Γιώργος Μαρκατάτος
οικονομολογος
Παρατηρείται έξαρση εμπλεκομένων με το πρόβλημα της περαιτέρω πορείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης:
? Ανώτατοι αξιωματούχοι επωμίζονται το βάρος νεωτεριστικών μεθόδων για την ομοσπονδοποίηση της Ένωσης.
? Δεξαμενές σκέψεις υιοθετούν μοντέλα εμβάθυνσης της συνοχής της Ε. Ένωσης.
? Αρκετοί αλληθωρίζουν προς τις πιεσμένες και σε οικτρή κατάσταση οικονομίες του Νότου, οι οποίες έχουν καταντήσει έτσι από πληθώρα λόγων και έργων.
? Το ΔΝΤ (θεσμός που δεν έχει τίποτα να κάνει με την ΕΕ) από κοινού με τα άλλα εκτελεστικά όργανα και τους μηχανισμούς έβαλαν στόχο τη μείωση του εργατικού κόστους.
Και οι εγχώριοι άρχοντες περί άλλων τυρβάζουν. Ο Θεός ας φανεί επιεικής προς τα τέκνα του!
Το μοντέλο
Κατά τα τελευταία χρόνια γίνεται στη χώρα μας προσπάθεια εξορθολογισμού και μείωσης της κρατικοδίαιτης οικονομίας. Στα πλαίσια αυτά εμφανίσθηκε από το πουθενά η απαίτηση της τρόικα ότι το εργατικό κόστος πρέπει να μειωθεί για να ανακτήσει η χώρα μας τη χαμένη ανταγωνιστικότητά της.
Το ανελέητο μήνυμα αυτής της φράσης είναι καθαρό δώρο προς το κεφάλαιο με την παροχή διευκόλυνσης να «κερδίζει» σε βάρος της εργατικής δύναμης, για να θυμηθούμε λιγάκι και τις παλαιο-μαρξιστικές αρχές και δόγματα. Υπενθυμίζω μόνο ότι στη σύνοδο κορυφής του Ιουνίου, που όλοι αναφέρουν τα πεπραγμένα της, ο γείτονας πρωθυπουργός της Βουλγαρίας μίλησε και είπε ότι είναι παραμύθι ότι η αύξηση της ανταγωνιστικότητας κάνει αναγκαία τη μείωση του εργατικού κόστους, ώστε, μεταξύ άλλων, να προσελκύονται ξένες επενδύσεις, διότι παρά τα λεγόμενα, δεν είδε να προσελκύονται οι επενδυτές από το εξαιρετικά χαμηλό εργατικό κόστος στη χώρα του.
Καλύτερο επιχείρημα δε θα μπορούσε να έχει η ελληνική διαπραγματευτική πλευρά, εκτός αν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος που οι Ευρωπαίοι εταίροι μας θέλουν να πιέσουν ασφυκτικά το εργατικό κόστος.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι κίνδυνοι του ευρώ φαίνονται να έχουν μπει στην άκρη και να προχωρούν τα πράγματα με την κομπορρημοσύνη των Γερμανών και της Μέρκελ, η οποία, χαιρετίζοντας την απόφαση του γερμανικού συνταγματικού δικαστηρίου για την εγκυρότητα της υιοθέτησης του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ΕΜΣ), αναφέρθηκε στη μεγαλειώδη οικονομία της χώρας αυτής ξεχνώντας ότι αν δεν ήμασταν εμείς οι άλλες χώρες της Ευρώπης το 70% των εξαγωγών της θα ήταν όνειρο θερινής νυκτός και τα μπαταρισμένα υποβρύχια θα έμεναν στις υγρές αποθήκες τους.
Οι ´ταγοi´ εξυπηρeτησης του μοντeλου
Την περασμένη εβδομάδα ο πρόεδρος της Κομισιόν κ. Μπαρόζο τόνισε ότι για να επιβιώσει η Ένωση θα πρέπει να εξελιχθεί και να συμφωνήσουν για «μια αποφασιστική Ευρώπη», που θα καθιερώσει ένα «συμβόλαιο εμπιστοσύνης» μεταξύ των χωρών μελών, των θεσμικών οργάνων της ΕΕ, των κοινωνικών εταίρων και των πολιτών της Ένωσης. «Ας μην φοβόμαστε τις λέξεις: θα πρέπει να κινηθούμε προς την κατεύθυνση μιας ομοσπονδίας εθνικών κρατών. Αυτό είναι ό, τι χρειαζόμαστε. Αυτό είναι ο πολιτικός μας ορίζοντας», είπε.
Ο πρόεδρος της Κομισιόν, σημειώνουμε ότι κατέστησε σαφές ότι η ομοσπονδία κρατών μελών δεν ήταν με κανένα τρόπο η δημιουργία υπερ-κράτους, παρόμοιου με τις ΗΠΑ. Το ονόμασε μια «δημοκρατική ομοσπονδία των εθνικών κρατών που μπορούν να αντιμετωπίσουν κοινά προβλήματα μας, μέσα από την ανταλλαγή της εθνικής κυριαρχίας με τέτοιο τρόπο ώστε κάθε χώρα και κάθε πολίτης να είναι καλύτερα εξοπλισμένοι για να ελέγχουν τη μοίρα τους».
Βλέπουμε λοιπόν ότι παρατηρείται μια έντονη κινητικότητα από πολλά κέντρα αυτήν την εποχή, με βασικό στόχο, την, με οποιονδήποτε τρόπο, εμβάθυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ομοσπονδία των κρατών μελών σημαίνει για παράδειγμα την κοινή αντιμετώπιση των προβλημάτων που ανακύπτουν, καθώς και την υποβοήθηση των «αδύναμων κρίκων» στο εσωτερικό των πραγμάτων αυτών. Δε σημαίνει, με κανένα τρόπο, την εμπλοκή του ΔΝΤ και των απηρχαιωμένων πρακτικών του, που διαρκώς «επιτυγχάνουν» τη ρήξη των κοινωνικών ιστών στα κράτη που εμπλέκεται.
Η προσπάθεια που καταβάλουμε για να καταλάβουμε τη στρατηγική της τρόικα στην Ελλάδα και ενδεχομένως και σε άλλα κράτη μέλη συνδέεται με το τμήμα της ομιλίας του κ. Μπαρόζο για την παγκοσμιοποίηση, η οποία «απαιτεί μια περισσότερο ενωμένη Ευρώπη. Για περισσότερη ένωση απαιτείται περισσότερη ολοκλήρωση. Για περισσότερη ολοκλήρωση απαιτείται περισσότερη δημοκρατία ? ευρωπαϊκή δημοκρατία. Στην Ευρώπη, αυτό σημαίνει πρωτίστως να αποδεχθούμε ότι βρισκόμαστε όλοι στο ίδιο καράβι. Σημαίνει να αναγνωρίσουμε τα κοινά, ευρωπαϊκά μας συμφέροντα. Σημαίνει να συνειδητοποιήσουμε ότι τα πεπρωμένα μας είναι αλληλένδετα. Σημαίνει επίσης να απαιτήσουμε από όλους να επιδείξουν ένα γνήσιο αίσθημα κοινής ευθύνης και αλληλεγγύης». Και συνεχίζει σε άλλη αποστροφή του λόγου του: «Τώρα είναι η στιγμή για όλους τους φιλοευρωπαϊστές να αφήσουν πίσω την πεπατημένη και να ανοίξουν τους δρόμους του μέλλοντος. Η Ευρωπαϊκή Ένωση χτίστηκε για να εγγυηθεί την ειρήνη. Σήμερα, αυτό σημαίνει να δώσουμε στην Ένωσή μας τα εφόδια να αντιμετωπίσει τις ανάγκες της παγκοσμιοποίησης».
Ο πρόεδρος του εκτελεστικού οργάνου της Ένωσης θέλει να επιτύχει το εγχείρημα, και τούτο σε ένα κλίμα όπου ανταγωνίζονται οι Κινέζοι με τις 80 ώρες εβδομαδιαίας δουλειάς, με αμοιβή 1 δολάριο/ώρα εργασίας και την καταστρατήγηση κάθε έννοιας ανθρωπιάς και αλληλεγγύης, όπως συμβαίνει με όλα τα στίφη των άθλια εργαζομένων της Άπω Ανατολής και της Ινδίας.
Προσπaθεια κατανoησης και συμπερaσματος
Οι ανήκουστοι αυτοί δήθεν ταγοί της πολιτικής συμπεραίνουν ότι πιέζοντας τις συνθήκες και τους όρους εργασίας και διαβίωσης του ιδιωτικού τομέα δημιουργούν συνθήκες εισόδου στους υπό πλήρη έλεγχο ασθενείς του Νότου της ΕΕ του «ξένου κεφαλαίου», που είναι μερικός επαναπατρισμός της φυγής των κεφαλαίων και των καταθέσεων. Και απλά αρκούνται να μειώνουν την αγοραστική δύναμη ενός λαού 11 εκατομμυρίων πολιτών, που έχουν άλλο 1,5-2 εκ. ξένους κυρίως λαθρομετανάστες, διότι στα 600 εκ. ευρωπαίων πολιτών δεν είναι δα και σπουδαίο να μην έχουν την ίδια αγοραστική δύναμη των Γάλλων Γερμανών και Σουηδών.
Δεν είδα, δε, αποτελέσματα από τους πολυσυζητημένους νόμους και τα διατάγματα για απλοποίηση ίδρυσης επιχειρήσεων, μείωσης των διαδικασιών έγκρισης και άλλα συναφή και απαραίτητα για να πει κανείς ότι «και τώρα θα προωθήσω τη μείωση του εργατικού κόστους»! Δεν πιστεύω να υπάρχει στον κόσμο άλλη τόση τροϊκανή ασυδοσία, υποβοηθούμενη και από την κρατική λαιμαργία για άσκηση εξουσίας με οποιοδήποτε τίμημα. Η έλλειψη εμπιστοσύνης είναι μονοσήμαντο γεγονός και ξεκινά από την ασύδοτη πολιτική που δεν έχει και δε διακρίνουμε να έχει κανένα απολύτως σκοπό να κάνει την οποιαδήποτε αναδιανομή πλούτου στο λαό και τους εργαζόμενους, λες και στόχος είναι η εξαθλίωση του περήφανου αυτού λαού.
Πάρτε για παράδειγμα μια εξαγγελία που μάλλον σωστή πρέπει να θεωρηθεί και αφορούσε το ενδεχόμενο μιας μερικής, έστω, αναδιανομής πλούτου στη χώρα μας, τώρα που είμαστε στη βαθειά ύφεση και στην αρχόμενη πείνα: Οι ιθύνοντες έβγαλαν το νόμο για τα φωτοβολταϊκά στέγης, εξοικονομώντας έτσι και ενέργεια και αναδιανέμοντας έστω και λίγα ψίχουλα στο λαό. Τα χρήματα αυτά θα πήγαιναν και πάλι στην οικονομία, γιατί οι «μη έχοντες και μη κατέχοντες» θα τα ξόδευαν επιτόπου. Μόλις αντιλήφθηκαν ότι κάτι τέτοιο θα έθετε τέλος σε μερικούς μεγιστάνες του τομέα, καταργήθηκαν οι νόμοι, έκλεισαν οι στρόφιγγες (ήδη κλειστές) των τραπεζών και τα πάντα επανήλθαν στην επικυριαρχία των κυρίαρχων σε οδύνη και σιγή του λαού που έφαγε και τη νέα σφαλιάρα αμίλητος. Μέχρι πότε;
