Στον λαβύρινθο της ασυνεννοησίας

Οι εσωκομματικοί αλληλοσπαραγμοί των τελευταίων ημερών θα πρέπει να ερμηνευτούν ως η νομοτελειακή κατάληξη της ασυνεννοησίας των κομμάτων του Κοινοβουλίου μας, που οδήγησε στις δύο διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις του περασμένου Ιουνίου. Ενώ η επικρατέστερη και πλέον σώφρων θέση θα ήταν, μια αμιγώς κυβέρνηση τεχνοκρατών, υπό τον κ. Λουκά Παπαδήμο -όπως άλλωστε συνέβη στην Ιταλία με την κυβέρνηση Μόντι- ή μια ευρύτατη πολυκομματική κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας.
Δυστυχώς, προτιμήθηκε ο άχαρος και αυτοκαταστροφικός στίβος των ηγεμονιστικών διεκδικήσεων της εξουσίας, με τους βασικούς διεκδικητές να ποντάρουν σε άρρωστα άλογα.
Σε μια κοινωνία, με ζωηρά κυκλοθυμικά σύνδρομα, όπως η δική μας, το θυμικόν επικρατεί του λογικού και επόμενο είναι να εξασθενεί η μνήμη. Σχεδόν έχει ξεχαστεί ότι η πολιτική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝ.ΕΛ. και του ΛΑ.Ο.Σ., με περιφρόνηση αντιμετώπισαν, όχι μόνον τις προτάσεις, αλλά και τις? ικεσίες των άλλων δυνάμεων, για κυβέρνηση ευρύτατης συνευθύνης. Οπως και τείνει να λησμονηθεί, ότι ο ίδιος ο Αντ. Σαμαράς λίγο ενωρίτερα, από τη δραματική εβδομάδα των διερευνητικών εντολών, ήταν πιο άκαμπτος αντιμνημονιακός και από τις πιο ακραίες αντιεξουσιαστικές ομάδες και αν δεν του τραβούσε το αφτί η ηγεσία του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, πιθανόν σήμερα να συμπορευόταν με τον Πάνο Καμμένο και τον Καπερνάρο!
Υπό τις σημερινές συνθήκες, το όλο βάρος των δανειακών ευθυνών το επωμίζεται το τρικομματικό κυβερνητικό σχήμα. Και είναι περισσότερο από βέβαιο, ότι, εάν εκπροσωπούσε την Ελλάδα, στο διήμερο Πέμπτης προς Παρασκευή 7 – 8 Φεβρουαρίου στις Βρυξέλλες, μια πεντακομματική κυβέρνηση, η χώρα μας θα καρπωνόταν ποσά που θα ξεπερνούσαν και τα 20 δισ. ευρώ, ενώ ταυτοχρόνως η δημόσια παραδοχή του Δ.Ν.Τ. ότι οι πιστωτές μας υπήρξαν αδικαιολόγητα καταχρηστικοί απέναντί μας θα πειθανάγκαζε την τρόικα να προχωρήσει άμεσα σε αναδιαπραγμάτευση του χρέους.
Οι Αλ. Τσίπρας και Π. Καμμένος, εάν μετείχαν σε πεντακομματική κυβέρνηση, δεν θα είχαν καν ανάγκη ο μεν πρώτος να ζητά δεκανίκια στις αυλές των ξένων σατραπειών και ο δεύτερος δεν θα μετατρεπόταν από χαϊδεμένο παιδί της συντηρητικής ελληνικής δεξιάς, σε μιμητή των ακτιβιστών της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, με τη θεωρητική υποστήριξη του πασοκογενούς Ιουλιανού του Παραβάτου, δηλαδή του κυρίου Μαριά…