Ανωνύμου ´Eναντίον του Πάπα´ Εκδόσεις: Πατάκη Γ’ ΜΕΡΟΣ
Μετάφραση: Ελένη Τουλούπη Πρόλογος: Σώτη Τριανταφύλλου
Κείμενο αφιερωμένο στον αρχιμανδρίτη θεολόγο, τ. λυκειάρχη Ιγνάτιο για τα ωραία του βιβλία για τον πόνο
Αλλά για τον τόσο πόνο που έφερε ο Ναζισμός στην Ευρώπη, στην Ελλάδα, στον κόσμο και στην ίδια τη Γερμανία και την Πολωνία από τις οποίες κατάγονται ο πάπας Κάρολος Βοϊτύλας (Πολωνία) και ο πάπας Ζόζεφ Ράτσινγκερ (Γερμανία) υπήρχε μια βαθιά αντίθεση.
Παρά το γεγονός ότι και οι δύο ήταν αντίθετοι στον διαφωτισμό. Οπως αναφέρει ο ´ανώνυμος´ συγγραφέας (στις σελίδες 74 – 75 του βιβλίου του) ´Το σκάνδαλο του ναζισμού αποτελεί την εκδήλωση του κακού που αναπαράγεται ως το ασυγχώρητο αμάρτημα ενός εκσυγχρονισμού, ο οποίος έχοντας αρνηθεί τον Θεό καταντά απάνθρωπος´.
Με απόδειξη ότι η επιστημονική μέθοδος, μέσα από την υποτιθέμενη ανεξαρτησία της από κάθε μεταφυσική και θρησκευτική ανάγκη, καταλήγει στην παραγωγή τεράτων.
Ομως, ο Κάρολος Βοϊτύλα χαρακτηρίστηκε ´θύμα´ του ΝΑΖΙΣΜΟΥ και ο Ζόζεφ Ράτσινγκερ ως ´υπηρέτης´ του. Γιατί υπηρέτησε ως επιστρατευμένος έφηβος 16 χρονών στον χιτλερικό στρατό, έζησε την τραγωδία της εκτέλεσης κρατουμένων και παραδόθηκε ως αιχμάλωτος πολέμου στους Αμερικανούς για να επανέλθει στη θρησκευτική – εκκλησιαστική του ζωή, στην ανάδειξή του ως σημαντικού πανεπιστημιακού καθηγητή θεολόγου της Δογματικής και ως πολυτιτλούχου ´κανονιστικού´ εκκλησιαστικού ηγέτη της Καθολικής Παπικής Εκκλησίας. Για να αναδειχτεί πάπας διάδοχος του Βοϊτύλα. Να φορέσει στην πρώτη εμφάνιση του Δεκέμβρη του 2005 το καμαούρο και βαθιά ως τ’ αφτιά του τον σκούφο που συμβόλιζε μια άλλη εποχή πριν 400 χρόνια περίπου που είχε ξαναφορέσει τον ίδιο σκούφο ο πάπας Βενέδικτος ο 14ος. Αυτός όμως ο σκούφος συμβόλισε τον λογικό συντηρητισμό του πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ’.
Λίγες μόνο μέρες πριν από την ΕΞΟΔΟ, εν ζωή, από το Βατικανό του παραιτηθέντος πάπα Βενέδικτου ΙΣτ’ καταθέτουμε ένα ακόμα άρθρο με επισημάνσεις και αποκαλυπτικούς σχολιασμούς από το βιβλίο ΑΝΩΝΥΜΟΥ, ´Εναντίον του Πάπα´, του πάπα που είχε μιαν αδυναμία στα καπέλα.
Μια αδυναμία που τον οδήγησε στους πρώτους οκτώ μήνες -μετά την ενθρόνισή του- εκτός από τον σκούφο και την τιάρα να ξεθάψει το ´καμαούρο´. Ενα καπέλο -όπως εξηγείται σε υποσημείωση στη σελ. 65- του Πάπα από κόκκινο βελούδο ή σατέν διακοσμημένο με λευκή γούνα, σε σχήμα σκούφου, που κατεβαίνει μέχρι τα αφτιά.
Αυτό τον σκούφο ´ΚΑΜΑΟΥΡΟ´ φόρεσε ο πάπας Βενέδικτος ΙΔ’ (1740 – 1758 ο Πιέρ Σιμπλερά, ο οποίος ανυποψίαστος χαιρέτιζε σοβαρός τη Γαλλική Επανάσταση).
ΜΕ ΚΑΠΕΛΟ ΠΑΛΙΑΣ ΜΟΡΦΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΕ ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ Ο ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΣ
Το ίδιο καπέλο, λοιπόν (το Καμαούρο), φόρεσε και ο απερχόμενος με παραίτηση, πάπας Βενέδικτος ο ΙΣΤ κατά την πρώτη εμφάνιση – ακρόασή του στην πλατεία του Αγίου Πέτρου στις 21 Δεκεμβρίου 2005. Με αφορμή το ´Καμαούρο´ ο ´ανώνυμος´ σχολιάζει γράφοντας: ´Η παπική μόδα που επανήλθε κι εκσυγχρονίστηκε από τον Βενέδικτο ΙΣΤ’ προέρχεται από εποχή προ της εμφάνισης του σύγχρονου τρόπου σκέψης´…
ΑΛΛΑ ΤΙ ΣΥΜΒΟΛΙΖΕΙ ΕΝΑΣ ΣΚΟΥΦΟΣ ΠΟΥ ΣΚΕΠΑΖΕΙ Τ’ ΑΦΤΙΑ;
Αλλά τι συμβολίζει ένας σκούφος χωμένος βαθιά μέχρι τ’ αφτιά. Μήπως την προφύλαξη των ευαίσθητων τυμπάνων της ανθρώπινης ακοής από βίαιους ανέμους που ξεκουφαίνουν είτε σαν φυσικοί τυφώνες είτε σαν βίαιες αλλαγές κοινωνικών επαναστάσεων και αλλαγών είτε ως εκκλήσεις για βοήθεια, ισονομίας στην κοινωνική ζωή είτε, ακόμα, ως κραυγές αγωνίας κατά πολέμων, βιαιοτήτων και τρομοκρατήσεων…
Βασικά, ένας σκούφος ´καμαούρο´ συμβολίζει την ´προφύλαξη´ της ακοής από εξωτερικές βαριές ενοχλήσεις της ακοής.
Με επιδίωξη να διατηρείται η ισορροπία της εσωτερικής ακοής, που ´συνομιλεί´ με τον εαυτό της ´εν σιωπή´ με το θείο και το χρέος απέναντί του, που μπορεί να είναι αδιαφορία για τα συμβαίνοντα στους ανθρώπους, στους λαούς και στον κόσμο, τον πλανήτη μας.
Ο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ…
Μια αδιαφορία, όμως, για τον ανθρώπινο πόνο, την αδικία, τους βασανισμούς, την ασθένεια. Αδιαφορία που μπορεί να συνταυτίζεται με ανοχές αδικιών, σφαγών, κατάλυσης του ανθρώπινου προσώπου και απέραντων δυστυχιών, που δημιουργούν τυραννικά (παρανοϊκά καθεστώτα) όπως Χίτλερ, Μουσολίνι, Στάλιν κ.λπ. Αλλά και σύγχρονα δημοκρατικά καθεστώτα ενός οικονομικού ολοκληρωτισμού.
Καταστάσεις, απογνώσεις, όπως αυτές που είναι κυρίαρχες σήμερα στην Ελλάδα και σε πολλές άλλες χώρες του κόσμου μας…
Με καταναγκασμό νέων ανθρώπων της σύγχρονης βιομηχανοποιημένης παιδείας μας, η οποία επιβάλλει τα μοντέλα αποδοχής της εκμετάλλευσης, με αποτέλεσμα την παραγωγή στρατιών ανέργων στον σημερινό και τον αυριανό κόσμο μας.
Οπως συμβαίνει τώρα και σ’ εμας. Κυρίως όμως στην Αμερική, όπου, σύμφωνα με στοιχεία της σύγχρονης έρευνας, αποδείχτηκε ότι το 73% των νέων Αμερικανοπαίδων με το πρώτο, βασικό, δίπλωμα σπουδών δεν θα έχουν καμιά δυνατότητα απασχόλησης απ’ εδώ και στο εξής.
ΠΟΙΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΚΑΙ ΠΟΙΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ Θ’ ΑΚΟΥΣΟΥΝ ΒΑΘΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΠΟΝΟ
Ομως, ποιες εκκλησίες και ποιες πολιτείες, που στην πραγματικότητα φορούν μέχρι τ’ αφτιά σκούφο ´Καμαούρο´, θ’ ακούσουν τις φωνές ψυχικής απόγνωσης των νέων ανθρώπων της ανεργίας, της ισοπέδωσης και του ψυχικού, του σωματικού και του κοινωνικού πόνου;
Βέβαια, η δική μας εκκλησία, της πιο συναισθηματικής ευαισθησίας, οργανώνει και λειτουργεί αποτελεσματικά τα συσσίτια για τους έχοντες ανάγκη. Ομως, αν αυτή η ανάγκη προεκταθεί χρονικά, πόσο θ’ αντέξουν οι νέοι άνθρωποι να ζουν μέσα σε μια κατάσταση ελεημοσύνης για την επιβίωσή τους;
Πόνος, λοιπόν, σε όλες τις μορφές και τις εκφράσεις του διαχύνεται κάθε μέρα και περισσότερο γύρω μας, απειλώντας με ´πνιγμό´ και καταποντισμό την κοινωνική μας ζωή.
Μέσα σ’ αυτή την τόσο οδυνηρή πραγματικότητα που βιώνουμε και συμβιώνουμε γύρω μας είναι απόλυτη ανάγκη η πολιτική αντιμετώπιση των μεγίστης σημασίας πολλαπλών μορφών πόνου που κάθε μέρα εντείνεται περισσότερο.
ΙΕΡΟ ΟΡΑΜΑ ΚΑΙ ΑΝΙΕΡΟ ΠΑΡΟΡΑΜΑ
Ταυτόχρονα, όμως, τόσο η ελληνική ορθόδοξη εκκλησία μας, όπως και όλες οι χριστιανικές εκκλησίες, είναι απόλυτα υποχρεωμένες να αποδυθούν σ’ έναν πνευματικό αγώνα βαθιάς ακρόασης τόσο του σωματικού όσο και κοινωνικού πόνου του λαού μας, αλλά και όλης της ανθρωπότητας, απορρίπτοντας να καλύπτουν ή ακόμα και να βουλώνουν τ’ αφτιά τους με οποιονδήποτε σκούφο ´καμαούρο´ έχει χρησιμοποιηθεί τόσο με ιερό όραμα όσο και με ´ανίερο παρόραμα´…
Ο ανώνυμος συγγραφέας στο ´Κατά του πάπα´ (Ράτσινγκερ) ´Ευαγγέλιό´ του αναφέρεται στη θεολογική αντίληψη για τον πόνο, ανάμεσα στον προηγούμενο πάπα Ιωάννη Παύλο τον Β’ και τον διάδοχό του (τον πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ’) για να αναφέρει (στις σελ. 68 – 69) και τα εξής:
ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ ΚΑΙ ΠΩΣ ΚΑΤΑΝΟΕΙΤΑΙ
´Ο Ιωάννης Παύλος Β’ ανέπτυξε με συστηματικό τρόπο και πολύ σύγχρονες αποχρώσεις τη «Θεολογία του Πόνου» έχοντας πλήρη επίγνωση ότι μιλούσε και ως «μάρτυρας» μέσα στο σώμα του… Για να βιώσει και να καταθέσει τον πόνο του χωρίς ποτέ να τον αποδεχτεί ως δίκαιο, ακόμα και στο αρχικό στάδιο του Θεού.
Ομως, εφ’ όσον ξεκινά από την ανθρώπινη φύση, δεν μπορεί ν’ αποφευχθεί και προκαλεί ερωτήματα. Αλλά ο χριστιανός μπορεί να την κατανοήσει και να την αποδεχτεί υπό το φως του μαρτυρίου του Χριστού, ο οποίος επέλεξε τον πόνο ως τόπο της συνάντησής του με τον άνθρωπο.
Αντίθετα, ο πάπας Βενέδικτος σκιαγράφησε έναν σχεδόν ωραιοποιημένο μυστικισμό του πόνου, που δεν μπορεί παρά να βασιστεί στην εικόνα ενός Θεού που πονά. Ενώ θεωρεί τον πόνο ως απαραίτητο. Ομως, ο πόνος κατά τη χριστιανική θεωρία -ειδικά ο πόνος των τελευταίων στιγμών του βίου- έχει ιδιαίτερη σημασία στο σωτήριο σχέδιο του Θεού. Γιατί πρόκειται για συμμετοχή στα πάθη του Χριστού και ένωση με τη λυτρωτική θυσία που εκείνος προσέφερε…´.
Για να δηλώσει 4 χρόνια πριν γίνει πάπας ότι: ´Ο πόνος πρέπει να εξαφανιστεί και η ζωή πρέπει να είναι μονάχα ευχάριστη…´.
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ
Ωστόσο, ο πάπας Ιωάννης Παύλος Βοϊτύλας τον Μάη του 1944, τραυματισμένος και πονώντας δήλωσε μπροστά στους πιστούς: ´Πρέπει να οδηγήσω την εκκλησία στην τρίτη χιλιετία με την προσευχή. Αλλά, αντιλαμβάνομαι ότι αυτό δεν είναι αρκετό. Πρέπει να την οδηγήσω μέσω του πόνου…
Πρέπει να συναντήσω τους ισχυρούς αυτού του κόσμου και πρέπει να μιλήσω. Αλλά με ποια επιχειρήματα; Μου απομένει μονάχα το λεξιλόγιο του πόνου´…
Ομως, τώρα ποιοι εκκλησιαστικοί ηγέτες του χριστιανισμού θα καταγγείλουν τους ισχυρούς της Γης ως επαυξητές του ανθρώπινου πόνου σε χριστιανικούς, αλλά και σε αλλόθρησκους λαούς;
Ειδικά η παποσύνη έχει την ενοχή της διαχρονικής διαπλοκής με τις δυτικές υπερ-εξουσίες των πολέμων, των καταστροφών και των υπερ-εκμεταλλεύσεων.
Ο ΕΝΑΣ ΠΑΠΑΣ ΘΥΜΑ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΑΛΛΟΣ ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΤΟΥ
Χωρίς αυτές να κατανοούν, αλλά μόνο να δικαιολογούν και να συγκαλύπτουν τους εγκληματικούς συντελεστές των καταστροφών, αλλά και τις δικές του ευθύνες συμμετοχής και συνεργασίας. Εστω και με τη δικαιολογία της νεανικής τους ανωριμότητας. Οπως αναλύει στο τέταρτο κεφάλαιο του Α’ μέρους του βιβλίου του. Ο ´ανώνυμος´ συγγραφέας, με τίτλο ´ένα υπάκουο παιδί, ένας αυστηρός πρόεδρος´.
Σ’ αυτό το κεφάλαιο ο συγγραφέας ξεκινά με μια ´υποθετική ασεβή ιστοριούλα´, η οποία ´ερμηνεύει´ τον Πάπα Ιωάννη Παύλο τον Β’ ως θύμα του ναζισμού και τον διάδοχό του Γιόζεφ Ράτσινγκερ ως υπηρέτη του Ναζισμού. Οπου από 16 χρόνων παιδί επιστρατεύθηκε στην υπηρεσία της χιτλερικής εγκληματικότητας. Ωσπου πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Αμερικανούς…
Με πολλές συγκαλύψεις και δικαιολογήσεις στις 2 βιογραφίες του…
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
