3η γνώμη

Στους δύο παγκοσμίους πολέμους η ανάγκη, που τους προκάλεσε, ήταν να επιζήσει η Ευρώπη από τον κίνδυνο της επεκτατικής πολιτικής των Γερμανών. Θυσιάστηκαν βιαίως οι μεγαλύτεροι και παραγωγικότεροι πληθυσμοί των λαών και οι οικονομίες άλλων κρατών, για να επιζήσει η Ευρώπη. Οι συμμαχίες επεδίωξαν να τιμωρήσουν τους υπαιτίους, το γερμανικό κράτος, αλλά δεν εξασφάλισαν να το αφοπλίσουν, ώστε να μην αναπτύξει άλλη φορά τις επεκτατικές δυνάμεις του. Τώρα έχουμε τον τρίτο, τον οικονομικό.
Δεν στάθμισαν τα πράγματα καλά μετά τη διάλυση της Γερμανικής Αυτοκρατορίας και με τα όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια της ταραγμένης περιόδου της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης (1919 – 1933), που αναδύθηκε μεσ’ απ’ τις στάχτες του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και η οποία κατέρρευσε εκ των έσω με την ισχυροποίηση του Χίτλερ. Ο ναζισμός προσπάθησε να επιβληθεί με την εφαρμογή και στρατιωτικής πολιτικής βίας εις βάρος της ανεξαρτησίας άλλων κρατών με τα οικτρά αποτελέσματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Αλλά οι σύμμαχοι, μετά την επικράτησή τους και τον εκμηδενισμό του γερμανικού ιμπεριαλισμού, δεν διείδαν την αναβίωση των εθνικών ελαττωμάτων. Δεν διεννοήθησαν ότι οι Γερμανοί ήταν δυνατόν να μην εφέροντο διαφορετικά και να μην άλλαζαν νοοτροπία αποκτώντας ´κοινωνική πειθαρχία´, παρά του ότι έχασαν δύο πολέμους και έζησαν εσωτερικές εθνικές τραγωδίες. Ισως να παρασύρθηκαν απ’ την αξιοθαύμαστη συμπεριφορά των συνετών και επιτυχημένων Βίλυ Μπραντ, Χέλμουτ Κολ κ.ά. που πήραν στα χέρια τους τη μεταπολεμική ανόρθωση της Γερμανίας.
Και φθάσαμε στο σημείο, ξανά, η Γερμανία της Αγκελα Μέρκελ, του Σόιμπλε και του Ρέσλερ, να θέτει σε κίνδυνο ολόκληρη την Ευρώπη και το νόμισμά της να καταρρεύσουν, επειδή αυτή η ´ευρωομάδα´ αρνείται να διακρίνει τα νέα δεδομένα, να μην διαθέτει ευελιξία στις σκέψεις της και δικαιοσύνη στις πράξεις της.
Θέλουν οι Γερμανοί να φτιάξουν το δικό τους μοντέλο στην Ευρώπη. Προσαρμόζουν τα πράγματα για ομοσπονδιοποίηση και αρχίζουν σιγά – σιγά την υλοποίηση, ´ξεδοντιάζοντας´ τους οικονομικά ασθενέστερους, με τη δημιουργία νεόπτωχων στον Νότο και νεόπλουτων στον Βορρά, πτωχεύοντας τις Τράπεζες της Κύπρου με στόχο όλο το περιφερειακό τραπεζικό σύστημα.
Μετέτρεψαν τον καταθέτη σε μέτοχο χωρίς τα πλεονεκτήματα του μετόχου, αλλά τα μειονεκτήματα του καταθέτη να παραμένουν.
Οι μεγάλοι δεν έχουν αισθήματα. Μας θέλουν να πάμε με το μέρος τους. Να μετακινηθούν τα κεφάλαια στον Βορρά. Τα θύματα του χρηματοπιστωτικού ρίσκου παντού υπάρχουν, ακόμη και στις διατυμπανιζόμενες ανθούσες οικονομίες.
Δεν ξέρουμε, αν είναι προσχηματική, η αληθινή η φαγωμάρα μεταξύ των κορυφαίων του Γιούρογκρουπ. Εχει προκληθεί ανασφάλεια σ’ όλους τους Ευρωπαίους καταθέτες. Οι μεγάλοι τρέμουν μήπως όλο το χρήμα μεταναστεύσει σε άλλους παραδείσους. Τώρα συνειδητοποιούν τι έκαναν στην Κύπρο και αυτό φαίνεται από τη σιωπή της Μέρκελ, η οποία βάζει τον Σόιμπλε με τις βλακώδεις δικαιολογίες του να λέει ότι ´αυτό το οικονομικό μοντέλο δεν μπορεί να επιζήσει´. ´Διαρρηγνύουν το δεύτερο τείχος προστασίας του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος´, λέει ο Μπόφινγκερ, ένα μέλος της επιτροπής Σοφών και οι ´Φαϊνάνσιαλ τάιμς´ θεωρούν ως πράξη επικίνδυνη για την εγγύηση των καταθέσεων στην Ευρώπη. ´Αντιμέτωποι με ένα κράτος, που βυθιζόταν, αντί να ρίξουν στην Κύπρο ένα σωσίβιο, οι ηγέτες της Ευρωζώνης, πέρασαν μια μυλόπετρα στον λαιμό της.
Ηταν τρομερό λάθος της Μέρκελ. Απ’ τον ´Μηχανισμό Στήριξης´ έχουν διατεθεί πάνω από 300 δισ. ευρώ, για να σωθούν άλλες Τράπεζες. Η Κύπρος 17 χρειαζόταν και τα 7 τα έβρισκε ο Αναστασιάδης. Αλλά η Μέρκελ είχε άλλα σχέδια για το αύριο του οικοπέδου ´12´ της ´Αφροδίτης´ και την αποδυνάμωση της ρωσικής παρουσίας στην Ανατολική Μεσόγειο.
Τώρα ούτε η Κύπρος ούτε εμείς ούτε κανείς απ’ τους αδύναμους της Νότιας Ευρώπης μπορεί να συγκρουσθεί με το Βερολίνο. Οι ´μεγάλοι´ θα συγκρουσθούν μεταξύ τους και η σύγκρουση θα περάσει μεσ’ απ’ τον γερμανικό λαό, ο οποίος απαξιώνεται για τρίτη φορά απ’ τον φανατισμό μιας αρχομανούς ηγεσίας.