πάω στο σχολείο. Ξεκίνησα δειλά – δειλά αλλά αυτό που με κράτησε εκεί ήταν η μάθηση. Ολα αυτά που μάθαινα καθημερινά με ανέβαζαν στα ουράνια. Ηταν κάτι το συναρπαστικό, δεν θα ?θελα να τελειώσει ποτέ», λέει η κα Ελευθερία και η λάμψη στα μάτια της καθώς μιλάει μας κάνει να αντιληφθούμε αμέσως πόσο ειλικρινής είναι. Σημαντική ήταν και η στήριξη του σχολείου. «Κάθε 5 μαθήματα μας έκαναν εξάσκηση και επαναλήψεις. Έδωσαν και την ψυχή τους οι καθηγητές μας, ενώ ο διευθυντής μας, ο κ. Ακρίβας, είναι ένας υπέροχος άνθρωπος και εκπαιδευτικός. Αυτό που λέω και σε άλλους ανθρώπους που δεν τελείωσαν το σχολείο είναι να το δοκιμάσουν! Ποτέ δεν είναι αργά. Ακόμα και αν δεν καταφέρουν να το τελειώσουν θα κερδίσουν πάρα πολλά», σημειώνει.
Γρήγορα ήρθε για την κα Μαρινάκη και ο στόχος των σπουδών. «Θεώρησα ότι αφού είχα ανέβει όλη τη σκάλα γιατί να μην προχωρήσω άλλο ένα σκαλοπάτι; Ετσι λοιπόν έδωσα Πανελλήνιες Εξετάσεις. Ηταν και πολλά παιδιά στο σχολείο μας που παρ? ότι είχαν δυνατότητες ήταν απογοητευμένα λόγω της κρίσης, δεν πίστευαν ότι το πτυχίο θα τους έδινε κάτι. Λάθος, κατά την άποψή μου. Εδωσα λοιπόν Πανελλήνιες και από το φθινόπωρο θα είμαι στο τμήμα Πολιτικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Κρήτης», τονίζει συμπληρώνοντας πως αν γινόταν για μια μέρα πολιτικός με εξουσία θα ψήφιζε νόμο ώστε όλοι οι άνθρωποι άνω των 35 να ξαναπάνε έστω και για λίγο σχολείο!
Η κα Μαρινάκη επισημαίνει τη σημασία της στήριξης από τον άντρας της: «Με ενθάρρυνε καθημερινά πάρα πολύ. Μου έλεγε ´προχώρα, διάβασε´. Τα παιδιά μου το ίδιο. ´Μπράβο μαμά´, μου έλεγαν και με ενθάρρυναν να συνεχίσω. Τώρα λοιπόν ως φοιτήτρια θα προσπαθήσω για το πτυχίο συνδυάζοντάς το πάντα και την καθημερινότητά μου».
