Στιγμές της καθημερινότητας της μίας και μοναδικής μαθήτριας και της δασκάλας της στο σχολείο της Γαύδου αποτυπώνονται με ξεχωριστό και άκρως ενδιαφέροντα τρόπο στην ταινία μικρού μήκους ´Ενα θρανίο´ του Χανιώτη κινηματογραφιστή Θοδωρή Θωμαδάκη.
Η ταινία που έχει αναρτηθεί στο Διαδίκτυο έχει κερδίσει πολύ θετικά σχόλια για την ανθρωπιά που πηγάζει και τον τρόπο που παρουσιάζει την καθημερινότητα της μαθήτριας Ιωάννας Αρκαλάκη και της δασκάλας της Κυριακής Τριανταφύλλου.
«Είχα δει ένα ρεπορτάζ σε ένα τοπικό κανάλι όπου μιλούσε η δασκάλα της Γαύδου και έλεγε ότι η μοναδική της μαθήτρια είδε πρώτη φορά να σηκώνουν το χέρι στην τάξη παρακολουθώντας ένα διαδραστικό μάθημα μέσω Διαδικτύου με ένα σχολείο της Κύπρου. Αυτό μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση γιατί προσωπικά μεγάλωσα στα Πατήσια και ήμουν στο σχολικό συγκρότημα της Γκράβας με χιλιάδες μαθητές», εξηγεί στα ´Χ.Ν.´ ο κινηματογραφιστής και κινητήριος μοχλός του ´Κινηματογραφικού Εργαστηρίου Χανίων´.
Πριν από 10 ημέρες ο Θοδωρής οπλισμένος με την κάμερα, το τρίποδο και τον υπόλοιπο εξοπλισμό του έφυγε για τη Γαύδο. «Κουβαλώντας τις μνήμες και τις απορίες μου μπήκα στο καράβι. Τις άφησα όμως εκεί! Αποφάσισα ότι δεν είναι αξιοπερίεργο, δεν είναι παράξενο. Δεν θέλησα να στήσω το παιδάκι μπροστά στην κάμερα, δεν ήθελα να μου πει τις σκέψεις του ούτε να απολογηθεί. Προσπάθησα να κρατήσω μία απόσταση, να μην νιώσει το παιδί ότι μιλά μπροστά στην κάμερα. Βλέποντάς το ο τηλεθεατής πιστεύει ότι βρίσκεται ο ίδιος μέσα στην τάξη και παρακολουθεί το μάθημα. Δεν ήθελα ούτε κάποια εξομολόγηση ούτε να ρωτήσω κάτι. Ακόμα και κάτι που φαίνεται να το λέει το παιδάκι μπροστά στην κάμερα είναι στο πλαίσιο του μαθήματος», αναφέρει.
Ηδη το βίντεο το έχουν δει πάνω από 10.000 φορές μέσα σε ελάχιστο χρόνο με τα σχόλια από τον κόσμο να είναι κάτι παραπάνω από θετικά. «Εμείς το βλέπουμε ιδιαίτερο και παράξενο, γι´ αυτούς όμως δεν είναι. Το παιδάκι δεν καταλαβαίνει τι είναι μοναξιά, εμείς το ξέρουμε και πάμε να το τοποθετήσουμε πάνω του. Τι σημαίνει ότι είναι μόνη της; Αφού μόνη της έχει μεγαλώσει, δεν ζούσε με άλλα παιδιά και τα έχασε ώστε να νιώσει την απώλεια! Δεν ξέρει τι είναι σηκώνω το χέρι. Το σχολείο της λειτουργεί κόντρα στον ρόλο της κοινωνικοποίησης. Αφού δεν υπάρχουν άλλα παιδιά, πώς θα κοινωνικοποιηθεί το παιδί;», εξηγεί ο σκηνοθέτης, που είναι γνωστός για τις πολύ σημαντικές δουλειές που έχει κάνει με τα σχολεία των Χανίων.
Παρακολουθήστε το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ.
