Εξώπολη Αποκορώνου

Η Εξώπολη είναι ένα μικρό ημιορεινό χωριό του Αποκόρωνα, που εξακολουθεί να αντιμάχεται τις αντιξοότητες που πλήττουν τώρα και δεκαετίες την ύπαιθρο χώρα, κατορθώνοντας στο διάβα της ιστορικής του διαδρομής, να διατηρεί, σύμφωνα με τις εκάστοτε συνθήκες, αξιόλογη δραστηριότητα.
Το χωριό είναι κτισμένο σε μια βουνοπλαγιά σε υψόμετρο που ποικίλει από 109 έως 130 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας με θέα την απεραντοσύνη του κάμπου της Γεωργιούπολης, τα βουνά με πολλά χωριά της περιοχής και τη θάλασσα. Αποτελεί μάλιστα ιδανικό παρατηρητήριο του μαγευτικού σε ομορφιά ανατολικού Αποκόρωνα, γεγονός που έχει δώσει στην Εξώπολη τουριστική ανάπτυξη. Αρκετές ταβέρνες, καινούργιες και ανακαινισμένες οικίες και σύγχρονα τουριστικά καταλύματα συνθέτουν το παζλ του μικρού όμορφου χωριού. Από την πόλη των Χανίων, η απόσταση είναι περίπου 33 χιλιόμετρα και το χωριό είναι περασιά κεντρικού δρόμου που συνδέει τον Βάμο με τη Γεωργιούπολη ενώ ένας άλλος δρόμος σε φέρνει στο χωριό από τις Βρύσες, μέσω των δύο Καλαμιτσίων, Αλεξάνδρου και Αμυγδάλι. Το 1920 η Εξώπολη ήταν έδρα ομώνυμου αγροτικού Δήμου με 152 κατοίκους, ενώ το 1928 αναφέρεται στην Κοινότητα Γεωργιούπολης με 194 κατοίκους. Το 1951 οι κάτοικοι ανήλθαν στους 206 και το χωριό να υπάγεται στην Κοινότητα Καλαμίτσι Αμυγδάλι όπου παρέμεινε μέχρι που έγιναν οι Καποδιστριακοί Δήμοι για να υπαχθεί στον Δήμο Γεωργιούπολης. Σήμερα, με το νόμο “Καλλικράτη”, ανήκει στον Δήμο Αποκορώνου έχοντας μόνιμο πληθυσμό 70 περίπου κατοίκους.
«Ο κεντρικός ναός είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου και στον Αγιο Δημήτριο. Πρόκειται για παλιά μεταβυζαντινή εκκλησιά που άρχισε να κτίζεται το 1888 για να ετοιμαστεί και να γίνουν τα εγκαίνια το 1908, είκοσι χρόνια δηλαδή αργότερα», μας πληροφόρησαν δύο κάτοικοι του χωριού, ο Αντώνης Καπαδουκάκης ή Αναγνώστης, που είναι σημερινός επίτροπος στην εκκλησία και ένας παλιός, για πολλά χρόνια, επίτροπος, ο Μανώλης Κονταξάκης που έχει γεννηθεί το 1916 και εξακολουθεί να είναι ιεροψάλτης μαζί με τον Αντώνη Καπαδουκάκη. Συνεχίζοντας τη συζήτηση μαζί τους, πληροφορηθήκαμε ακόμα ότι: «Στις 27 Ιουνίου του 1901 φτιάχτηκε στην Αθήνα το λάβαρο του χωριού, μια σημαία της Κρητικής Πολιτείας με την Παναγία, που βρήκαμε σε μια αποθήκη και είχε παραγγελθεί από τη χωριανή μας Μαρία Μηλιάκη ή “Αθουσομαρία” και είναι το μοναδικό κειμήλιο σύμφωνα με τον προϊστάμενο της 28ης Υπηρεσίας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων Μιχάλη Τρουλινό στο Ρέθυμνο, του οποίου το πήγαμε και το επισκεύασε επειδή είχε σημαντικές φθορές από το χρόνο. Είναι διπλής όψης, σε λινό ύφασμα, έχει διαστάσεις 1,70×1.80 και αναρτήθηκε ξανά στην εκκλησιά μας, όπως και παλιά, που υπήρχε μέχρι το 1955.
Οι ηλικιωμένοι το θυμήθηκαν και χάρηκαν όλοι, ενώ οι νέοι, έμαθαν κάτι πολύ σημαντικό που αφορούσε το χωριό». Για τον τρόπο ζωής των κατοίκων στην Εξώπολη του χθες και του σήμερα, μας μίλησαν και οι δύο με τον 97χρονο Μανώλη Κονταξάκη να σημειώνει ότι:
«Η γενιά η δική μου, αν και πέρασε δύσκολα χρόνια με πολέμους και συμφορές, τα χωριά είχαν κόσμο και στο σχολείο πηγαίναμε πάνω από 60 κοπέλια. Είχαμε καφενεία που ήταν πάντα γεμάτα. Οι εποχές άλλαξαν όμως κι ενώ δεν υπάρχουν τώρα καφενεία και πολλά κοπέλια, ούτε και σχολείο, έχουν ανοίξει ωραίες τουριστικές επιχειρήσεις, ταβέρνες και ενοικιαζόμενα διαμερίσματα για διανυκτέρευση των επισκεπτών του χωριού». Στη συνέχεια, ξεναγηθήκαμε στο χωριό και την περιοχή από τον Αντώνη Καπαδουκάκη, ο οποίος, ανέφερε ότι: «Το ουσιαστικό πρόβλημα που είχε ανέκαθεν το χωριό, είναι το νερό. Δεν έχουμε καλή ποιότητα νερού για ύδρευση με αποτέλεσμα να αγοράζουμε εμφιαλωμένα νερά για κατανάλωση. Οι χωριανοί είναι αγαπημένοι μεταξύ τους και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Μείναμε λίγοι βέβαια, όλοι κι όλοι μαζί με τις άλλες δύο γειτονιές, το Αργυρομούρι και την Κατούνα είμαστε μικροί μεγάλοι μια εβδομηνταριά.
Εγώ είμαι γεννηθείς το 1973 και θυμάμαι που στο σχολείο μας πηγαίναμε 25 παιδιά. Εκλεισε, όμως, αρχές της δεκαετίας του 1990», σημείωσε ο ίδιος!