2013 χρόνια μετά Χριστόν ο χριστιανισμός και ο ορθόδοξος εκκλησιασμός θρηνολογούν τη Μεγάλη Εβδομάδα, τα Πάθη του Χριστού, που σηματοδοτούνται από το Σάββατο της Ανάστασης του Λαζάρου, για να υποδεχτεί η Ιερουσαλήμ μετά Βαΐων και κλάδων τον Ιησού, τον οποίο με δόλιες μεθοδεύσεις Ιουδαίων και Ρωμαίων τον αποδοκίμασε ο λαός που έφθασε να εκβάλει την ανόσια κραυγή: Σταυρωθήτω!
Για να οδηγηθεί στη σύλληψη με προδοσία μαθητή και να εγκαταλειφθεί από τους άλλους μαθητές στις κρίσιμες ώρες της απόφασης για τη σταυρική καταδίκη του να αναστηθεί όμως μετά το πάθος του στον σταυρό και την ταφή του νικώντας τον θάνατο διά του δικού του θανάτου ´ίνα σώση τον άνθρωπο´.
Σήμερα 2013 μ.Χ. οι εχθροί του Χριστού εξακολούθησαν να τον πολεμούν και να τον αρνούνται. Ενώ οι πιστοί άπιστοί του τον προδίδουν, τον εγκαταλείπουν, τον χρησιμοποιούν για να τον σταυρώνουν καθημερινά με τις εκκλήσεις του, να εκμεταλλεύονται το πάθος του, αλλά και τη λάμψη της ανάστασής του.
Τώρα, σε τούτη τη βαριά κρίση του χριστιανικού μας κόσμου, που αιώνες – αιώνων εκμεταλλεύτηκε ´στο όνομα του Χριστού´ τον μη χριστιανικό κόσμο, δεν μετανοεί διά τη συνεχή προς Χριστόν προδοσία του για να απομακρυνθεί από την πραγματική χριστιανική βιωτή που την αναλύει ο θεολόγος, καθηγητής της φιλοσοφίας Χρήστος Γιανναράς στο δεύτερο μέρος του βιβλίου του ´Ενάντια στη Θρησκεία´ με τίτλο ´Το εκκλησιαστικό γεγονός´ κεφ. 2 – ιστορικός ρεαλισμός.
Ομως ο χριστιανισμός και ιδιαίτερα η ορθοδοξία έχουν μια τεράστια ευθύνη στην πολύτροπη και πολυάνομη εποχή μας να αναδεχτούν την αναγέννηση και με πραγμάτωση της ελπίδας, μέσα από το πάθος του Ιησού, για να ξαναλάμψει πράγματι στις ορθόδοξες εκκλησίες μας στις άλλες χριστιανικές εκκλησίες και στον κόσμο ολόκληρο το ανέσπερο φως της ανάστασης σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, στον πλανήτη γη που η ζωή και ο θάνατος και η ανάσταση προ αιώνων κατεύθυνση θα εστιάσουν τα κείμενά μας τούτη τη διπλά πικρή εβδομάδα.
Με την είσοδό μας φέτος -13ο χρόνο του 21ου αιώνα στη Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών του Χριστού, που ολοκληρώνεται με τη λαμπροφόρο ανάστασή του, η χώρα μας βρίσκεται σε έκτακτη κατάσταση διαρκούς καταναγκασμού της και ο λαός μας βιώνει με μεγαλύτερη ευαισθησία τα Πάθη του Χριστού, που φέτος είναι δικά του Πάθη. Με πραγματική εκδήλωση (μετά τη Μεγάλη Ελλάδα και τους υπέρ Ελλάδος ´δοξασμούς´ κατά την είσοδό της στην ´Ιερουσαλήμ´ της ζώνης του ευρώ) όλων των ληστειών, των εκμεταλλεύσεων, των διαπλοκών, των απειλών, των εμπτυσμών, των κολαφιών και των απογυμνώσεων από όλα τα ατομικά, οικογενειακά, κοινωνικά, επαγγελματικά και εθνικά δικαιώματα του λαού και του έθνους μας.
ΤΑ ΦΕΤΕΙΝΑ ΠΑΘΗ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ´ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ´
Φέτος λοιπόν (αφού εδώ και τέσσερα χρόνια ήπιαμε πολύ όξος και ποτισθήκαμε ως το μεδούλι μας με κατάπικρη χολή) κορυφώνεται -με διευκολύνσεις μεν, αλλά με πολλές δεσμεύσεις δε- το μαρτύριο της αβεβαιότητας και της πολλαπλής αποικιοποίησής μας. Με όλες τις λεγόμενες, διατυμπανιζόμενες και επιλεγόμενες προοπτικές ελευθερίας και αναδημιουργίας μας να μην αληθεύουν. Γιατί έχουν εξ ολοκλήρου πλέον, αφανιστεί τα όρια ανάμεσα σε ψεύδη – άπειρα και στην πραγματική αλήθεια.
Μέσα στον αδιέξοδο κύκλο των σύγχρονων ´παθών´ των Ελλήνων – Ελληνίδων και των πολλαπλών κινδύνων του έθνους μας βρέθηκε το ελληνικό γένος πάρα πολλές φορές στην ένδοξη μακρά αρχαία πορεία.
Με φοβερούς κινδύνους από ανατολών, αλλά και εκ δυσμών, με ολοκληρωτική κατάκτησή μας από τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Η οποία στην αποδυνάμωσή της προεκτάθηκε και υποκαταστάθηκε, ως Νέα Ρώμη, από το ανατολικό βυζαντινό κράτος, που ανάπτυξε τον χριστιανικό πολιτισμό, μετά τα Πάθη του Χριστού, τη Σταύρωση και την Ανάστασή του…
Ενας μεγάλος πολιτισμός που εγκολπώθηκε (διά του Μεγάλου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου) τη νέα χριστιανική – θρησκευτική επανάσταση της αγάπης του Χριστού, της σταυρικής θυσίας του και της ένδοξης ανάστασής του.
Για να διαδεχθεί ο χριστιανισμός τον αρχαιοελληνικό πολυθεϊσμό, με συντριβή των ειδώλων, της θρησκευτικής του πολυμέρειας, η οποία είχε για 3.000 χρόνια περίπου, κυριαρχήσει με τις δικές της θρησκειοποιημένες δομές και τις εκκλησιαστικές της κατεστημένες λειτουργικές παραδόσεις, πολλές από τις οποίες ενεργοποιήθηκαν μετασχηματισμένες στη νέα χριστιανική θρησκεία.
ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ
Για να συνδυαστεί η θρησκευτικότητα της χριστιανικής θρησκείας με εξουσιαστικές πρακτικές, όπως έγινε σε όλη τη μακρά περίοδο της βυζαντινής αυτοκρατορίας, όπου οι αυτοκρατορικές αυλές επηρέαζαν τις επιλογές των εκκλησιαστικών ηγεσιών και των διαδικασιών λειτουργίας τους.
Με τη νέα θρησκεία (όπως κάθε θρησκεία ´εκ πάλαι´) που αποτελεί ενστικτωδώς φυσική ανάγκη του ανθρώπου να συνεχίζει το πανανθρώπινο και διαχρονικό θρησκευτικό φαινόμενο. Με καθορισμούς των δικών της δογμάτων με ´αλήθειες´ που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση ούτε έλεγχο για την επιβεβαίωση ή τη διάψευσή τους.
Ομως ο ενιαίος χριστιανισμός ανατολής και δύσης λόγω πολλών άλλων αιτιών, εξουσιασμών και συμφερόντων, μέσα από αντιθέσεις δογματικών διαφορών οδηγήθηκε στο μέγα σχίσμα ανατολικής και δυτικής χριστιανοσύνης, για να δημιουργηθούν στη συνέχεια πλείστοι όσοι άλλοι διαχωρισμοί και διαιρέσεις. Με τον χριστιανισμό να μεταβληθεί σ? έναν θεσμικό, τελετουργικό και ´εμποροκρατούμενο´ θρησκευτικό χριστιανικό μηχανισμό ολόκληρου του δυτικού κόσμου, με αυτοαναίρεση της πρώτης χριστιανικής εκκλησίας της αγάπης, της ειρήνης και της βαθιάς πνευματικότητας.
Με μία θεμελιώδη διαφορά της αρχαιοελληνικής εκκλησίας, από τη νέα εκκλησία του χριστιανισμού.
ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ, ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΣΕ ΚΑΤ? ΟΙΚΟΝ ΔΕΙΠΝΟ
…Η Εκκλησία των Ελλήνων συνερχόταν στην Αγορά, η εκκλησία των χριστιανών σε κατ? οίκον δείπνο. Ως δείπνο ευχαριστίας. Ενα δείπνο ´πασχάλιο´ που δεν ήταν η ευχαριστία του λαού του Ισραήλ από την αιγυπτιακή δουλεία στη δική τους ελευθερία. Με τον χριστιανικό ´πασχάλιο´ ευχαριστιακό δείπνο να πραγματοποιείται στις πρωτοχριστιανικές κοινότητες ως συχνός εβδομαδιαίος εορτασμός για το πέρασμα των πρωτοχριστιανών στην ελευθερία από τους περιορισμούς της θνητής ανθρώπινης φύσης από όλες τις δεσμεύσεις στον χώρο, στον χρόνο, στη φθορά, στην αβέβαιη και δύσκολη ζωή και στον θάνατο. Με κεντρική επιδίωξη -μέσω της ευχαριστιακής βρώσης και πόσης- να μετατραπεί η αναγκαιότητα της φύσης σε ελευθερία σχέσης σε αγάπη…
Η ΑΓΑΠΗ ΠΑΝΩ ΑΠ? ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΑΠΟ ΕΓΩΤΙΚΕΣ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ
Αυτές τις ουσιώδεις αναδείξεις της πρωτοχριστιανικής εκκλησίας και της μαρτυρίας – διδασκαλίας και βιωτής του Χριστού αναλύει στο σημαντικό βιβλίο του (εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ 2006) με τίτλο: ´Ενάντια στη θρησκεία´ ο βαθυστόχαστος θεολόγος και καθηγητής της φιλοσοφίας Χρήστος Γιανναράς.
Για να αναφέρει στο 2ο κεφάλαιο του βιβλίου του με εσωτερικό τίτλο ´Ιστορικός ρεαλισμός´ και τα εξής: ´Ποιος είναι ο τρόπος υπάρξεως που ευαγγελίζεται έμπρακτα ο Χριστός και που ελευθερώνει τον άνθρωπο από τους υπαρκτικούς προκαθορισμούς, περιορισμούς και αναγκαιότητες της φύσης του;´.
Ο τρόπος είναι (σύμφωνα με τη γραπτή μαρτυρία των μαθητών) η βεβαίωση ότι ο Χριστός, ως δήλωση ταυτότητας, χρησιμοποιούσε τον προσδιορισμό Υιός του Πατρός. Με τα έργα του που λειτουργούν ως σημεία, να μην τα αναφέρει στον εαυτό του, αλλά ως ´έργα του πατρός´ του ´πέμψαντος αυτόν´.
Με κάθε πράξη του Χριστού, κάθε ενέργημά του να δηλώνει παραίτηση από την υπαρκτική αυτοτέλεια, παραπέμποντας στο θέλημα της αγάπης του πατρός, που ο ίδιος ανέλαβε απλώς να τα κερδίσει…
Η εξαγγελία αυτού του τρόπου υπάρξεως που ενσαρκώνει ο Χριστός και στον οποίο καλείται κάθε άνθρωπος είναι το ευαγγέλιο της εκκλησίας, το μήνυμα της υπαρκτικής ελευθερίας που το εκκλησιαστικό γεγονός θέτει ως στόχο του. Για να συνοψίζεται το εκκλησιαστικό ευαγγέλιο στο κήρυγμα της αγάπης. Αλλά, η αγάπη για την εκκλησία δεν είναι ατομική αρετή, ήθος ατομικής συμπεριφοράς, δεν είναι απλώς φιλαλληλία, φιλευσπλαχνία, αλτρουισμός, φιλοστοργία. Πριν από κάθε τι άλλο είναι παραίτηση από εγωτικές προτεραιότητες, άρνηση ιδιοτέλειας.
Είναι το άθλημα να ελευθερωθεί ο άνθρωπος από την υποταγή στις επιταγές της ατομικής του φύσης….
Με την αγάπη να είναι η πραγματοποίηση του ´κατ? αληθείαν´ τρόπου της ύπαρξης, ο εικονισμός του τριαδικού πρωτοτύπου της όντως ύπαρξης και ζωής…
Ο ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΩΣ ΖΩΗ… ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΗ
Με την ανάσταση του Χριστού ως σημείο να παραπέμπει σε καινούργιο τρόπο υπάρξεως, με τον θάνατο να είναι ο επαχθεστέρος αφόρητα παράλογος, υπαρκτικός περιορισμός της ανθρώπινης φύσης.
Και ο Χριστός στην ιστορική ύπαρξη αυτού του παραλογισμού πεθαίνει για να σημάνει ότι και ο θάνατος μπορεί να βιωθεί ως ελευθερία σχέσης με τον πατέρα (δηλαδή ως ζωή απεριόριστη). Για να είναι ο φρικοδέστατος θάνατος του σωτηριώδους σημείου.
Ομως πόσο ο χριστιανισμός 2000 χιλιάδων χρόνων και… απέρριψε και καταπάτησε το ατομικό, το εγωκεντρικό, το ιδιοτελές, το αμαρτωλό, το πειθαναγκαστικό, το σκληρό, το βίαιο, ακόμα και το εγκληματικό, σε όλες τις συμβολικές και τις πραγματικές μορφές του.
Ομως, με όλη αυτή τη συσσωρευμένη αμαρτία πάνω του ο άγριος χριστιανισμός της ιδιοτέλειας, της εκμετάλλευσης και της βίας έγινε μια εκκλησία αντιαγαπητική και αντιανθρώπινη, με επιφανειακές τελετουργικές εκφράσεις της πραγματικής απομάκρυνσής της από την πραγματική, την αυτοθυσιαστική και ταυτόχρονα αναστάσιμη πνοή του Χριστού που προδόθηκε να ´σταυρωθεί´ για τη μέγιστη έκφραση της ΑΓΑΠΗΣ.
ΩΣΑΝΝΑ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΜΕΤΑ ΣΤΑΥΡΩΘΗΤΩ!
Σάββατο της Ανάστασης του Λαζάρου. Της ´Ανάβασης´ στα Ιεροσόλυμα, της αποθέωσης του επί πώλου όνον καθεζόμενον. Αλλά του μετά ολίγων αποδοκιμαζόμενου από τον λαό που ευεργέτησε… αλλά για να σταυρώνεται, διαχρονικά από όλους τους λεγόμενους χριστιανικούς λαούς, που τώρα έχουν οδηγηθεί στο αδιέξοδο της πρόκρισης του φόνου, αντί της αγάπης.
Γιατί, αυτή ως ύψιστη έκφραση Χριστού πρέπει συνεχώς να ´σταυρώνεται´ γιατί ενοχλεί τόσο τις κατεστημένες εκκλησίες του Χριστού, όσο και τις εγκληματικές πολιτείες της χριστιανοσύνης, αλλά και ολόκληρου του πολιτισμού της διαστροφής των συνειδήσεων και καταστροφής, ακόμα και της γης πάνω στην οποία ζούμε. Πάντως, εμείς με την ευθύνη του πνεύματος και της ορθόδοξης πίστης -με την έγκριση – επιθυμία- της νέας ομάδας των ´Χανιώτικων νέων´ που ανέλαβε με νεανικό όραμα, να συνεχίζει -με την αγάπη του Γιάννη Γαρεδάκη- το έργο του θα προσπαθήσουμε από σήμερα ως την ημέρα του Πάσχα να συμβάλουμε με δημιουργικές καταθέσεις για τη φετινή εβδομάδα των Παθών του Χριστού, του χριστιανισμού και του λαού μας.
