«Εξις δευτέρα φύσις»
(Αριστοτέλης 384 – 322 π. Χ.)
ΣΥΝΗΘΙΣΑΜΕ (1) ´ανεπαισθήτως´ ή ενσυνείδητα, μια ζωή που ήταν συλλογική μας επιλογή: μια ζωή, δηλαδή, επίπλαστη και βασισμένη σε δάνεια. Κανείς μας ενδόμυχα, δεκαετίες τώρα, δεν ήθελε να παραδεχθεί ότι αυτός ο τρόπος ζωής είχε επιβληθεί και με τη συναίνεσή μας, αφού τον στηρίζαμε, τόσο με την καθημερινή συμπεριφορά μας, όσο και με την ψήφο μας.
ΑΚΟΜΗ και σήμερα ανεχόμαστε τα 3 κόμματα της συγκυβέρνησης να προβαίνουν σε πρακτικές του παρελθόντος. «ιερή συνήθεια», βλέπετε, η ενέργεια να στελεχωθούν καίριες θέσεις του δημοσίου, από παλαιοκομματικά στελέχη των τριών κομμάτων. Όχι αξιοκρατικά! (2).
ΕΙΜΑΣΤΕ στο 2013 και εξακολουθούμε να διαιωνίζουμε ένα σαθρό πολιτικό σύστημα, επειδή οι κοντόφθαλμες βλέψεις και «συνήθειές» μας παραμένουν στα όρια του ατομικού -ή και οικογενειακού- συμφέροντός μας. Με μοχλό το πελατειακό κράτος που έστησαν και συντηρούν με? ευλάβεια οι εθνοπατέρες μας.
ΣΤΗ θέση των νεανικών επαναστατικών ιδεολογιών μας, θρονιάσαμε τον καιροσκοπισμό: αγόμαστε και φερόμαστε ανάλογα με το πού πάει «η τάση». Όχι αυτό που εμείς θέλουμε! Όντας ένας λαός συναισθηματικός, εξακολουθούμε -από συνήθεια ή από παράδοση- να ψηφίζουμε λαοπλάνους ή ευφραδείς πολιτικάντηδες, με συγκεχυμένες ιδεολογίες και ωραία συνθήματα, αλλά και γνώστες του θυμικού μας.
?ΜΕ ΤΗΝ καθημερινή μας καλημέρα, ακόμη και τώρα, παραβλέπουμε «από συνήθεια» τις παρανομίες που συναντούμε μπροστά μας. Δεν καταγγέλλουμε φοβούμενοι μη χαρακτηριστούμε? ρουφιάνοι. Ίσως επειδή κι εμείς με τη σειρά μας, θέλουμε να παρανομήσουμε ανενόχλητοι!
ΣΥΝΗΘΙΣΑΜΕ, λοιπόν, ή ανεχόμαστε:
– την αθλιότητα των δημόσιων υπηρεσιών, με τους μανδαρίνους υπαλλήλους και την, χωρίς συνέπειες, αδιαφορία τους σε κάθε επίλυση κάποιου προβλήματός μας.
– τις κάθε είδους «ακατάληπτες» καταλήψεις και τις καταστροφές δημόσιων ή ιδιωτικών κτηρίων, από ψευδεπίγραφες ομάδες «επαναστατών»! Συνηθίσαμε να πληρώνουμε αγόγγυστα «το λογαριασμό» αυτών των καταστροφών, στο όνομα, λέει, της? ελεύθερης διακίνησης των ιδεών!
– τους κουκουλοφόρους, αλλά και τους λεγόμενους «γνωστούς αγνώστους» των κομμάτων, που κατεβαίνουν με τους (οποιουσδήποτε) απεργούς ή διαδηλωτές και τα κάνουν «λίμπα» σε μαγαζιά, μνημεία, γραφεία, τράπεζες, Σχολές Α.Ε.Ι., δρόμους. Στο όνομα, λέει, των? λαϊκών αγώνων!
– τις εκπομπές κιτς των πρωινάδικων, με περιεχόμενο το «τίποτε» μιας καλά μελετημένης υποκουλτούρας. Αλλά και τις προκλητικές τουρκικές σειρές με τη νεο-οθωμανική προπαγάνδα επενδυμένη με «τέλειες» μυθοπλασίες, με αξιοκρατικούς? κώδικες τιμής, με μιμητέο τρόπο ζωής και με συνεπείς χαρακτήρες! Από την άλλη, βομβαρδιζόμαστε ανηλεώς από τις ειδησεογραφικές εκπομπές των 8, με τους μεγαλοδημοσιογράφους. Παραμένοντας ανίκανοι να επιλέξουμε άλλο μέσο διασκέδασης ή πληροφόρησης.
– να μη σκεφτόμαστε, αφού για μας σκέφτονται οι συνδικαλιστές μας! Ναι, «συνηθίσαμε», απέχοντας από τις εκλογικές διαδικασίες του σωματείου μας, να μας εκπροσωπούν οι λεγόμενες «δυναμικές μειοψηφίες». Που με την αρνητική τους δράση, μας έφεραν ταχύτερα στην καταστροφή.
– την κομματοκρατία στα σχολεία στο όνομα μιας κατ΄ επίφαση δημοκρατικής? διαπαιδαγώγησης της νεολαίας! Έτσι, φτάσαμε στο σημείο να απαγορεύουμε στους άλλους να εκφράζονται ελεύθερα θεωρώντας τις απόψεις τους? φασιστικές ή συντηρητικές και εκ προοιμίου δεξιές! Μόνος στόχος; Να «βγάζει» η Παιδεία μας ή? ικανούς κουκουλοφόρους, ή ανιστόρητους πολίτες. Έτσι κι αλλιώς, ευάλωτους ψηφοφόρους-θύματα των άκρων.
– την ακαλαισθησία και την κακοτεχνία στις κατασκευές των πολυκατοικιών, των πόλεων, των δρόμων, των ξενοδοχείων κ.λπ. Την καταστροφή του Β.Ο.Α. της Κρήτης, με τη συνεχή υποβάθμιση του περιβάλλοντος εξαιτίας της αλόγιστης κατασκευής τεράστιων ξενοδοχειακών μονάδων, ξένων προς την παράδοση του νησιού.
ΣΥΝΗΘΙΣΑΜΕ τα μνημόνια, τα χαράτσια, τη φορολογία, την αντιποίηση αρχής της «Χρυσής Αυγής», τον εκφοβισμό των μαθητών στα σχολεία, τον κυνισμό των πολιτικών μας, τις κλοπές, τους φόνους, τις αυτοκτονίες, την αθλιότητα γύρω μας, την ανεργία των νέων. Συνηθίσαμε ξενόφερτες διατροφικές συνήθειες, διαποτισμένες με κόκα – κόλα, άλλα αναψυκτικά, καφέδες ή ποτά και? παχυσαρκία.
ΣΥΝΗΘΙΣΑΜΕ, σήμερα αμήχανοι να βλέπουμε τη δράση της «Χρυσής Αυγής». Ένα κόμμα καρπός της απάθειάς μας για τα συμβαίνοντα γύρω μας, αλλά και της άγνοιάς μας περί την Ιστορία του τόπου μας.
ΣΥΝΗΘΙΣΑΜΕ την καταστροφή των ζωντανών διαπροσωπικών σχέσεων, αφού εγκλωβιστήκαμε σε μια τεχνολογική επικοινωνία, με τα social media «διαμεσολαβητές»? Συνηθίσαμε την κάθε είδους «βρωμιά» μας, τον τρόπο ανατροφής και παιδείας των παιδιών μας, την υποβάθμιση της ζωής, την αιθαλομίχλη?, τα πάντα. Δεν τα θεωρούμε όλα αυτά, άραγε, «αυτονόητα» στη χώρα μας;
?ΚΑΙ ΔΕΝ υψώνουμε φωνή διαμαρτυρίας, γιατί μας εμφυσήσανε καταλλήλως τη συν-ενοχή για την κατάντια μας. Αλλά και επειδή φοβόμαστε (ακόμη και τώρα!) μη χάσουμε κάτι περισσότερο από τις παλιές «καλές» συνήθειές μας.
ΤΩΡΑ, σε καιρό οικονομικής κρίσης, ξαναανακαλύπτουμε, αναγκαστικά πια, τις αρετές του μέτρου και της έξυπνης και φθηνής παραγωγής και κατανάλωσης.
ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ! Πολλές φορές βίαια? Αλλά τι σημαίνει αλλάζω, αν δεν σημαίνει πρωτίστως την αλλαγή συνηθειών; Αλλάζω δε συνήθειες σημαίνει αλλαγή οπτικής με την οποία βλέπω τα πράγματα. Πιο απλά, σημαίνει πως αλλάζω τρόπο σκέψης και δράσης. Ουσιαστικά, αλλαγή είναι ο νέος τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τα καθημερινά γεγονότα γύρω μας, ο νέος τρόπος που συμπεριφερόμαστε στην καθημερινότητά μας.
ΕΙΝΑΙ μάταιο να επιθυμούμε κάτι (όπως η σωτηρία της χώρας) και να απεργαζόμαστε ταυτόχρονα το αντίθετο (τη χρεοκοπία της). Για να δούμε την πραγμάτωση της αλλαγής στη ζωή μας -συνεπώς και στις συνήθειές μας- οφείλουμε να δράσουμε, να κάνουμε κάτι προς την κατεύθυνση αυτού που ευχόμαστε. Μπορεί να κόβονται ευκολότερα οι καλές συνήθειες, αλλά πρέπει να δοκιμάσουμε να κόψουμε και τις άλλες, τις «κακές» (3), τις «ιερές και απαραβίαστες». Που μας ταλαιπωρούν ως άτομα και έθνος?
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
– (1) Με τη λέξη «συνήθειες» εννοούμε «τις μηχανικές, τις αυτόματες σκέψεις και δράσεις που συμβαίνουν χωρίς τη συνειδητή δική μας θέληση και επιλογή». Πηγάζουν από προηγούμενες «συμπεριφορές» μας σε συνδυασμό με το επίπεδο «παιδείας» που κουβαλούμε. Θεωρούμε αδιαπραγμάτευτο (με τον εαυτό μας και τους άλλους) αυτόν τον τρόπο δράσης και σκέψης μας! Τον υπερασπιζόμαστε, γιατί πιστεύουμε πως αυτός είναι «ο ενδεδειγμένος» για μας! Αλλά και επειδή «νέες συνήθειες» σημαίνουν κόπο και μόχθο. Αποφεύγουμε να αναλάβουμε οποιαδήποτε ευθύνη απέναντι σε κάθε νέα αλλαγή ακριβώς επειδή δεν θέλουμε να απομακρυνθούμε από τον «παλιό καλό εαυτό μας»!
– (2) Η συμφωνία προέβλεπε (ανεστάλη τελικά!) ότι στο Δημόσιο η πλήρωση των θέσεων θα γίνεται με αναλογία 4:2:1, μεταξύ Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ!
– (3) «?Μα ό,τι μας δένει στα παλιά
είναι οι κακές συνήθειες
το νιώθω τώρα καθαρά
πως είναι αργά γι? αλήθειες?»
[«Κακές συνήθειες», στίχοι – μουσική: Μιλτιάδης Πασχαλίδης]
