Eυθύβολα και μη…

Βρε πού φτάσαμε! Να μαθαίνουμε ότι καταφθάνει η τρόικα στην Αθήνα κι εμείς να μην νοιαζόμαστε! Να το περνάμε στο ντούκου κάτι που άλλοτε μας έπιανε σύγκρυο όταν το πληροφορούμαστε.
Θα μου πεις και τι να μας νοιάξει; Γιατί να μας νοιάξει; Ο,τι ήταν να το πάθουμε το πάθαμε. Εξάλλου πάντοτε υπάρχουν και τα χειρότερα!
Να ένα χειρότερο: Εγώ που δεν διάβαζα ποτέ – καθόλου τις οικονομικές σελίδες ή τις “οικονομικές” ειδήσεις στις εφημερίδες, εγώ που τις απέφευγα ως ο διάβολος το λιβάνι, τώρα πια ξεκινάω από κει, θέλοντας και μη…! Διότι όλο και κάποιο νέο φορουλάκι θα μου/μας αμπώξουν και ως φαίνεται πως επιθυμώ και να το διαβάσω προτού το… γευτώ!
Και να πεις πως καταλαβαίνω κι επακριβώς τι διαβάζω, καημός δεν ήτανε!
Μου αρκεί όμως και μόνο που βλέπω τη λέξη “Φόρος” ή όπως αλλιώς το ονομάζουν οι ειδικοί! Μήπως είμαι ολίγον μαζοχιστής; Ισως!
…Οσο για το γεγονός ότι πλέον έμαθα να αποδέχομαι τους φόρους, αυτό δεν θα το αναλύσω τώρα!
Διότι κακά τα ψέμματα: Στις πολύ πολύ αρχές της κρίσης, θυμάστε, τότε που ο Παπανδρέου είχε βρει ένα γέρο στον δρόμο που του είπε ότι θα του δώσει τη σύνταξη για να σωθεί η χώρα… ναι, τότε κι εγώ το… ´έψαχνα´ το θέμα και… “χαλιόμουν” περισσότερο!
Τώρα πια, μας έχουν καταντήσει να λέμε: Μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει! Ενας φόρος που είναι να μπει, ας μπει! Ψέματα λέω;
Η περίπτωσή μας είναι ιδιάζουσα, και μας πάει γάντι αυτό το ´σφάξε με αγά μου να αγιάσω´!
Ποιος έχει αντίρρηση; Κανείς! Το ’ξερα!
Και πώς να ’χεις αντίρρηση όταν το “σφάξιμο” και “γδάρσιμο” που μας έχει κάνει η ίδια η τρόικα και οι δικοί μας βεβαίως-βεβαίως, μας έχει καταντήσει να νιώθουμε τουλάχιστον σύγχρονοι… οσιομάρτυρες!
Από την άλλη σκέφτομαι ότι “ουδέν κακόν αμιγές καλού”! Επειδή, να μου το θυμηθείτε: θα ’ρθει κάποια στιγμή που όλοι εμείς οι τωρινοί κάτοικοι της Ελλάδος θα συναντιόμαστε στα… Ουράνια Δώματα και θα βλέπουμε από ψηλά τους απογόνους μας να μας ανάβουν καντήλια ως νέους οσιομάρτυρες που εγδάρησαν και σφαγιάσθηκαν με το βαμβάκιον υπό των απίστων τροϊκανών, κ.λπ., κ.λπ..
Τότε αγαπητοί μου και μόνον τότε θα νιώσουμε κι εμείς σπουδαίοι και θα αναγνωρισθεί η μεγάλη συνεισφορά μας στο Εθνος!  
Ας κάμουμε λοιπόν υπομονήν και ας αφεθούμε all together ως πρόβατα επί σφαγήν· το οσιομαρτυριλίκι το ´χουμε στο τσεπάκι!
Κάτι είναι κι αυτό…