Ανεστης Καζαζης
ankaz2012@hotmail.com
«Είναι ένας φίλος, του οποίου δεν ξέρω το όνομα… και τον ξέρω πολύ καιρό για να τον ρωτήσω»
Georges Feydeau, 1862 – 1921,
Γάλλος θεατρικός συγγραφέας
Η Ελλάδα ξύπνησε ένα πρωί και συνειδητοποίησε ότι η σελίδα της στο ευρωπαϊκό facebook υστερούσε. Στην πραγματικότητα, όταν άνοιξε τα μάτια της, ήταν ήδη προχωρημένο μεσημέρι. Αλλά με τη διαφορά ώρας που υπάρχει στην ήπειρο, ποιος θα καθίσει τώρα να δώσει σημασία σε τέτοιες λεπτομέρειες;
Το facebook είναι ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης με πιστούς φίλους και άσπονδους εχθρούς. Για τους πρώτους είναι τρόπος επικοινωνίας. Για τους δεύτερους είναι η ηλεκτρονική κατάθεση ενός κόμπλεξ δημοσιότητας. Η πιο ανόητη σκέψη, όπως και η μεγαλύτερη φιλοσοφία, μπορούν μέσω των σελίδων του να γνωστοποιηθούν με μεγάλη ταχύτητα. Και όσο πιο γρήγορα επικοινωνούνται άλλο τόσο γρήγορα ξεχνιούνται.
Στο facebook λίγες λέξεις ως λεζάντα είναι αρκετές για να εκφράσεις συναισθήματα και ιδεολογίες. Το σημαντικό όμως είναι να βλέπεις τον αριθμό των φίλων σου να αβγατίζει. Και σε εκείνο το σημείο ξεκίνησε το πρόβλημα της Ελλάδας. Γιατί πολλοί άρχισαν να επισκέπτονται τη σελίδα της, αλλά κανένας δεν αναλάμβανε την πρωτοβουλία να καταθέσει αίτημα φιλίας. Η Ελλάδα δεν μπορούσε να μιλήσει ξεκάθαρα για τα συναισθήματά της, γιατί πιθανά είχε μάθει περισσότερο να μιλάει για τα «θέλω» της. Ούτε για την ιδεολογία της είχε ξεκάθαρη άποψη, αφού για δεκαετίες προσπαθούσε υποθετικά να μοιάσει σε αυτούς τους οποίους κορόιδευε. Με πολιτικά μοντέλα διακυβέρνησης με ολίγο σοσιαλισμό, τραβεστί φιλελευθερισμό και μπόλικη αναβλητικότητα.
Η πρώτη ανακοίνωση που δημοσίευσε στο χρονολόγιό της, κάπου εκεί στα μέσα του 2010, αφορούσε τη διαφθορά. Η εικόνα ενός ηλιόλουστου πρωθυπουργού από το Καστελόριζο, που ανακοίνωνε την ένταξη της χώρας σε μηχανισμό στήριξης, ήταν και η πρώτη φωτογραφία που ανέβηκε στο οικονομικό διαδίκτυο. Οταν όλοι οι εταίροι μάς κατηγορούσαν ως διεφθαρμένους, εμείς επιμέναμε να βροντοφωνάζουμε περί του αντιθέτου. Με αποτέλεσμα για πολλούς μήνες η συζήτηση να περιστρέφεται γύρω από το θέμα αυτό. Η χώρα ξεχνούσε μια από τις βασικές αρχές της διπλωματίας που λέει ότι «όταν σε κατηγορούν για κάτι, ακόμα κι αν έχουν άδικο, σε καμία περίπτωση δεν συνεχίζεις να υποστηρίζεις το αντίθετο. Απλά, αλλάζεις θέμα συζήτησης».
Δεν είχαμε δεχθεί κανένα αίτημα φιλίας, αλλά συνεχίσαμε να επιμένουμε. Στην αρχή θέλαμε να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε διεφθαρμένοι. Κατόπιν, ότι δεν είμαστε όλοι διεφθαρμένοι. Και στο τέλος, αρχίσαμε να ανακοινώνουμε τα αποδεικτικά στοιχεία της οργανωμένης μας ανοργανωσιάς. Θέλαμε να εμφανίσουμε ίχνη μετανοίας ενώπιον του τροϊκανού αλάθητου; Η τότε κυβέρνηση Παπανδρέου ήθελε να επιτύχει καίριο πολιτικό πλήγμα στη ΝΔ; Ή μήπως νομίζαμε ότι αν επαναλαμβάνεις πολλές φορές το ότι δεν είσαι διεφθαρμένος, βοηθά πρώτα απ’ όλους εσένα τον ίδιο να το πιστέψεις;
Κι έτσι, αφού η προηγούμενη τακτική δεν έφερνε «φιλικά» αποτελέσματα, αποφασίσαμε να αλλάξουμε ρότα και να παραδεχτούμε λάθη και στρεβλώσεις του παρελθόντος. Η χώρα δεν υπολόγισε ότι μια ετεροχρονισμένη αποδοχή του προγενέστερου ευρωπαϊκού μας κομπογιανιτισμού θα μπορούσε να φέρει αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό της άφεσης αμαρτιών. Αλλά την ίδια στιγμή, σαν από θαύμα η λίστα αιτημάτων φιλίας άρχισε να μεγαλώνει. Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Ιρλανδία και Κύπρος κατέθεταν απλόχερα τη συμπαράστασή τους. Αλλά ταυτόχρονα, όταν οι ίδιες βρίσκονταν με την πλάτη στον τοίχο, δεν αργούσαν να διαφοροποιήσουν τη θέση τους από το ελληνικό πρόβλημα, χαρακτηρίζοντάς το ως ιδιάζον και με ασφάλεια απομονωμένο. Ο βορράς της ανάπτυξης στηλίτευε την έλλειψη αξιοπιστίας μας. Ταυτόχρονα όμως έκανε like στις δακρύβρεχτες ανακοινώσεις μας για το αίμα, τα δάκρυα και τον ιδρώτα ενός λαού με μεγάλο ιστορικό παρελθόν, δύσκολο παρόν και απροσδιόριστο μέλλον.
Η Ε.Ε. όχι μόνο ξεμπρόστιαζε τον λουφαδόρο της οικογένειας, αλλά αποφάσιζε και να τον κλείσει σε υφεσιακή φυλακή, αλλά και να τον δανειοδοτήσει ταυτόχρονα.
Ρομπάι, Γιούνκερ, Μέρκελ ήρθαν για να δουν από κοντά τον «έγκλειστο». Τελευταίος ο Γάλλος πρόεδρος, που χρειάστηκε να μας επισκεφθεί για 7 μόλις ώρες ώστε να αποδείξει τη φιλία του. Σαν άλλος σεφ κατάφερε να κρύψει την άγευστη και άνευρη πολιτική του κάτω από μια παχύρρευστη κρέμα αεροπολιτικολογίας. Κι αναρωτιέμαι: Κοκορέτσι με κρέμα γάλακτος γίνεται;
Γίνεται… αλλά δεν τρώγεται!
