Το ελαιόλαδο αποτελεί ουσιαστικά το μοναδικό -σοβαρό- εξαγώγιμο προϊόν των Χανίων, γράφαμε στο χθεσινό μας πρωτοσέλιδο. Προφανώς όχι για να διαφωτίσουμε τους αναγνώστες μας, που γνωρίζουν καλά τι ακριβώς συμβαίνει στην τοπική οικονομία.
Αλλά, κυρίως, για να εκφράσουμε τον προβληματισμό μας πως, με εξαίρεση λιγοστές περιπτώσεις, ελάχιστα πράγματα έχουν απομείνει σε αυτόν τον τόπο προς εξαγωγή. Το φαινόμενο, βέβαια, δεν είναι μόνο χανιώτικο ή κρητικό, αλλά αφορά όλη τη χώρα, που μέσα σε μία 30ετία έχασε όλη σχεδόν την παραγωγική της βάση στον πρωτογενή και τον δευτερογενή τομέα.
Ο αντικειμενικός στόχος των κυβερνώντων και των Ευρωπαίων εταίρων μας όλα αυτά τα χρόνια ήταν να γιγαντωθεί ο τομέας των υπηρεσιών και να αποδυναμωθούν οι άλλοι δύο, αφού αγροτικά προϊόντα μπορούν να εξασφαλιστούν και από τρίτες χώρες σε πολύ χαμηλότερες τιμές, ενώ για τον τομέα της βιοτεχνίας… ας είναι καλά οι φάμπρικες της Απω Ανατολής.
Σε εποχές, όμως, κρίσης, όπως η σημερινή, αποδεικνύεται πόσο λάθος ήταν το ότι -σε γενικές γραμμές, με ελάχιστες πάντα εξαιρέσεις- εγκαταλείψαμε την ύπαιθρο, δεν δημιουργήθηκαν σύγχρονες δομές παραγωγής και εκμετάλλευσης των αγροτικών προϊόντων με βάση τους ίδιους τους αγρότες, «θριάμβευσε» το πελατειακό κράτος σε όλους τους τομείς και έτσι βρεθήκαμε στη θέση του υποζυγίου των δανειστών μας… Και τώρα;