Αναζητώντας τον πυρήνα των “πυρήνων”

Στο ´Κράτος και Επανάσταση´ ο Βλαδίμηρος Ιλιτς Λένιν αφήνει κάπου να ´υπονοηθεί´ ότι οι λαϊκές επαναστάσεις δεν έχουν ως αποκλειστικό ορμητήριο τις φωτοχογειτονιές, αλλά και τα σπίτια των μεγαλοαστών.
Αυτή είναι μια θεωρητική εκτίμηση για την πορεία των εξεγέρσεων. Ο Μάο τσε Τουγκ μετέφερε και στην εφαρμοσμένη πολιτική, αυτή την αντίληψη, στρατολογώντας το 1948, στην πορεία προς τον κομμουνισμό, όχι μόνον τα καταξιωμένα από τα εργατοαγροτικά λαϊκά συμβούλια, τους εκλεκτούς της επανάστασης, αλλά και από τις τάξεις των ευγενών, των μανδαρίνων του καταρρεύσαντος αυτοκρατορικού και υποταγμένου στη βρετανική αποικιοκρατία καθεστώτος της Κίνας.
Στις μέρες μας και ειδικότερα στα καθ’ ημάς οι παραπάνω αντιλήψεις ως προς τα ταξικά… των επαναστατών… του πλούτου για την εμπέδωση της λαϊκής εξουσίας ή και της αναρχίας, σηκώνουν ποικίλες ερμηνείες. Η επικρατέστερη είναι εκείνη, που ισχύει για όλες τις επαναστάσεις: Οτι δηλαδή τα τέκνα της πλουτοκρατίας αντλούν τις γνώσεις και όλη την αφύπνισή τους για το κοινωνικό γίγνεσθαι, μέσα στα ίδια τα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα των ανεπτυγμένων οικονομικά,  αλλά και πολιτισμικά, χωρών, όπου σπουδάζουν, με τα αστείρευτα βαλάντια των γονιών τους. Βεβαίως υπάρχουν και οι λαμπρές εξαιρέσεις τέκνων της φτωχολογιάς, που με μοναδική στήριξη την ίδια τους τη σκληρή βιοπάλη φοίτησαν, επίσης ευδόκιμα, στα ίδια αμφιθέατρα.
Αν έλθουμε τώρα, στο βόρειο πολεοδομικό τόξο του λεκανοπεδίου της πρωτεύουσάς μας, που εκτείνεται, από το κολέγιο του Παλαιού Ψυχικού ίσαμε και τη Δροσιά των Βορείων προαστείων, θα συναντήσουμε και εκεί πυρήνες και ´πυρήνες´ επαναστατικής ή αντιεξουσιαστικής και αμφισβητιακής σκέψης και δράσης.
Με τη μόνη διαφορά ότι στα περιβόητα βόρεια προάστεια έχει σημαντικά αλλοιωθεί ο κοινωνικός ιστός, λόγω του ξέφρενου μιμητικού εποικισμού, από το νεοπλουτικό κεφάλαιο, όπως άλλωστε, με τον γνωστό εφυέστατο σαρκασμό της, περιγράφει αυτή την κατάσταση, στις ´Μαμάδες των βορείων προαστείων´ η Παυλίνα Νάσιουτζικ.
Σ’ αυτό, λοιπόν, το περιβάλον, εκείνο που επικίνδυνα δημιουργεί την αποστροφή, προς τους εν λόγω μπαμπάδες και μαμάδες, είναι η πολύπλευρη ανθρωπιστική αγωγή.
Και αυτό το φαινόμενο με τη σειρά του οδηγεί σε μια ακόμη πιο ανεξήγητη αποστροφή: Στην αμφισβήτηση των τέκνων προς τους ίδιους αυταρχικούς και ´ξερόλες´ γονείς, που δεν έχουν καμιά σχέση με τη ´φωτισμένη´ εθνική αστική τάξη του μεσοπολέμου στην ίδια υπό έρευναν περιοχή. Επομένως, εδώ μιλάμε για μια ιδιότυπη ´εξέγερση´ που ξεκινάει από τους ήπιους έως δραματικούς καβγάδες, μέσα στα σπίτια του κατά το πλείστον αδήλωτου νεοπλουτικού κεφαλαίου και της συνακόλουθης κοινωνικής απαιδευσίας για να καταλήξει με την παραπλανητική και ύπουλη υποβοήθηση πυρήνων της αποσταθερότητας σε τυφλά χτυπήματα κατά της ίδιας της κοινωνίας…