3η γνώμη

Η τρίτη οικονομία της Ευρώπης, η ιταλική, με τα αποτελέσματα των εκλογών επέφερε αναστάτωση στο σύστημα το οποίο διαπιστώνει ότι η κρίση δεν περιορίζεται στο εσωτερικό της Ιταλίας, αλλά επεκτείνεται σ’ όλη την Ευρώπη και αργά το κατάλαβαν.
Οι Ευρωπαίοι, ευρισκόμενοι αντιμέτωποι με τα γεγονότα, βγάζουν τα συμπεράσματά τους, που άρχισαν να τα επεξεργάζονται σοβαρά και θα πρέπει να καταλήγουν σε αντικειμενικούς συλλογισμούς, που δεν επιδέχονται αμφισβητήσεις. Οι Ιταλοί ψήφισαν σαν να αγνοούν την κρίση.
Οταν ο Γ. Παπανδρέου αναγκάστηκε να παραδώσει την εξουσία το 2011, επεβλήθη η κυβέρνηση Παπαδήμου. Επρεπε οι ξένοι να κατοχυρώσουν τα δικαιώματά τους απ’ τους χρεώστες τους, έτσι ώστε με οποιαδήποτε μελλοντικώς πολιτική αλλαγή να μην υπάρξει καμία αμφισβήτηση. Το ίδιο συνέβη και με την Ιταλία μετά την απομάκρυνση του Μπερλουσκόνι, τοποθετώντας την κυβέρνηση τεχνοκρατών του Μάριο Μόντι. Ο δοτός Παπαδήμος κράτησε λίγο και οι επανειλημμένες εκλογές, που έγιναν, έφεραν μια κυβέρνηση συνεργασίας, που συνέχισε την τακτική των προηγουμένων. Ο Μόντι, παρά την απλόχερη υποστήριξη των Ευρωπαίων και τα ταχύτερα βήματα που έκανε προς την αποκατάσταση της οικονομίας, δεν μπόρεσε να πλοηγηθεί επιτυχώς στις διόδους, που του χάραξαν κι έτσι οι εκλογές στην Ιταλία έγιναν για ν’ αντιμετωπίσουν τη σοβούσα κρίση.
Παρατηρούμε ότι Ελληνες και Ιταλοί έχουν μια κοινή συνισταμένη. Είναι κυριευμένοι απ’ τις προκλήσεις των καιρών με αίσθημα αηδίας, αλλά αμφιταλαντεύονται ν’ ακολουθήσουν ρεαλιστικές κινήσεις.
Οι Ελληνες με τις εκλογές έφεραν τη χώρα προ τετελεσμένων γεγονότων με ανομοιογενείς συμμαχίες. Οι ιταλικές εκλογές δεν προεικάζεται ότι θα έχουν ευοίωνες προοπτικές. Από την επομένη κιόλας έχει επηρεασθεί η πιστοληπτική ικανότητα της χώρας. Διαδίδονται ακριβώς τα ίδια, όπως και στην Ελλάδα, που την κατέτασσαν ως τον πιο αδύναμο κρίκο της Ευρωζώνης.
Ο οίκος Moody’s, αναλύοντας το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ιταλία, προβλέπει ότι όποια κυβέρνηση προέλθει δεν θα μπορέσει να συνεχίσει τις διαρθρωτικές αλλαγές του Μόντι. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν θορυβηθεί, προαισθάνονται δε πολιτική κρίση μακριάς διαρκείας. Οι Γερμανοί κυρίως φοβούνται ότι η πολιτική κατάσταση στην Ιταλία θα περάσει τα σύνορα και θα έχει επιπτώσεις στην Ευρωζώνη, ιδίως στις χώρες του Νότου. Εάν η Ιταλία χάσει την πιστοληπτική της ικανότητα, θα ανεβεί το κόστος δανεισμού και θα βαλτώσει η ανάπτυξη, λέξη που θα μείνει μόνο στη θεωρία.
Μέχρι τώρα δεν φαίνονται προοπτικές συνεργασιών. Ο σοβαρός αριστερός Μπερσάνι με 119 έδρες δεν συζητά με τον Μπερλουσκόνι των 117 εδρών και ο Γενοβέζος Γκρίλο με 54 έδρες έκλεισε την πόρτα στον Μπερσάνι. Πάνω σ’ αυτή την τραγελαφική κατάσταση, έρχονται οι Γερμανοί και βάζουν λάδι στη φωτιά. Χαρακτηρίζουν τους αρχηγούς που πήραν το σύνολο των ψήφων ´κλόουν´ με ´τεστοστερόνη´ και ´λαϊκιστές´!
Είναι ανεξήγητο πώς ο Στάινμπρουγκ, ένας υποψήφιος καγκελάριος, έκανε τέτοιους χαρακτηρισμούς, μερικές ώρες πριν συναντηθεί με τον πρόεδρο Ναπολιτάνο σε προγραμματισμένο δείπνο. Ο Ιταλός πρόεδρος, ο οποίος μετά από μερικές ημέρες υποχρεούται να δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης σε έναν απ’ τους ´κλόουν´, έδειξε την αντιπάθειά του και αρνήθηκε να πάει στο δείπνο. Είναι απαράδεκτο οι Γερμανοί, υπεύθυνοι για όλα, να ομιλούν απαξιωτικά για τους αρχηγούς κομμάτων μιας χώρας παρουσία του προέδρου της.
Το καμπανάκι των ιταλικών εκλογών χτυπά για όλη την Ευρώπη. Το παραδέχεται ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Γερμανός Σοσιαλδημοκράτης Μάρτιν Σουλτς (άλλος κι αυτός), λέγοντας ότι ´η συνταγή της λιτότητας δεν προχωρά και πρέπει ν’ αλλάξουμε´! Το συμπέρασμα απ’ τη στάση των Γερμανών είναι ότι η λιτότητα, ως μοχλός ανάπτυξης, παραμένει λόγος κενός περιεχομένου, μια βλακεία, που δεν καταλαβαίνουν ότι ανοίγει τον δρόμο στις χώρες του Νότου, να συμπήξουν ένα συμπαγές μέτωπο και τότε θα δουν ´πόσα απίδια βάζει ο σάκος´!