Είναι έτοιμες από νωρίς για να παραλάβουν τον ελαιόκαρπο από τους παραγωγούς, να θέσουν σε λειτουργία τα μηχανήματα, να ελέγξουν τις θερμοκρασίες, να δουν αν λειτουργούν σωστά οι μαλακτήρες και ο διαχωριστήρας, να επιδιορθώσουν οποιαδήποτε ζημιά προκύψει, να κόψουν τιμολόγια, να εισπράξουν και να δώσουν χρήματα.
Τρεις νέες γυναίκες, οι Ράνια, Δώρα και Μαρία Θεοδωράκη, είναι οι εργάτριες, αλλά και τα ´αφεντικά´, του ελαιουργείου της οικογένειάς τους στο Κεφάλι Κισάμου.
ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ
Οι τρεις γυναίκες, μαζί με τον πατέρα τους, είναι νυχθημερόν αυτές τις ημέρες στο ελαιουργείο καθώς η συγκομιδή της ελιάς έχει ήδη ξεκινήσει. «Δούλευα στο Ηράκλειο και κάποια στιγμή ο πατέρας μου πριν από 4 χρόνια, λόγω ηλικίας, δεν μπορούσε να συνεχίσει όπως παλιά. Ή θα κλείναμε το εργοστάσιο ή θα το συνεχίζαμε εμείς. Ετσι, λοιπόν, το αναλάβαμε», μας εξηγεί η Δώρα, τεχνολόγος γεωπόνος. Η συζήτησή μας διακόπτεται σε τακτά χρονικά διαστήματα προκειμένου να ελέγξει αν όλα πάνε καλά στη λειτουργία του ελαιουργείου. Ικανότατη και με μεγάλη ευστροφία τρέχει από το ένα μηχάνημα στο άλλο, σαν να… δοκιμάζει ρούχα σε κατάστημα. «Κάνουμε όλες τις δουλειές του ελαιουργείου, τα πάντα. Από τα εργατικά μέχρι τα γραφειοκρατικά. Και οι τρεις αδελφές. Ισως εγώ, επειδή είμαι από την 1η χρονιά, να ξέρω καλύτερα τα μηχανήματα», μας εξηγεί. Το μοναδικό σημείο που προβληματίζει τα κορίτσια είναι το κουβάλημα. Τα 50κιλα τσουβάλια με τις ελιές είναι ασήκωτα και γι’ αυτά κυρίως επιλαμβάνονται οι δύο άντρες έμμισθοι εργάτες του ελαιουργείου.
«ΜΑΣ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΗΚΑΝ»
«Ο κόσμος στην αρχή που ασχοληθήκαμε ρωτούσε πού είναι ο πατέρας μας, ήθελαν να συνεννοηθούν με αυτόν, με τον άντρα του εργοστασίου. Η αλήθεια είναι ότι είναι αντροκρατούμενο επάγγελμα. Τώρα πλέον μας έχει συνηθίσει γιατί μας είδε ότι τα καταφέρνουμε και μας εμπιστεύτηκε», αναφέρει η Δώρα και μας δείχνει τα χέρια της, που τα σημάδια της σκληρής εργασίας είναι ευδιάκριτα.
Νεότερη από τις τρεις αδελφές η 23χρονη Μαρία ολοκλήρωσε φέτος τις σπουδές στο Τ.Ε.Ι. Δομικών Εργων στο Ηράκλειο. Αυτή μπήκε και τελευταία από φέτος δυναμικά στο ελαιουργείο. «Αποφάσισα να δουλέψω και εγώ στο ελαιουργείο. Ετσι και αλλιώς δύσκολα θα έβρισκα εργασία στο αντικείμενο σπουδών μου. Τόσα χρόνια τα πήγαιναν μια χαρά οι αδελφές μου, έχουμε και το στήριγμα του πατέρα μας. Θα τα καταφέρουμε», τονίζει η Μαρία.
Μιλώντας μας για το ημερήσιο πρόγραμμα αυτό ξεκινά από πολύ νωρίς και μπορεί να συνεχιστεί έως τις πρώτες πρωινές ώρες. Είναι και νύχτες που το ελαιουργείο δεν σταματά καθόλου, όταν υπάρχει κάποια βλάβη και τα κορίτσια πρέπει να προλάβουν να παραδώσουν όλο το λάδι. «Δεν υπάρχει δουλειά μέσα στο εργοστάσιο που να μην την κάνουμε. Ακόμα και εγώ που είμαι η μικρότερη. Οσοι βλέπουν τρεις γυναίκες μέσα στο ελαιουργείο ξαφνιάζονται, αλλά σιγά – σιγά συνηθίζουν. Ευχαριστούμε τον κόσμο που τόσα χρόνια στήριζε τον μπαμπά μας και τώρα στηρίζει και εμάς», καταλήγει η Μαρία.
Οσο για τα οικονομικά, τα κορίτσια λένε ότι μπορεί το ελαιόλαδο να μην αφήνει τα χρήματα που άφηνε παλιά, ωστόσο, τους δίνει την ευκαιρία για ένα καλό μεροκάματο.
