“Τα παιδικά μου χρόνια” Αθηνάς Κανιτσάκη

“Τα παιδικά μου χρόνια” είναι μια αληθινή ιστορία  γραμμένη για μικρά και μεγάλα παιδιά.
Η συγγραφέας μας αφηγείται περιστατικά από τα παιδικά της χρόνια στις δεκαετίες του ’55 – ’65.
Στην αρχή της αφήγησής της δεν παραλείπει να μας περιγράψει το περιβάλλον, φυσικό και οικογενειακό, μέσα στο οποίο διαδραματίζονται τα περιστατικά αυτά.
Το βιβλίο καλύπτει την ανάγκη των πιο μεγάλων να γυρίσουν τον χρόνο πίσω και να ζήσουν τα ανέμελα, παιδικά τους χρόνια. Ταυτόχρονα απευθύνεται και σε πιο μικρές ηλικίες μια που μέσα από τις εκμυστηρεύσεις της εντεκάχρονης Νανάς, τους φόβους της, τις ανασφάλειές της και τις παιδικές επιθυμίες της – το κάθε νεαρό άτομο ή και παιδί ακόμα, θα βρει τον εαυτό του και θα ταυτιστεί με την ηρωίδα.
Εντούτοις, μέσα από τις απλοϊκές αφηγήσεις του βιβλίου διαφαίνεται κι ένα βαθύτερο μήνυμα που η συγγραφέας θέλει να μας περάσει:
«Ολες αυτές οι ιστορίες για τα παλιά -η περιπέτεια μιας οικογένειας που ταλαιπωρήθηκε και αδικήθηκε- μας κάνουν να συνειδητοποιήσουμε το πόσο γρήγορα και ανεξέλεγκτα αλλάζει η ζωή μας και μας βάζει σε σκέψεις και προβληματισμούς για το μέλλον…
Παρ’ όλα αυτά η αφήγηση αυτή χαρακτηρίζεται για την αισιόδοξη διάθεσή της, κάνοντας έτσι τα “παιδικά μου χρόνια ένα χαρούμενο και ανεπανάληπτο παραμύθι!»!
(Η συγγραφέας στο οπισθόφυλλο)
…Ενα χαρούμενο παραμύθι… Ετσι είναι πράγματι! Ενα παραμύθι, λαϊκό, τρυφερό, άμεσο. Ενα όμορφο βιβλίο που συναποτελείται από 160 σελίδες, ωραία χαραγμένες, δομείται σε είκοσι -σχεδόν- κεφάλαια και τα ’χει όλα!
Την αλήθεια της Ελληνικής οικογενειακής ζωής, αλλά και την ειλικρίνειά της, όταν παρατίθεται από ένα στοχαστικό και ευαίσθητο παιδί, που με οξυδέρκεια και συναισθήματα ανακαλεί και συνείρει…
Την αμεσότητα, ώστε οι πληροφορίες ευθύβολα ν’ ακουμπούν στις μνήμες και τους κώδικες που φέρει ο αναγνώστης.
Το χρώμα, που αναφαίνεται σε κάθε περίοδο, αφού αναδεικνύει εικόνες, εικόνες, εικόνες…
Αλλά το πιο σημαντικό          -νομίζω- ότι είναι η οικονομία, η σαφήνεια.
Δεν έχει “νεφελώματα”.
Η αφήγηση ρέει σαν νερό πεντακάθαρο χωρίς δυσνόητα τερτίπια, με λόγο λιτό, διάφανο και μαλακό σαν ήλιος φθινοπωρινός, έστω και χαμηλωμένος και το κρασάκι γλυκόπιοτο… χθεσινό!
Που μόλις ανοίχθηκε, δηλαδή στις τρεις του Νοέμβρη, του Μεθυστή!
…Κυρία Κανιτσάκη, νάστε καλά. Πάντα με υγεία, έμπνευση και συγκροτημένη δημιουργική σκέψη.
Ευχαριστώ για όλα σας τα βιβλία που από χρόνια μου στέλνετε χωρίς να με ξεχνάτε ποτέ.
Ηθελα να παρουσιάσω το “πρωτόλειό” σας κι όμως δόκιμο κι ενδιαφέρον να συναντηθεί με το παιδί της καρδιάς μας.
Εξάλλου με συγκίνησε η αφιέρωσή σας για το “μοίρασμα” της ψυχής μου με τον κόσμο, όπως μου γράφετε.