3η γνώμη

Τριγμοί στο πολιτικό σύστημα
Στο πολιτικό στερέωμα συνεχίζει να αναδύεται δυσοσμία απ’ το παιχνίδι της λίστας Φαλσιανί – Λαγκάρντ. Οι πράξεις του υπουργού, αν αποδειχθούν αληθείς, που παρέλαβε τη λίστα σε CD και την έκανε ´στικάκι´, αλλοιώνοντάς την, αποτελούν ένα σύνολο παρανομιών, που ξεκινούν από κατάχρηση εξουσίας, παράβαση καθήκοντος, πλαστογραφία, επέμβαση σε αρμοδιότητες άλλων Φορέων και χονδροειδείς ψευδολογίες, προκειμένου ενσυνείδητα να διαστρεβλωθεί ή αποκρυβεί η αλήθεια.
Αυτόν τον καιρό συντελείται μια εξέλιξη μεταβολών, μια κίνηση αλλαγών, μια μεταβατική φάση στο πολιτικό σύστημα, που το βιώνουμε όλοι μας με απογοήτευση. Ανθρωποι που ήρθαν από σπόντα να κυβερνήσουν, έχοντας μόνο επιφανειακή γνώση των πραγμάτων, αλλά με άγνοια πολιτικής ηθικής, κατάφεραν να σκαρφαλώσουν σε καίριες κυβερνητικές θέσεις. Εκεί φώλιασαν και συγχρωτίστηκαν με τη ζώσα πολιτική αναξιοπιστία και τις αχρειότητές της. Εστησαν μια πολιτική θεωρία ´περί σωτηρίας´, χωρίς καμιά επιστημονική μεθόδευση, με απάνθρωπες παραμέτρους για την ελληνική κοινωνία, χωρίς αγωγή και πολιτικό ήθος, αφού όσες αποφάσεις έπαιρναν, δεν στηριζόντουσαν στη λογική, στη σύνεση ούτε και σε συγκινησιακά μεγέθη, αλλά σε απαξιωτικές προτεραιότητες.
Το ζήτημα που προέκυψε είναι αντικείμενο πολιτικού ελέγχου. Υποδεικνύεται ένας υπουργός, ως ύποπτος, να επεμβαίνει σε νόθευση ´δημόσιου κειμένου´ προκειμένου ν’ απαλλαγεί από φορολογική υποχρέωση συγγενικό του πρόσωπο. Πρόκειται για ενέργεια με ιδιαίτερη πολιτική βαρύτητα που άπτεται και σε οικονομικό επίπεδο.
Ανεξάρτητα με το πόσο φόρο θ’ απεκόμιζε το Δημόσιο, η πράξη και η ενέργεια σηματοδοτούν ηθικοκοινωνική απαξία και κολάσιμη συμπεριφορά. Εδώ εκτός από το ότι βάζεις το χέρι σου να βγάλεις τους συγγενείς σου από τη λίστα, υπεισέρχεται και η άλλη εκδοχή ότι δεν χρησιμοποιήθηκε το περιεχόμενο της λίστας, όπως και σε άλλες χώρες, για εισπρακτικούς λόγους. Βέβαια το ζητούμενο είναι να αποδειχθεί ποιος είχε συμφέρον ν’ αλλοιωθεί η λίστα και εν προκειμένω ζωγραφίζεται ο κ. Γ. Παπακωνσταντίνου, του οποίου η θέση είναι δυσχερέστερη, διότι βρίσκεται και εκτός πολιτικής σκηνής.
Η τιμωρία τυχόν ενόχου ή ενόχων είναι μια κορυφαία λειτουργία του πολιτικού συστήματος. Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε την εφαρμογή του νόμου περί ευθύνης υπουργών, όπου εξετάζεται και το αν έχει επέλθει παραγραφή του αδικήματος. Εδώ οι γνώμες διίστανται μεταξύ νομικών και συνταγματολόγων, αλλά και πολιτικών. Η Βουλή δεν έχει δικαίωμα για δίωξη μελών της κυβερνήσεως για αδικήματα εάν έχουν παρέλθει δύο πρώτες σύνοδοι της επομένης από τη διάπραξη του αδικήματος βουλευτικής περιόδου. Η πρώτη βουλευτική περίοδος είναι αυτή που διαπράττεται το αδίκημα. Η δεύτερη βουλευτική περίοδος είναι αυτή που εμεσολάβησε μεταξύ των εκλογών της 6ης Μαΐου και της 17ης Ιουνίου 2012 που η Βουλή συνεδρίασε μόνο δύο ημέρες για να εκλέξει πρόεδρο και να διαλυθεί προκηρύσσοντας εκλογές.
Κατά συνέπεια δεν μπορεί να υποστηριχθεί ότι οι δύο ημέρες συνεδρίασης της Βουλής του κ. Πολύδωρα καλύπτουν την επιταγήν του Συντάγματος. Αν υποστηριχθεί και αποφασισθεί απ’ τη Βουλή ότι οι δύο ημέρες μετρούν ως δύο περίοδοι, τότε θα πρόκειται περί νομικίστικου εφευρήματος και θα καθιστά κραυγαλέα περίπτωση συγκάλυψης.
Η περίπτωση της λίστας Λαγκάρντ είναι πολυδιάστατο θέμα και έχει πολιτικό ενδιαφέρον. Αν καταλογισθούν ευθύνες στον κ. Παπακωνσταντίνου και χρησιμοποιηθεί ο τέως υπουργός ως πλυντήριο όλου του πολιτικού συστήματος, θα είναι μεγάλο ανοσιούργημα, διότι δεν χειρίστηκε μόνον αυτός τη λίστα. Θα τεθεί και πάλι θέμα αξιοπιστίας της κυβέρνησης και συγκάλυψης που θα εξοργίσει τον κόσμο!