ΕΝΤΟΣ ΕΚΤΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙ Τ´ ΑΥΤΑ

Οι δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις του περασμένου Ιουνίου 2012 καθώς απέδειξαν οι κατοπινές πολιτικές εξελίξεις, αντί να σταθεροποιήσουν τη λειτουργία των ως επί το πλείστον αυτοσχέδιων πολιτικών σχηματισμών (ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητοι Ελληνες, ΛΑ.Ο.Σ. και Χρυσή Αυγή), τους έχουν ήδη οδηγήσει, άλλους σε διαλυτική και ανατρεπτική πορεία και άλλους σε βαθμιαίο κλονισμό της ιδεοπολιτικής τους ταυτότητας και συνοχής.
Παράλληλα, στον χώρο του τρικομματικού κυβερνητικού μετώπου, το ένα από τα δύο κόμματα εξουσίας, η ΝΔ, δολιχοδρομώντας ακροβατικά από την αντιμνημονιακή γραμμή, στην εναρμόνιση ´προς τας υποδείξεις´ της τρόικας, φαίνεται να έχει σταθεροποιήσει κάπως τη συνοχή της, προφανώς με τις πλάτες του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (Ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς).
Ομως, ο δεύτερος πόλος του άλλοτε πανίσχυρου διπολικού συστήματος, το ΠΑΣΟΚ, προσεγγίζοντας τα οριακά σημεία μιας, λόγω αλαζονικής συμπεριφοράς, αυτοδιάλυσής του, φαίνεται ν’ αφυπνίζεται από τον λήθαργο της περιθωριοποίησης και διά του αρχηγού του, σαλπίζει προσκλητήριο ενότητας προς τους καρατομημένους από τον ίδιο τον κ. Βενιζέλο συντρόφους του.
Βεβαίως, το ιδεώδες θα ήταν, χάριν της ευεργετικής δημοκρατικής πολυφωνίας, όλα τα κόμματα να είχαν τη συνοχή τους και την προσήλωσή τους στη σωτηρία και προκοπή αυτού του τόπου.
Προς το παρόν, αυτό μοιάζει με όνειρο χειμερινής νύχτας. Ακόμη και η πρόσφατη, δραματική, υπέρ της Ελλάδας έκκληση του προέδρου του Eurogroup, Ζ.Π. Γιούνκερ, θ’ αποδειχτεί αναποτελεσματική, εάν το Κοινοβούλιό μας, στη σημερινή του σύνθεση, συνεχίσει τη μάταιη πορεία προς τη δημοκρατική αναγέννησή του, με τις επιπολαιότητες και την αλλαζονεία του παρελθόντος…