Από το χθεσινό μας οδοιπορικό στο φιλόξενο και πανέμορφο Νιο Χωριό της επαρχίας Αποκορώνου προβάλλουμε τις ομορφιές και τα ιστορικά του μνημεία, τα οποία, δυστυχώς, όπως και αλλού, παραμένουν ξεχασμένα από τους αρμοδίους αλλά και από τους πολιτικούς του Νομού μας ενώ η αξιοποίησή τους θα αποτελούσε σημαντικό πόλο προσέλκυσης τουριστών.
Στο Νιο Χωριό συναντήσαμε τον πρόεδρο του Συλλόγου Νεολαίας, Γεώργιο Βρυωνάκη που μας ξενάγησε στην περιοχή λέγοντάς μας: «Η μόνη μας ελπίδα ύστερα από τόσες προσπάθειες που έχουμε κάνει ως Σύλλογος νέων, δίχως, όμως, ουσιαστικό αποτέλεσμα για τη διάσωση των μνημείων του χωριού μας, που χρόνο με τον χρόνο φθείρονται όλο και περισσότερο, είναι τα ´Χ.Ν.´, γι? αυτό σας καλέσαμε. Οι καιροί δεν είναι ευνοϊκοί για τους αγρότες αφού σαν χωριό έχουμε τόση παραγωγή σε εσπεριδοειδή που χάνονται εξαιτίας που δεν έχουν καλή τιμή. Και δεν είναι μόνο τα εσπεριδοειδή αλλά όλα τα αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα που παράγουμε. Με αφορμή αυτές τις κακές συγκυρίες έχουμε αρχίσει από την αρχή που ιδρύσαμε τον Σύλλογο μας πριν από 2,5 χρόνια δραστηριότητες για να σώσουμε σημαντικά ιστορικά μνημεία που έχει το χωριό και η περιοχή όπως είναι το φρούριο Κουλές και τον παραδοσιακό μας Μύλο που έχουν καταρρεύσει στο σύνολό τους. Για την ιστορία τους θα σας δώσουμε το βιβλίο της συγχωριανής μας συγγραφέως Αλκυόνης Παπαδάκη που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1986 με ?87 και το οποίο ο Σύλλογος επανέκδωσε αμέσως από την ίδρυση του. Για το φρούριο απευθυνθήκαμε στην Υπηρεσία Νεωτέρων Μνημείων και Τεχνικών Έργων Κρήτης στις 23 Μαΐου 2011 η οποία ήρθε τελικά από το Ηράκλειο, έκανε αυτοψία και με έγγραφό της στις 5 Δεκεμβρίου 2012 προς τον Δήμο Αποκορώνου με κοινοποίηση σ? εμάς αναφέρει μεταξύ άλλων ότι: «Το οχυρωματικό συγκρότημα ´Κουλές´ που βρίσκεται σε μικρή απόσταση νοτίως του οικισμού Νέου
Χωριού Αποκορώνου χρονολογείται στην περίοδο της Κρητικής Επανάστασης μεταξύ των ετών 1866 – 69 και κτίσθηκε από την Οθωμανική διοίκηση ως τμήμα του οχυρωματικού δικτύου που εξαπλώθηκε στο νησί με στόχο την αναχαίτιση των Κρητών Επαναστατών. Η εγκατάλειψη του μνημείου σε συνδυασμό με την έκθεση του στις περιβαλλοντικές δράσεις και ενδεχομένως σε βλαπτικές ενέργειες οδηγούν σταθερά στην πλήρη αποδόμηση του. Για τους παραπάνω λόγους κρίνεται επιβεβλημένη η άμεση λήψη μέτρων προστασίας του σημαντικού οχυρωματικού αυτού έργου που συνίσταται στην υποστήλωση των επισφαλών ισταμένων μερών του μνημείου κατόπιν εκπόνησης σχετικής ειδικής μελέτης και περιορισμό της ελεύθερης πρόσβασης στο μνημείο για την αποφυγή περαιτέρω βλαβών». Πιο κάτω είναι και η στέρνα του που και αυτή -αν δεν ληφθούν μέτρα- θα αχρηστευθεί. Εχουμε και μέσα στο χωριό τον παλιό Μύλο που και αυτός ως κτήριο έχει σχεδόν γκρεμιστεί. Κάτι πρέπει να γίνει για να σωθούν αυτοί οι πολιτισμικοί θησαυροί που σίγουρα θα δώσουν οικονομική πνοή στο χωριό και την περιοχή από τουριστικές επισκέψεις».
ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
´Το Νιο Χωριό μια φορά κι έναν καιρό´, λέει στο εξώφυλλο του βιβλίου της η συγγραφέας Αλκυόνη Παπαδάκη για να συνεχίσει στον πρόλογο γράφοντας μεταξύ άλλων ότι:
«Το μεγαλύτερο μέρος του υλικού που χρησιμοποιήθηκε ήταν κλεισμένο στο συρτάρι ενός παλιού Νιοχωρανού δασκάλου του Νικολάου Γ. Παπαδάκη που πολύ αγάπησε το χωριό αυτό και δούλεψε χρόνια μ? όλο το μεράκι του για να μαζέψει παλιές ιστορίες κι ό,τι άλλο νόμιζε πως είχε ενδιαφέρον να σωθεί.
Σ? αυτό το συρτάρι του δασκάλου σκύψαμε πολύ. Στα κιτρινισμένα χαρτιά του, τα γραμμένα με μελάνι και πάθος. Κι όπως μπορέσαμε καλύτερα, τους δώσαμε κάποια μορφή». Σε άλλη σελίδα αναγράφει για το χωριό τα εξής: «Το χωριό στην Τουρκοκρατία το είχαν στην κατοχή τους οι Γιαννίτσαροι. Και το φρουρούσαν για καλά. Δεν ήταν εύκολο να σηκώσει κανείς κεφάλι. Ήτανε η θέση του που τη θεωρούσανε στρατηγική. Πέρασμα για τις Βρύσες, το Ρέθυμνο κ.λπ.. Μετερίζι για όλα τα γυρόχωρα. Επρεπε, λοιπόν, να φυλαχτεί γερά. Γι? αυτό υπήρχε στη Χαλέπα μόνιμος τούρκικος στρατός. Κι είχαν χτισμένο το μεγάλο φρούριο τον ´Κουλέ´. Σε μικρή απόσταση από τον ´Κουλέ´ υπήρχε και το μικρό ´Κουλεδάκι´. Αυτό λένε πως ήταν κατοικία του διοικητή της φρουράς χτισμένη κι αυτή σαν φρούριο. Ανάμεσα στα δυο φρούρια ήταν και σώζεται ακόμη μια μεγάλη στέρνα».
