3η γνώμη

Ολοκληρώνεται η δημιουργία επιχειρηματικής ζώνης στην Ευρώπη με πειραματόζωο την Ελλάδα. Επεκτείνεται το σχέδιο πάνω στα εργασιακά δικαιώματα σ’ όλο τον ευρωπαϊκό νότο. Γίναμε πιλοτικό αντικείμενο, να πέσει χαμηλά το βιοτικό επίπεδο, λέγοντας, ότι έτσι θα έρθει ανάπτυξη, διότι θα προσελκύσει επενδυτικά κεφάλαια! Το ερώτημα είναι κατά πόσο συνεισφέρει η συρρίκνωση του μισθολογικού κόστους στο κύριο θέμα της μείωσης του δημοσίου χρέους. Ολα είναι αποσαθρωμένα και οι αξιώσεις της τρόικας οδηγούν στην ισοπέδωση σε ό,τι έχει μείνει. Το δημοσιονομικό όφελος της χώρας δεν εξασφαλίζεται.
Αμα ο εργαζόμενος, που του κατέβασαν τον μισθό, δεν έχει να αγοράσει, σταματά η παραγωγή. Τότε κλείνουν μαγαζιά, ζημιώνεται ο μικρομεσαίος, φουντώνει η ανεργία, δεν εισπράττει το κράτος και τα Ασφαλιστικά Ταμεία, πέφτουν οι τιμές στα ακίνητα και οι μετοχές, μαραζώνουν τα πάντα. Παλαιότερα το προνοιακό κράτος έσωζε τους πτωχούς απ’ τα χρέη, σήμερα σώζει τους πλουσίους…
Ο κατώτερος μισθός έπεσε απ’ τα 751 στα 586 ευρώ. Το περίεργο είναι ότι, ενώ μειώνεται ο μισθός, αυξάνεται η ανεργία και οι τιμές των αγαθών ανεβαίνουν. Αυτό το παράλογο δεν μας το εξηγούν. Ούτε και μπορούν να πείσουν τον κόσμο γιατί θα έχουμε ανάπτυξη χωρίς τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Μας λένε ότι με την ανάπτυξη αυξάνεται το εθνικό προϊόν. Αν το αποτέλεσμα της ανάπτυξης ανακυκλώνεται εντός της χώρας, το εθνικό προϊόν δεν αυξάνεται. Αν δεν στραφούμε στην ενίσχυση της απασχόλησης στους πυλώνες της ελληνικής οικονομίας, τουρισμό, κατασκευαστικές εταιρείες και λιανεμπόριο, δεν κάνουμε τίποτα.
Τα λαμβανόμενα μέτρα είναι, λένε, για το καλό του τόπου. Πρέπει όμως να πεισθούν οι πολίτες για να τα υποστούν. Αν, παρά τις εξαγγελίες, δεν πείθονται, τότε τα βάζουν με τους πολιτικούς. Δεν τα επικροτούν, είναι καταστροφικά και δεν υπάρχει αίσθημα εμπιστοσύνης ούτε και προοπτική ότι θα βγούμε απ’ το τούνελ. Δεν ξέρω πώς κοιμούνται τα βράδια οι φωστήρες του Υπ. Οικονομικών, όταν ξέρουν ότι τη διετία ’13 – ’14 πρέπει να πληρώσουμε δάνειο και τόκους περίπου 55 δισ. ευρω και απ’ το ’15 έως το ’20 άνω των 100 δισ. ευρώ. Απ’ το κακό πάμε στο χειρότερο, γι’ αυτό ο κόσμος αντιδρά και δεν στηρίζει τα μέτρα.
Οσα εργασιακά μέτρα λαμβάνονται με τέτοια σκληρότητα, είναι πρωτοφανή. Αν τους ζητήσουν να παρθούν κι άλλα, οι Ελληνες δεν θα βοηθήσουν, διότι θα είναι σαν να υπογράφουν την καταδίκη τους σε θάνατο. Η αποστολή των τροϊκανών είναι πλέον να καταστρωθεί σχέδιο εκποίησης της δημόσιας παρουσίας. Πρόκειται για την αρπαγή των πλουσιοπαραγωγικών πηγών και των πετρελαίων αργότερα, των κερδοφόρων επιχειρήσεων και τη δημιουργία μιας επιχειρηματικής ζώνης με χαμηλές αμοιβές δίχως εργασιακά επιδόματα. Ως πεδίο δοκιμών βρήκαν την Ελλάδα, που τη φόρτωσαν με χρέη, για να εφαρμόσουν τα εργασιακά μέτρα με σκοπό να επεκταθούν στα κράτη του ευρωπαϊκού νότου.
Η σημασία του εργασιακού κόστους είναι η πτώση του βιοτικού επιπέδου σε εφαρμογή των όρων της παγκοσμιοποίησης. Είμαστε ο πιλότος για την ολοκλήρωση των εργασιακών σχέσεων, πράγμα για το οποίο οι ευρωπαϊκές εκτιμήσεις διίστανται, κατά πόσο θα τελεσφορήσει αυτό το σύστημα. Οπως, όμως, κάθε τι έχει τα όρια θραύσης του, έτσι και η ελληνική κοινωνία κάποια στιγμή θα υπερβεί το όριο αντοχής της. Το εφαρμοζόμενο πρόγραμμα οδηγεί συνεχώς σε ανεργία, οι μεταρρυθμίσεις σε απορρυθμίσεις και οι κύριοι αυτοί δεν μας εξηγούν γιατί επιμένουν, αφού έχουν κάνει λάθη και τα μέτρα βλέπουν ότι αποτυγχάνουν.
Ποιους εξυπηρετούν αυτά τα μέτρα; Οι ´διανοητές´ διατείνονται ότι, όταν κάποιος μπορεί εύκολα να απολύσει, άλλο τόσο εύκολα μπορεί με μικρότερο κόστος και δίχως περιορισμούς να προχωρήσει σε προσλήψεις. Θα διώξει τον υψηλόμισθο με πολλά χρόνια υπηρεσίας και πείρα και θα προσλάβει νέους πτυχιούχους, που εξ ανάγκης θα δεχθούν τους πρόσφατους όρους εργασίας. Οι τροϊκανοί δεν νοιάζονται για το κόστος των λαθεμένων επιλογών τους. Τα εργασιακά δεν έχουν ολοκληρωθεί. Γεννούν απορίες και επιδέχονται ερμηνείες και διφορούμενες εκτιμήσεις. Το βέβαιο είναι ότι πρόκειται περί πολιτικών τεχνασμάτων ευρωπαϊκής εμβέλειας.