3η γνώμη

“τύχη γὰρ ὀρθοῖ καὶ τύχη καταῤῥέπει τὸν εὐτυχοῦντα τόν τε δυστυχοῦντ᾽ ἀεί´ (Σοφοκλ. Αντιγόνη 1.158 – 1.159)
Κατά πιστή μετάφραση: ´Τύχη υψώνει και τύχη κατακρημνίζει πάντα και τον ευτυχισμένο και τον δύστυχο´. Κανείς δεν μπορεί τη ζωή ενός ανθρώπου να την επαινεί ή να την κατηγορεί πριν ακόμη φτάσει στο τέλος της, γιατί υπάρχει και η τύχη. Ετσι πίστευαν οι αρχαίοι προγονοί μας ότι υπάρχει μια δύναμη που επενεργεί προς το καλό ή προς το κακό την κάποια στιγμή της ζωής μας. Τον καθ’ ένα μας τον ακολουθεί το πεπρωμένο και είναι άξιος της τύχης του.
Ποιος πίστευε πως ο ´φτερωτός γιατρός´ πρωταθλητής στα 100 μ. βουλευτής απ’ το 1981, υφυπουργός 1991 – 1992 και ´Θεσσαλονικάρχης´ για τρεις τετραετίες, θα ’χε τέτοια τύχη, να καταδικαζόταν σε ισόβια για υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος. Αμετανόητος μετά την ανακοίνωση της απόφασης δήλωσε: ´Με όλο τον σεβασμό επαναλαμβάνω ότι ουδεμία απολύτως σχέση έχω με την υπόθεση. Είμαι βέβαιος, ότι κάποιοι θα πεθάνουν με τύψεις´. Για να πάρει την απάντηση του προέδρου του Δικαστηρίου: ´Πάντως εμείς δεν θα είμαστε αυτοί´.
Εφυγε από την αίθουσα του Δικαστηρίου οδηγούμενος στη φυλακή και κρύβοντας τη ´ντροπή´ κάτω από μια διπλωμένη γκαμπαρντίνα. Δικάστηκε με έναν νόμο, που ισχύει πάνω από 60 χρόνια και αποτελεί το φόβητρο, για όποιον ήθελε χαρακτηρισθεί καταχραστής του Δημοσίου, η κατάχρηση γίνεται κατ’ εξακολούθησιν και είναι ιδιαζόντως μεγάλης αξίας. Πρόκειται για τον νόμο 1608/50, που είχε βασικό στόχο την προστασία του χειμαζόμενου τότε κράτους μετά τον πόλεμο και τον εμφύλιο.
Κανένα ελαφρυντικό, λόγω προτέρου εντίμου βίου, δεν δέχθηκε το Δικαστήριο και τούτο δεν είναι τυχαίο στη σημερινή Ελλάδα των μνημονίων της πείνας, όπου κυριαρχεί η οργή, η οποία από βουβή θλίψη πάει να γίνει χειμαρρώδης διαμαρτυρία. Ο κ. Παπαγεωργόπουλος κατήγγειλε τον συνεργάτη του και μαζί μ’ αυτόν και τους ανθρώπους του, έπεσε στην παγίδα, που έστηνε γι’ αυτόν. Το πλέον αποκρουστικό είναι ότι τα ισόβια προβλέπονται απ’ τον 1608 και για την εσχάτη προδοσία! Η επιβολή αυτής της ακραίας ποινής θα προβλημάτισε σοβαρότατα τους δικαστές, όταν μάλιστα είχε επέμβει το Ελεγκτικό Συνέδριο και ο Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης προληπτικά και κατασταλτικά για τον περιορισμό τέτοιων κακουργημάτων.
Ο κάθε καταδικασθείς, βέβαια, δικαιούται, να προσφύγει κατ’ έφεσιν σε ανώτερο δικαστήριο. Αλλά όταν ένα τόσο σοβαρό αδίκημα σε βάρος Νομικού Προσώπου Δημοσίου Δικαίου, όπως είναι ο Δήμος, έχει αναδειχθεί ως πρωτεύον, είναι κάπως δύσκολο, να το αντιμετωπίσουν αλλιώς, οι εφέτες δικαστές παραβλέποντας την ουσία των γεγονότων. Το Δημόσιο έχει τη διακριτική ευχέρεια να ζητήσει την αναίρεση οποιασδήποτε απόφασης του Εφετείου. Εκτός και αν στην κυβέρνηση είναι ακόμη ο κ. Σαμαράς και συνεχίζει να πιστεύει αυτά που έλεγε στη Δ.Ε.Θ. το 2011. Οτι ´θέλω να το πω ξεκάθαρα ότι ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος είναι ένας έντιμος άνθρωπος, ο οποίος έχει προσφέρει απίστευτα πολλά πράγματα στην πόλη της Θεσσαλονίκης´!
Την εποχή εκείνη υπήρχαν οι κατηγορίες και βούιζαν τα δημοσιεύματα περί καταχρήσεων στον Δήμο. Και όμως ο κ. Σαμαράς έκανε αυτή τη δήλωση. Τίποτα δεν είχε ακούσει; Κανείς δεν τον ενημέρωσε; Φαίνεται πως μελετούσαν το μνημόνιο! Οι πολιτικοί, οι εν δυνάμει μέλλοντες να φθάσουν ψηλά, καλά θα κάνουν να μην εκτίθεται, να κρατούν επιφυλάξεις, γιατί δεν ξέρουν πώς έρχονται τα πράγματα και για να μην βρεθούν στην ανάγκη ν’ απολογούνται. Διότι ο κ. Σαμαράς δεν μπορεί να ανασκευάσει όσα είχε πει ότι δήθεν υπήρξε παραπληροφόρηση. Τώρα τι είχε να πει; Εκτός αν τα θεωρεί όλα απλά! Δεν δίνει λόγο σε κανέναν! Ούτε συγγνώμη δεν μπορεί να ζητήσει απ’ τον ελληνικό λαό που άκουσε τις δηλώσεις, αν δεν τις έχει ξεχάσει.