Eυθύβολα και μη…

Από κοντά ζήσαμε(!) το θρίλερ της Κύπρου. Ετσι όπως συνηθίσαμε να λέμε κι ας μην το ’χουμε βιώσει! “Είδαμε” όμως κι ακούσαμε -αυτό πλέον είναι μες στο πετσί μας- όλα εκείνα των πολιτικών τα λόγια, τα “ψεύτικα”, τα ωραία τα μεγάλα, όταν ειπώθηκε το “ΟΧΙ” των Κυπρίων. Είδαμε τα ελληνικά φαινόμενα του πολιτικού κόσμου και των λόγων που αρθρώνουν στις τηλεοράσεις, τα διαβάσαμε στις εφημερίδες, παντού τα βιώσαμε γύρω μας…
Ωσπου λίγο μετά, κάποιες ώρες αργότερα, η… “πολιτική αναγκαιότητα” τα γύρισε! Βγήκαν τότε, πάλι οι ίδιοι και είπαν τα δικά τους, τα μεγάλα λόγια, τα φτιασιδωμένα για την περίσταση, για την κατάσταση τη δύσκολη που πρόκειται να περάσει πάλι ένας λαός!
Το ίδιο έργο, το συνηθισμένο!
Τούτο το παιχνίδι που ξέρουμε καλά· μπιλιάρδο, σπόντες, μπάλες που τρέχουν από δω κι από κει και στο τέλος;
Από τη μια οι… “γνωστοί χαμένοι”, από την άλλη οι “έτεροι γνωστοί νικητές”!
Σε ένα σκηνικό που μοιάζει βγαλμένο από μια καλογυρισμένη σαπουνόπερα που παίζεται και ξαναπαίζεται σε επανάληψη!
Στη μιαν άκρη βρίσκεται ο χαμένος που δεν έχει τίποτα, ο καημένος! Στην άλλη οι γνωστοί νικητές που πανηγυρίζουν με κρυφά και φανερά γελάκια ικανοποίησης!
Ιδέστε τη μοίρα, το κακό το ριζικό μας! Ιδέστε τη ράτσα μας! Τη διακρίνω ολοφάνερα να ορθώνεται(!) -λες και διαβάζω το βιβλίο της Ιστορίας μας- μπρος στα μάτια μου! Τους ίδιους Εφιάλτες, τους ίδιους μαχητές, τους ιδεολόγους, τους ρομαντικούς, τους κιοτήδες, τους μοναχούς…
Νιώθω βαριά μες στην ψυχή μου και πάλι τα μίση και τις έχθρητες ενός “βασιλευομένου διαιρεμένου λαού!
“Αφουγκράζομαι” τα ίδια συναισθήματα για την κατάσταση που βιώνουν κι ακούω ξανά τα “πάλαι ποτέ  – ίδια επιχειρήματά τους” περί του πατριωτισμού για τον οποίο σφάζονται!
Τους θωρώ που προσπαθούν να επιβληθούν στους χαμένους, τους μονάχους που βρίσκονται στο “βάθος”… κοντά στο φως που αχνοφέγγοντας, ακόμη καίει δυνατό πολύ να τους κρατήσει ορθούς!
Απ’ εκεί η δύναμη που αντλούν· απ’ την ευωδιά του λαδιού που καίγοντας αντρειεύει τις ψυχές τους!