Μουτζουρωτής χαρτιών

ΑΘΗΝΑ ΚΑΝΙΤΣΑΚΗ
«Η 80χρονη ζωή του είχε αφήσει πίσω της στοίβες βιβλία, ποιήματα, μουτζουρωμένα χαρτιά, πρόσωπα που ονειρεύτηκε, αγάπησε, έχασε, θαύμασε και πόνεσε.
Οταν καθόταν, άπραγος πια, στην πολυθρόνα του, περνούσαν ξανά και ξανά από τη θύμησή του θολά, μισοσβησμένα και το μόνο που είχε μείνει αναλλοίωτο ήταν οι αναμνήσεις των παιδικών του χρόνων και ας μην είχαν κανονική σειρά κι ας έλειπαν ημερομηνίες και ονόματα. Είχε ακούσει πολλές φορές τον αδελφό του να μιλά για τη μέρα που γεννήθηκε, Ήταν μια βροχερή μέρα του Γενάρη του 1859 και στο σπίτι επικρατούσε μεγάλη αναστάτωση. Πίσω από την κλειστή πόρτα της κρεβατοκάμαρας ακουγόταν τα βογκητά της μητέρας που κοιλοπονούσε…»
Η φωνή του “αφηγητή” ακούγεται σταθερή, χρωματισμένη ανάλογα, το λιτό σκηνικό στη μεγάλη σκηνή του Πνευματικού Κέντρου γεμίζει απ? τη πληθωρική παρουσία της ηθοποιού Μαρινέλλας Βλαχάκη, και ξάφνου, όταν ακούμε πως το παιδί γεννιέται: «Φτυστός ο πατέρας του…»,  είπε πρώτη η γιαγιά. «Όπως το φοβόμαστε… είπε έπειτα η Κωνσταντίνα. «Τέλεια ομοιότης…», είπε ο πατέρας. «Θεέ μου βόηθα με, δε θέλω να μου πεθάνει κι αυτό το παιδί…» στέναξε τέλος η μητέρα που της είχαν πεθάνει, λέει, δυο παιδιά μετά το πρώτο της και μέχρι να γεννηθεί ο Κωστής…», τη βλέπουμε ν? αλλάζει πρόσωπο αυτοστιγμεί και να μεταμορφώνεται σε γιαγιά, σε πατέρα, σε μητέρα…
Και καθώς η παράσταση προχωρεί θα γίνει το ορφανεμένο, μοναχικό παιδί που μουτζουρώνει τα χαρτιά του, διαβάζει τ? αγαπημένα βιβλία και παίζει με το τόπι και τα στρατιωτάκια του, θα παρουσιαστεί σαν η ποθητή κοπέλα του, θα υποκριθεί μ? επιτυχία όλα τα πρόσωπα που πλαισίωσαν τα παιδικά χρόνια του μεγάλου ποιητή μας, θα εκφράσει αγωνίες, συναισθήματα, πόθους κι επιθυμίες, για να μεταμορφωθεί ξανά σε αφηγητή: «…Αλλά το μεγαλύτερο πάθος του από παιδί ήταν το χαρτί. Μην πάει το μυαλό σας στο χαρτοπαίγνιο. Λέω για το άγραφο χαρτί που δεν έχει τίποτα πάνω του γραμμένο και παραδινόταν στα χέρια του λευκό, να γράψει ιστορίες, να απλώσει πάνω του τους δικούς του κόσμους…»
Η παράσταση συνεχίζεται, θαυμάζουμε για μια ακόμα φορά το υποκριτικό ταλέντο της αγαπητής μας Μαρινέλλας, που δεν είναι μόνο μια καλή ηθοποιός, αλλά κι ικανότατη συγγραφέας κι ευαίσθητη ποιήτρια, απολαμβάνουμε ένα θεατρικό έργο υψηλής ποιότητας, ενώ ταυτόχρονα γνωρίζουμε καλύτερα τον ποιητή…
Να συγχαρούμε την άξια δημιουργό, και να της ευχηθούμε δύναμη, υγεία και καλή συνέχεια…