Δρακόνα Κισάμου

Η Δρακόνα Κισάμου, παρά τις αντιξοότητες που εξακολουθούν να πλήττουν την ύπαιθρο χώρα, παραμένει ένα πανέμορφο χωριό της Κισάμου με νοικοκύρηδες ανθρώπους που αγαπούν τον τόπο φροντίζοντας τη γη που γεννήθηκαν, ώστε να είναι ιδιαίτερα παραγωγική.
Από το πρόσφατο οδοιπορικό μας σε αυτό το χωριό συναντηθήκαμε με αρκετούς κατοίκους του? γυρνώντας το ρολόι του χρόνου αρκετές δεκαετίες πίσω για να πληροφορηθούμε ότι η Δρακόνα αποσπάσθηκε από την Κοινότητα Σπηλιάς και απέκτησε το 1926 δική της έδρα έχοντας στη δικαιοδοσία της τον οικισμό Γερακιανά και ότι για την περίοδο που το χωριό είχε τη δική του Κοινότητα με τους δραστήριους κοινοτάρχες, κοινοτικούς συμβούλους και τον επίσης για πάρα πολλά χρόνια δραστήριο γραμματέα τους, τον Νίκο Κονσολάκη, η Δρακόνα, σημείωνε παντού επιτυχίες και όλα τα προβλήματα εύρισκαν λύσεις. Το χωριό αυτό, όμως, έχει και πολιτισμικά καθώς επίσης και ιστορικά δρώμενα με κορυφαίες προσωπικότητες στον χώρο της παραδοσιακής μουσικής και των αγώνων με τους αείμνηστους Καναρίνη, ως βιολιστή και Γεώργιο Δρακονιανό ως Γενικό Αρχηγό της Επαρχίας Κισάμου της Κρητικής Επανάστασης 1821 – 1830.    
«Καλλιτεχνική φυσιογνωμία με μεγάλη φήμη στην επαρχία Κισάμου, ο βιολιστής και τραγουδιστής Κωνσταντίνος Μπουλταδάκης από το χωριό μας όπου τ? όνομά του έχει συμπεριληφθεί στο πάνθεον των πετυχημένων καλλιτεχνών του νησιού μας. Γεννήθηκε το 1840 και πέθανε σε ηλικία 80 ετών το 1920, αφήνοντας μεγάλο κενό στον καλλιτεχνικό κόσμο της επαρχίας μας             -λένε οι γεροντότεροι του χωριού- που και αυτοί ακουστά τον έχουν από τους πατεράδες τους. Πρέπει, όμως, να τον μάθουν και να τον μιμηθούν οι νέοι καλλιτέχνες και όχι μόνο», υπογραμμίζει ο Μιχάλης Παπαδάκης, καφετζής του χωριού, για να συνεχίσει, τονίζοντας: «Από προφορικές μαρτυρίες που περνάνε από γενιά σε γενιά, λέγεται ότι ήταν τόσο καλλίφωνος και αυτός είναι ο λόγος που απέκτησε το ψευδώνυμο ´καναρίνι´, το οποίο τον κολάκευε και με αυτό τον αναζητούσαν παντού. Το 2009 διοργανώσαμε στο χωριό κρητική βραδιά στη μνήμη του καλλιτέχνη μας και ήρθαν πάρα πολλοί καλλιτέχνες στην εκδήλωση. Καλό είναι να προβάλλονται τα χωριά μας, τα οποία, δυστυχώς, συρρικνώθηκαν εξαιτίας της αντί αγροτικής πολιτικής των τελευταίων κυρίως δεκαετιών. Μια χαρά ήμασταν με την Κοινότητα και το σχολείο στο χωριό μας και ας ήταν δύσκολα χρόνια, αφού προηγήθηκε η Κατοχή και ο εμφύλιος. Εδώ γεννήθηκα το 1949 και πηγαίναμε στο διθέσιο σχολείο μας εβδομήντα παιδιά. Είχε κόσμο το χωριό και τώρα μείναμε ελάχιστοι. Η νομοθεσία του ´Καποδίστρια´ κατάργησε την Κοινότητα, έκλεισε και το Δημοτικό και ανήκαμε στον Δήμο Κολυμπαρίου. Κι ενώ όλοι θέλαμε να βελτιωθεί αυτή η νομοθεσία, ήρθε ο ´Καλλικράτης´ και χειροτέρεψαν τα πράγματα. Ευτυχώς που περνά από το χωριό ο κεντρικός δρόμος για τ? άλλα χωριά της ενδοχώρας και υπάρχει κίνηση. Ο δρόμος φτιάχτηκε με άσφαλτο μετά το 1961. Παλιά υπήρχαν πέντε καφενεία και τώρα είναι μόνο το δικό μου και αυτό το άνοιξα όταν είχαν κλείσει όλα τ? άλλα».
Αμέσως μετά ξεναγηθήκαμε στο χωριό από τον απόστρατο αστυνομικό Ανδρέα Μυλωνάκη, ο οποίος μας πήγε στο προαύλιο της κεντρικής εκκλησίας, αφιερωμένη στον Αγιο Γεώργιο, δείχνοντάς μας την προτομή ενός ήρωα χωριανού τους: «Αυτός είναι ο ήρωας του χωριού μας και λέγεται Γεώργιος Ελληνάκης ή Δρακονιανός όπως του έμεινε. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο χωριό ως αγρότης, αλλά ένα περιστατικό με Τούρκους που προκάλεσαν ζημιές σε συγγενικό του σπίτι, επειδή δεν είχαν να πληρώσουν το χαράτσι, τον έκανε να τους καταδιώξει και να σκοτώσει δύο, αιτία που τον υποχρέωσε μετά να βγει στο βουνό. Αργότερα συνεργάστηκε με τον καπετάν Σκαλίδη και από το 1821 έως το 1830 ήταν Γενικός Aρχηγός Επαρχίας Κισάμου της Κρητικής Επανάστασης. Στη συνέχεια επειδή οι μεγάλες δυνάμεις αποφάσισαν να παραμείνουν οι Τούρκοι στο νησί, αυτός μετά λύπης του εγκατέλειψε την ιδιαιτέρα του πατρίδα και εντάχθηκε στο Σώμα του Καραϊσκάκη στην Αθήνα πολεμώντας και στη μάχη του Φαλήρου. Εκτοτε, λοιπόν, το ελληνικό κράτος τον τίμησε με το αξίωμα του αρχιστρατήγου και πέθανε γέροντας στους Μολάους. Η Δρακόνα είναι παλιό χωριό και ήταν πολύ μεγάλο εξαιτίας της γόνιμης και πεδινής γης του απέραντου κάμπου μας. Παράγουμε απ? όλα με κύριο εισόδημα τα χρήματα από το λάδι. Ποιο παλιά ήταν και το κρασί, αφού οι αμπελώνες απλώνονταν σε μεγάλες εκτάσεις. Εχουμε και πολλά εσπεριδοειδή όπως και κηπευτικά με τα οποία τροφοδοτείται και σήμερα η Λαϊκή Αγορά των Χανίων και όχι μόνο. Αν το κράτος έδειχνε σημασία στα χωριά, η Ελλάδα μας δεν θα καταντούσε έτσι? Στο χωριό μας είχε την έδρα της η Επισκοπή Κισάμου και το κτήριο που στεγαζόταν είναι πίσω από την κεντρική εκκλησία και ακριβώς δίπλα είναι το κτήριο του παλιού διθέσιου Δημοτικού Σχολείου που αργότερα στέγασε την Κοινότητα Δρακόνας. Εγώ δεν το πρόλαβα γιατί γεννήθηκα το 1959 έχοντας τελειώσει το καινούργιο σχολείο στην πλατεία. Η ονομασία του χωριού μας Δρακόνα προέρχεται από το γεγονός της ύπαρξης σε ορισμένες περιοχές σκληρών πετρών που τις λέμε δρακονόπετρες ή σιδερόπετρες και που με αυτές είναι κτισμένα τα περισσότερα παλιά σπίτια και οι ξερολιθιές. Τα παλιά χρόνια υπήρχαν εδώ καμίνια αγγειοπλαστικής που έφτιαχναν κεραμίδια και συμπαγή τούβλα.  Στην πλαγιά ενός κατάφυτου από μεγάλους δρυς λόφου του χωριού θα πάμε τώρα που βρίσκεται ένας μικρός βυζαντινός κεραμοσκεπής ναός αφιερωμένος στον Αγιο Στέφανο. Το εκκλησάκι ανήκει στον αρχιτεκτονικό τύπο του μονόχωρου καμαροσκέπαστου που κυριαρχεί στην ύπαιθρο της Κρήτης στα χρόνια της βενετοκρατίας. Παρά τις μικρές του διαστάσεις διασώζει ενδιαφέρον καλλιτεχνικό και εικονογραφικό διάκοσμο που μπορεί να χρονολογηθεί στο δεύτερο μισό του 14ου αιώνα και συνδέεται με τον εικονογραφικό κύκλο του Αγίου Στεφάνου. Το λειτουργούμε δύο φορές τον χρόνο, τη μια στις 27 Δεκεμβρίου και την άλλη στις 2 Αυγούστου όπου γίνεται το μεγάλο πανηγύρι με προσέλευση εκατοντάδων προσκυνητών. Εχουμε και την ευλογία να έχουμε στην Ενορία μας έναν πολύ καλό και δραστήριο κληρικό?».