Μαζί με τον περικαλλή Ενοριακό Ιερό Ναό του Οσίου Πατρός Στυλιανού του Παφλαγόνος στην Ενορία Βαμβακόπουλου Χανίων και άλλων μικρών Ναών, αφιερωμένων στον γιατρό Αγιο και προστάτη των παιδιών, εορτάσθηκε και το παρεκκλήσιο που βρίσκεται εντός του ´Φαλδάμειου Οικήματος’, που στεγάζει τις Διοικητικές Υπηρεσίες και την αίθουσα ομιλιών της Ιεράς Μητροπόλεως Κισάμου και Σελίνου στο Καστέλι Κισάμου.
Στον Εσπερινό και στη Θεία Λειτουργία χοροστάτησε ο σεβασμιώτατος μητροπολίτης κ. Αμφιλόχιος ο οποίος μετά τη Θεία Λειτουργία τέλεσε Τρισάγιο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του μακαριστού Στυλιανού Φαλδαμή, μεγάλου ευεργέτου και δωρητού της Μητρόπολης.
Στην Ενορία Βαμβακόπουλου
Εκατοντάδες προσκυνητές μετέβησαν τόσο στον Εσπερινό όσο και την ημέρα της εορτής στην Ενοριακή εκκλησία του Αγίου Στυλιανού για ν’ ανάψουν ένα κερί και να προσευχηθούν. Για την εορτάζουσα εκκλησία, σύμφωνα με παλαιότερη αφήγηση του μακαριστού σήμερα Νικολάου Πιακή, καθηγητού και πρωτοψάλτη της Ιεράς Μητρόπολης Χανίων, υιού του αείμνηστου εφημερίου παπα – Στυλιανού, κτήτορα του Ναού, «θεμελιώθηκε το 1965 και μέσα σε δύο χρόνια αποπερατώθηκε για να γίνει Ενορία με πρώτο εφημέριο τον παπα – Στυλιανό. Στη Μικρά Ασία τότε η γιαγιά μου η Ευθαλία, ενώ έμενε έγκυος, τα παιδιά που έφερνε στον κόσμο πέθαιναν αμέσως μετά τη γέννα. Σε μια ακόμα προσπάθειά της, ευρισκόμενη στον 5ο μήνα κι ενώ συζητούσε με μια γειτόνισσά της, άκουσε και τήρησε τα λόγια που της είπε: ´Τάξε το, Ευθαλία μου στον Άγιο Στυλιανό που είναι προστάτης των παιδιών, μήπως και σου ζήσει´. ‘Έτσι κι έγινε. Η κυρία Ευθαλία έταξε το παιδί στον Άγιο Στυλιανό. Η εγκυμοσύνη της δεν παρουσίασε κανένα πρόβλημα, γέννησε το 1914 κανονικά ένα υγιέστατο αγοράκι, το οποίο, το βάπτισαν Στυλιανό. Λίγα χρόνια αργότερα με τη Μικρασιατική συμφορά, όπως όλος ο κόσμος, έτσι και η οικογένεια Πιακή μαζί με άλλους πρόσφυγες ήρθαν στα Χανιά. Ο μικρός Στυλιανός όταν έγινε 33 χρονών χειροτονήθηκε ιεροδιάκονος και αμέσως ιερέας. Όνειρό του ήταν να κτίσει μια εκκλησιά, αλλά ο μισθός του δεν επαρκούσε. Τα κατάφερε, όμως, εξασφαλίζοντας με δωρεά το οικόπεδο από έναν άλλο Στυλιανό, στο επώνυμο Σαμιώτη και με την οικονομική συνδρομή κυρίως, πολλών συνονόματών του που έβρισκε από τον τηλεφωνικό κατάλογο, τέθηκε ο θεμέλιος λίθος. Πέθανε το 2000 σε ηλικία 86 ετών, αφήνοντας πλούσιο έργο και έναν δραστήριο Σύλλογο Κυριών και Δεσποινίδων, εκκλησιαστικούς συμβούλους και ψάλτες, οι οποίοι συνεχίζουν να προσφέρουν ακούραστα τις υπηρεσίες τους στην Ενορία».
