Σκληρή έκφραση, ιδιαίτερα όταν αυτή χρησιμοποιείται για να περιγράψει δομές που αφορούν παιδιά και μάλιστα μαθητές με ιδιαιτερότητες.
Οι μαθητές του Ειδικού Γυμνασίου φοιτούν σε ένα σχολείο που ενισχύει τις δυσκολίες τους.
Σε καμία περίπτωση δεν επιτυγχάνεται εκπαίδευση σ’ αυτό το πλαίσιο. Οση καλή θέληση, διάθεση και κόπο κι αν καταβάλλουν οι εκπαιδευτικοί, όσο κι αν προσπαθούν να οργανώσουν το μάθημα.
Σε αίθουσες προκάτ, δηλαδή μικρά ξύλινα κουτιά! Να περιγράψω μια τέτοια αίθουσα, η οποία είναι χωρισμένη σε δύο μικρότερες, με τη βοήθεια μιας αλουμινόπορτας με τζάμι, όπου η κάτω σειρά τζαμιών είναι όλη σπασμένη.
Ετσι, όχι μόνο υπάρχει πλήρης απουσία ηχομόνωσης, αλλά υπάρχει και άμεση οπτική επικοινωνία μεταξύ των δύο αιθουσών. Καμία πόρτα δεν κλειδώνει και τα πόμολα ανύπαρκτα! Με μια κλοτσιά στην αλουμινόπορτα, ο μαθητής περνά στη διπλανή τάξη.
Ανοργάνωτες ψυχούλες σε διαλυμένο κτήριο και οι συνθήκες και οι συμπεριφορές αποκτούν ασυνείδητα χροιά ασύλου. Ανεπίτρεπτο και απαράδεκτο!
Να σημειωθεί εδώ, η έλλειψη Ειδικού Εκπαιδευτικού προσωπικού (ψυχολόγου, παιδοψυχιάτρου, λογοθεραπευτή, εργοθεραπευτή κ.λπ.), το οποίο είναι απαραίτητο για τη στήριξη των μαθητών εξαιτίας των πολλαπλών προβλημάτων τους. Τέσσερα χρόνια τώρα οι υποσχέσεις για μεταστέγαση δίνουν και παίρνουν.
Προκαλώ οποιονδήποτε ιθύνοντα εκπαιδευτικό ή γιατρό να παρακολουθήσει έστω και μία διδακτική ώρα στο Ειδικό Γυμνάσιο.
Η στενοχώρια για την τύχη αυτών των παιδιών έντονη και η αγανάκτηση αμέσως μετά παγώνει το αίμα. Οι λόγοι πολλοί και σοβαροί, αλλά και κυριολεκτικοί, γιατί στο κτήριο δεν υπάρχει ούτε θέρμανση!
Δεν γράφω αυτά για να ευαισθητοποιήσω ούτε για να κατηγορήσω ούτε για να λυπηθεί κανείς. Αλλά γιατί η στέγαση του σχολείου σ’ αυτούς τους χώρους είναι απαγορευτική. Επικίνδυνη για τη σωματική και ψυχική υγεία, ενώ η εκπαιδευτική κοινότητα, οι οικογένειες και η κοινωνία έχει εμπιστευτεί εκεί τα παιδιά για να πάρουν ό,τι καλύτερο, χωρίς αυτό να επιτυγχάνεται.
Θεωρώ επείγον να μη μείνουν οι μαθητές στις τωρινές εγκαταστάσεις του Ειδικού Γυμνασίου ούτε μια μέρα και αυτό αποτελεί σοβαρή κοινωνική ευθύνη. Οι οικογένειες κάποιων μαθητών ήδη θρηνούν για την άθλια ψυχική κατάσταση των παιδιών, φοβάμαι μήπως θρηνήσουμε και θύματα!
Γνωρίζω ότι οι διευθυντής έχει κάνει όλες τις απαραίτητες ενέργειες, το καινούργιο κτήριο είναι έτοιμο.
Είναι επιτακτικό να δοθεί απάντηση στο ερώτημα, γιατί δεν μεταφέρονται αύριο οι μαθητές εκεί; Βέβαια, καμία δικαιολογία δεν είναι αρκετή, αφού χρόνος για άλλες καθυστερήσεις δεν υπάρχει. Ηδη ο χρόνος έχει αρχίσει να μετράει αντίστροφα εις βάρος των μαθητών!
Με αγωνία και εκτίμηση
Μαυράκη Ζαχαρένια,
ψυχολόγος στο ΚΕ.Δ.Δ.Υ. Χανίων
