ΕΝΤΟΣ ΕΚΤΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙ Τ´ΑΥΤΑ

Με το απατηλό συγχωροχάρτι του νόμου ´περί ευθύνης υπουργών´, τελικά παραγράφονται και αμνηστεύονται υπουργικά αδικήματα σε βαθμό κακουργήματος.
Ο… εξαγνισμός αυτών των κυβερνητικών ανομημάτων προϋποθέτει την πρόωρη διάλυση της Βουλής, μετά από τη συμπλήρωση δύο βουλευτικών συνόδων. Και αυτό σημαίνει ότι, εάν ίσχυε και για τους υπουργούς η εικοσαετής παραγραφή των οικονομικών κακουργημάτων, που ισχύει για τους κοινούς θνητούς, ε, τότε οι φυλακές μας θα ήταν γεμάτες από σουίτες, για τους VIP’S του πολιτικού μας κόσμου…
Ομως, ευτυχώς, για τους… απυρόβλητους υπόδικους κ. υπουργούς, που πέρα από τις βουλευτικές, προκλητικές, για το δημόσιο αίσθημα, ασυλίες τους, προστατεύονται και από την ασφαλιστική δικλίδα του επαίσχυντου νόμου ´περί ευθύνης υπουργών´, που τους εξαγνίζει και από τα πιο ασυγχώρητα ανομήματα. Παρουσιάζει όμως ιδιαίτερο ενδιαφέρον το πώς μεθοδεύεται η όλη αυτή διαδικασία της άφεσης των αμαρτιών: Ο πρωθυπουργός, ενώ ήδη έχει κορυφωθεί ο θόρυβος για τα υπουργικά σκάνδαλα, επισκέπτεται, κάτω από τα αστραφτερά φλας μιας μάλλον προσχεδιασμένης δημοσιότητας, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και με δραματική συνοφρύωση του ζητεί την πρόωρη διάλυση της Βουλής, επικαλούμενος, για το αίτημά του αυτό, το άρθρο 41 παρ. 2 του Συντάγματος του 2008, που αιτιολογεί την πρόωρη διάλυση της Βουλής, με το μάλλον σκόπιμα νεφελώδες αιτιολογικό της ύπαρξης ´εθνικού θέματος εξαιρετικής σημασίας´.
Στην πραγματικότητα, η πρόωρη αυτή προσφυγή στις κάλπες, δεν έχει, όπως συνήθως διατυμπανίζεται, στόχο τη σωτηρία της πατρίδας, αλλά της ίδιας εκάστοτε κυβέρνησης, που υποθάλπει κάθε φυγόδικο υπουργό, αλλά και τη σωτηρία του ίδιου του συντεχνιακού συστήματος των νεμομένων την εξουσία. Το εάν ξεσπούν, με αφορμή αυτά τα σκάνδαλα, καβγάδες, ανάμεσα στη συμπολίτευση και την αντιπολίτευση και μάλιστα με εκατέρωθεν λεονταρισμούς, για ειδικά δικαστήρια, όπως η μέχρι σήμερα πείρα έχει αποδείξει, όλη αυτή η σκηνοθεσία αποσκοπεί, στην εκτόνωση της λαϊκής οργής και στην επαναφορά μιας ηθικά απροστάτευτης κοινωνίας στο διαρκές θέατρο του παραλόγου και του πολιτικού εμπαιγμού.
Διέξοδος, μέσα από αυτό το ναρκοπέδιο του πολιτικού εμπαιγμού και της ηγεμονιστικής υποκρισίας, πάντα υπάρχει. Το, ας το ονομάσουμε, έστω και με κρύα  καρδιά, ελπιδοφόρο 2013, συμπίπτει και με τη συμπλήρωση πενταετίας, από την αναθεώρηση του Συντάγματος, το 2008. Αυτό σημαίνει, ότι σύμφωνα με το άρθρο 110 παρ. 4 και 6 του καταστατικού μας χάρτη θα μπορούσε να δρομολογηθεί, για την επόμενη Βουλή, νέα αναθεώρηση του Συντάγματος, με απόλυτη, όπως εξυπακούεται προτεραιότητα σε δύο θεμελιώδεις στόχους: Πρώτον, την κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών, με τα εγκληματικά υπερπρονόμια της αμνηστευτικής παραγραφής ασυγχώρητων υπουργικών κακουργημάτων. Και δεύτερον, τη θέσπιση της άμεσης εκλογής του προέδρου της Δημοκρατίας, από τον κυρίαρχο λαό και όχι από περιστασιακές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, που τον καθιστούν, υπό το σημερινό νομικό καθεστώς των ουσιαστικά ανύπαρκτων αρμοδιοτήτων του απλό εντολοδόχο και διά της υπογραφής του, επικυρωτή λαομίσητων διαταγμάτων, όπως αυτό της αμνηστευτικής πρόωρης διάλυσης της Βουλής.