Οι αιώνιοι φοιτητές

Σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποιήθηκε αρχές του έτους από τους 342.304 φοιτητές της περιόδου 2010 – 2011 οι 168.478 ήταν μόνο κανονικοί, ενώ οι 178.826 ήταν ´αιώνιοι φοιτητές´. Δηλαδή είχαν ξεπεράσει τον χρόνο σπουδών ή χρωστούσαν μαθήματα.
Και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι αυτοί μπορούν να δίδουν εξετάσεις όσες φορές επιθυμούν και αντέχουν, δηλαδή 5, 10, 20, 50 φορές ως ότου βαρεθούν και αποχωρήσουν.
Τα πρωτεία κατέχουν το Πανεπ. Αθηνών με 31.197 κανονικούς και 61.669 αιώνιους. Εδώ στην Κρήτη πάμε καλύτερα. Πανεπ. Κρήτης 8.427 κανονικοί και 4.987 αιώνιοι, ενώ στο Πολυτεχνείο μας 2.038 κανονικοί και 1.210 αιώνιοι.
Φυσικά δεν είναι το μεμπτό για νέους που είτε εργάζονται είτε δεν έχουν τη δυνατότητα να προχωρήσουν κανονικά. Για το θέμα αυτό ο διαπρεπής αρθρογράφος της εφημερίδας Αθηνών ´Το Βήμα´ Γιάννης Μαρίνος έγραφε την προηγούμενη Κυριακή:
«Πού οφείλεται αυτό το ημέτερο θλιβερό σύστημα που ουδείς τολμά να θίξει και να εξορθολογήσει; Μα στην ίδια αντίληψη που εξέθρεψε το πελατειακό σύστημα των κομμάτων και ο λαϊκισμός τους. Ικανοποιεί το αίτημα για σπουδή σε όλους, διευκολύνει τους αδιάφορους για πραγματική σπουδή και μόρφωση, συντελεί στον πολλαπλασιασμό των πτυχιούχων του δημοκρατικού ´πέντε´, που μετά ψάχνουν να βρουν δουλειά. Είναι γνωστό το παράπονο των γονέων που το παιδί τους έχει πτυχίο, αλλά μένει άνεργο, χωρίς ποτέ να ερωτάται τι πτυχίο έχει. Ετσι μπορεί να πρόκειται για έναν από τους χιλιάδες πτυχιούχους (π.χ. Πολιτικών Επιστημών) για τους οποίους εύλογα δεν ενδιαφέρεται η αγορά εργασίας.
Τον πολλαπλασιασμό των φοιτητών, έστω και των αιωνίων, τον επιθυμούν και ενθαρρύνουν και οι καθηγητές για δύο λόγους: πρώτον διότι όσο περισσότερα Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι. δημιουργούνται τόσο και οι θέσεις διδασκόντων πολλαπλασιάζονται (ιδρύετε Πανεπιστήμια για να μας προσλάβετε καθηγητές) και δεύτερον και κυρίως γιατί το ύψος της κρατικής χορηγίας προς τα Πανεπιστήμια υπολογίζεται και με τον αριθμό των φοιτητών τους. Αρα όσο περισσότερους φοιτητές έχουν τόσο και περισσότερα λεφτά τους δίνει το κράτος. Ταυτόχρονα, όσο περισσότεροι είναι και οι δήθεν φοιτητές τόσο μεγαλύτερος αριθμός καθηγητών και βοηθών υποτίθεται ότι απαιτείται και τόσο περισσότεροι διορίζονται.
Πρόκειται για ένα πελατειακό σύστημα παράλληλο προς εκείνο των πολιτικών μας, που είναι άλλωστε και αλληλοτροφοδοτούμενα σε φαυλότητα και λαϊκισμό και ριζική αντιμετώπιση του οποίου δεν μπορεί δυστυχώς να αποδώσει με τα ημίμετρα που προωθεί το Υπουργείο Παιδείας, αν τουλάχιστον δεν καταργηθεί το σύστημα εξετάσεων που τροφοδοτεί τις στρατιές των αιώνιων δήθεν φοιτητών».
Ακόμη ο αρθρογράφος της αθ. εφημερίδας ´Τα Νέα´ Μιχ. Τσιντσίνης (15-4-13) αναφερόμενος στα γεγονότα ομηρείας καθηγητών στην Πάτρα αναφέρει:
«Στα λίγα δευτερόλεπτα των ανδραγαθημάτων τους που διαλάμπουν στο YouTube, οι εξαγριωμένες φοιτήτριες λένε περισσότερα από όσα εκστομίζουν. Με τον βάναυσο ενικό τους, τα ´μόνος σου προσβάλλεσαι´ και τα ´υπόγραψε, ρε!´ εξηγούν ακαριαία την καταγωγή της κρίσης.
Μήπως η ´φτωχοποίηση´ δηλητηρίασε αυτά τα μυαλά; Μήπως ήρθε η τρόικα και τα μεταμόρφωσε σε ημιαναλφάβητους νταήδες;
Οχι. Αυτά τα παιδιά είναι παιδιά μιας χώρας που είχε σαπίσει πριν χρεοκοπήσει. Μιας χώρας που είχε δεκάδες Πανεπιστήμια -κάθε χωριό και ένα Τ.Ε.Ι.- αλλά στην πραγματικότητα δεν είχε κανένα Πανεπιστήμιο. Είχε σχολεία που δεν δίδασκαν και εξετάσεις που τις περνούσες ακόμη και αν κοβόσουν.
Αυτά τα παιδιά δεν γνώρισαν άλλον τρόπο συμμετοχής στην κοινή ζωή παρά τον συνδικαλισμό της πάρτης. ´Τα δημοκρατικά μας δικαιώματα καταπατούνται στο ύψιστο μεγαλείο´ λέει μια από τις εξεγερμένες σκοτώνοντας με μια μόνο φράση και τη δημοκρατία και τα δικαιώματα. Είναι η ίδια που προηγουμένως ούρλιαζε στον καθηγητή της: ´Αυτά τα σκατά που ’χουνε γίνει, εσύ τα ’χεις κάνει´.
Δεν μας είναι ξένη αυτή η γλώσσα. Σαν να την είχαμε λέξη προς λέξη υποστεί διαβάζοντας τα πρακτικά μιας κοινοβουλευτικής επιτροπής. Σαν να τη βλέπουμε κιόλας να διαπρέπει ως το νέο ήθος. Ως το αύριο που αναγγέλλεται με χουλιγκανικές κοπρομυθίες».
Τα παραπάνω όλα αναφέρω όχι ως ειδικός, αλλά ως ένας γεροντής που πονεί για την παιδεία που αυτή που είχε βιώσει δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή.