Με ανάταση ιερής και ανθρώπινης πνευματικότητας, με αποδέσμευση από το ΕΓΩ που επιτυγχάνεται (κατά τον Χρ. Γιανναρά) με το άθλημα της κοινωνούμενης αυταπάρνησης ως επίτευγμα αγάπης.
Να υπερβούμε με πνεύμα και λάμψη τη φετινή πικρή για τον λαό μας Ανάσταση χωρίς να αρνηθούμε την πνευματικότητα, η οποία κατά τον Νικολάι Μπερντιάεφ αποτελεί άρνηση ανθρώπου.
Αυτή όμως την άρνηση την αποδοκίμασε ο διαρκώς πιστός στην ανάσταση αποδημήσας μεγάλος ιεράρχης της Ορθοδοξίας Ειρηναίος της ειρήνης, με την ιστορική του διακήρυξη το 1982 – 83 ´Επανάσταση συνειδήσεων´ προβλέποντας από τότε όλα τα δεινά που υφιστάμεθα σήμερα. Πάνω απ’ όλα όμως ´Χριστός ανέστη!´.
Χριστός ανέστη εκ νεκρών… θ’ ακουστεί πιο δυνατά από άλλα χρόνια το βράδυ της ανάστασης 2013.
Σε μια προ πολλού σταυρούμενη Ελλάδα, όπως ο Χριστός ´εν τω Σταυρώ´. Για να υπερβεί το φρικτό αυτό πάθος, να κατεβεί στου Αδη τα έγκατα κι εκεί ´θανάτω θάνατον πατήσας´ να αναστεί εκ των νεκρών νικώντας τον παράλογο θάνατο, με ´τοις εν τοις μνήμασι ζωή χαρισάμενος´.
Το πρωί του Σαββάτου ο λαμπροφόρος άγγελος είπε στις μυροφόρες ´οὐκ ἔστιν ὧδε, ἀλλ´ ἐγήγερται´.
Ανάσταση Χριστού, έγερση εκ νεκρών, ξέφρενος εορτασμός των ανυμνούντων δοξαστικά του Χριστού κατά του θανάτου στον οποίον εκείνος είχε, με την ανθρώπινη φύση του, υποκύψει στην αδήριτη αυτή αναγκαιότητα που δυναστεύει την ανθρώπινη φύση.
ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ…
Αρχίζοντας με αναφορές στις απόψεις του καθηγητή Χρήστου Γιανναρά κρίνουμε πρέπον να ξαναγυρίσουμε σ’ αυτές, με αναφορά στο μέγα γεγονός της ανάστασης… Για να μας πει βασικά ότι: ´Η ανάσταση σημαίνει την ελευθερία του υιού να υπάρχει τόσο με τους όρους (στη σχετική ανθρώπινη γλώσσα) της «θείας» φύσης ή ουσίας όσο και με τους όρους της ανθρώπινης φύσης. Είναι ελεύθερος από υπαρκτικές προδιαγραφές (περιορισμούς και αναγκαιότητες) οιασδήποτε φύσης: δεν υποτάσσεται ούτε στην υποχρεωτική αιωνιότητα του Θεού ούτε στον αναπότρεπτο θάνατο του ανθρώπου. Αντλεί την ύπαρξη και υπόστασή του μόνο από την ελευθερία της σχέσης με τον πατέρα, όχι από δεδομένη φύση. Αλλά, η ΑΝΑΣΤΑΣΗ του Χριστού ως «θαύμα» θα παρέπεμπε σε καινούργια θρησκεία, ενώ η ανάσταση ως σημείο παραπέμπει σε καινούργιο τρόπο υπάρξεως. Εναν τρόπο που θέλει να πραγματοποιήσει το εκκλησιαστικό γεγονός´.
Ο καθηγητής Γιανναράς, τονίζει ότι ο θάνατος είναι ο αφόρητα παράλογος υπαρκτικός περιορισμός της ανθρώπινης φύσης. Για να σημάνει ο Χριστός στην ιστορική ύπαρξή του αυτό τον παραλογισμό ότι και ο θάνατος να βιωθεί ως ελευθερία σχέσης με τον πατέρα, δηλαδή και ζωή απεριόριστη… Για να γίνει ο φρικωδέστατος θάνατος του Σταυρού ΣΩΤΗΡΙΩΔΕΣ σημείο.
ΟΛΟΙ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΤΟ ΜΕΓΑ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ
Αυτό το σημείο (σε πικρές μέρες του σκλαβωμένου γένους) σε εθνικές καταστροφές, σε πολιτικές διαστροφές, σε πολεμικές και ολοκληρωτικές επιβολές και καταστροφές, αλλά και σε καιρούς ψυχικών και πνευματικών ερημώσεων και καταπτώσεων) του ύψιστου Λόγου της Ανάστασης που επιβεβαιώνει ο κατηχητικός λόγος (Ιωάννου Χρυσοστόμου) που ακούγεται στο τέλος της λειτουργίας της νύχτας της Ανάστασης ή μετά το Ευαγγέλιο.
Ενας λόγος πνευματικής ανάτασης για μέθεξη στο μεγάλο αυτό γεγονός που περιλαμβάνει και τα εξής: ´Οποιος είναι ευσεβής και αγαπάει το Θεό να χαίρεται για το καλό και λαμπρό τούτο πανηγύρι… Να περάσει το κατώφλι με χαρά του Κυρίου για τη μεγάλη αυτή γιορτή´ και το απόσπασμα από το τέλος:
´Ανέστη Χριστός,
και νεκρός ουδείς επί μνήματι
Χριστός, γαρ εγερθείς εκ νεκρών,
απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο.
Αυτώ η δόξα και το κράτος
εις τους αιώνας των αιώνων…´.
ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΕ ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΕΓΩ!
Και πάλι επιστροφή στον λόγο του καθηγητή Χρ. Γιανναρά: ´…Στην ενανθρώπιση του υιού στον θάνατο και στην ανάσταση του Χριστού, το θέλημα της αγάπης υπεμφαίνεται με τα σημεία (λόγους και έργα) του ένσαρκου λόγου του.
Σ’ αυτά τα σημεία (που μαρτυρούνται και πιστοποιούνται με συνεπή ιστορικό ρεαλισμό) η εκκλησία ανιχνεύει τη δυνατότητα να νικηθεί ο θάνατος… Με απεξάρτηση από τις επιταγές του ΕΓΩ, τις ατομοκεντρικές απαιτήσεις και αναγκαιότητες αυτοσυντήρησης, κυριαρχίας, ηδονής που συναποτελούν τη δεδομένη στη φύση ορμή υπαρκτικής αυτοτέλειας.
Με την εκκλησία να ευαγγελίζεται ότι μια τέτοια αποδέσμευση από το εγώ δεν μπορεί να είναι κατόρθωμα του ΕΓΩ. Γιατί κερδίζεται μόνο με το άθλημα της κοινωνούμενης αυταπάρνησης, της ένταξης σε σχέσεις της κοινωνικής ζωής. Που είναι επίτευγμα αγάπης. Αγάπη που ελευθερώνει από τον θάνατο…
Με ελευθερία από εξαρτήσεις και αναγκαιότητες ατομικοκεντρικές υπαρκτικής αυτοτέλειας. Με ό,τι είναι ατομικό, εγωκεντρικό, ιδιοτελές να είναι για την εκκλησία τρόπος επιβίωσης της φυσικής, θνητής οντότητας, υπαρκτική αστοχία και αποτυχία, αμαρτία, θάνατος´.
ΚΑΤΑ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΜΕ ΘΡΙΑΜΒΟ ΖΩΗΣ
´Αλλά, ό,τι είναι αυθυπέρβαση, αυταπάρνηση, εκούσια παραίτηση από το εγώ, αγάπη, έρωτας, είναι ΖΩΗ. Θρίαμβος της ζωής κατά πάνω στον θάνατο. Είτε γνώσις καταργηθήσεται, είτε γλώσσαι παύσονται είτε προφητείαι καταργηθήσονται η ΑΓΑΠΗ ουδέποτε εκπίπτει´.
ΜΕ ΛΑΜΨΗ ΨΥΧΗΣ ΝΑ ΥΠΟΔΕΧΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΙΚΡΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 2013
Με αυτή τη μη έκπτωση της αγάπης (δηλαδή ως απεριόριστη ΖΩΗ) καλούμεθα όλοι και όλες της ουσιώδους ορθόδοξης πίστης να υποδεχτούμε ως λαός και ως άτομα.
Το μέγα άγγελμα της φετινής πικρής μεν, ζωοποιού δε ανάστασης του Χριστού. Με αναζήτηση -όπως γράφει και ο Μπερντιάεφ αλήθειας, δικαιοσύνης, ελευθερίας που γεννιούνται (ως αναστάσιμες συνεκφάνσεις) από μια ενεργητική επίδραση του πνεύματος στο κοινωνικό περιβάλλον και στις κοινωνικές σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους.
Χωρίς να χωρίζουμε την πνευματικότητα από την πληρότητα της ζωής. Γιατί αυτός ο χωρισμός προκαλεί τη Βασιλεία του αστισμού, με την πνευματική έννοια αυτής της λέξης. Με τη ´Βασιλεία´ του αστισμού που είναι χωρισμένη από το πνεύμα να έχει το σώμα της το χρήμα που είναι η δύναμη και η ισχύς ενός κόσμου χωρισμένου από το πνεύμα, δηλαδή από την ελευθερία…
ΑΡΝΗΣΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ – ΑΡΝΗΣΗ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
Για να προσθέσει ακόμα ο μεγάλος αυτός Ρώσος ´εραστής´ της ουσιώδους ορθοδοξίας (στις σελίδες 214 και 215 του βιβλίου) και τα εξής:
´Η άρνηση της πνευματικότητας είναι η άρνηση του ανθρώπου ως εικόνας του Θεού μέσα στον άνθρωπο. Αλλά αρνούμενοι τη σπουδαιότητα της τεχνικής, του κοινωνικού αγώνα καταλήγουμε στην άρνηση, στην ταπείνωση του ανθρώπου, στη δουλεία, στην υποταγή, στο κακό. Αυτό θα είναι το καθήκον της καινούργιας πνευματικότητας: Να ενώσει θεωρία και δράση, πνευματική συγκέντρωση και αγώνα. Είναι απολύτως εσφαλμένο ν’ αξιώνει κανείς να οικοδομήσει την πνευματική ζωή πάνω στην αρχαία αντίθεση ανάμεσα στο «πνεύμα» και στη σάρκα´…
Με την πνευματικότητα ν’ αγωνίζεται εναντίον της τυραννίας της κοινωνίας στο ανθρώπινο πρόσωπο.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΗ Η ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ: ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ
Αλλά το πνεύμα γενικά συνδέεται με τη χριστιανική σκέψη και μάλιστα είναι πρωτίστου ενδιαφέροντος. Με το άγιο πνεύμα να λειτουργεί ευεργετικά μέσα στο πνεύμα γενικά.
Για να κρίνονται όλα από το πνεύμα, το ψυχικό πρωταρχικά, το πνευματικό παράλληλα με το γράμμα να φονεύει και με το πνεύμα να ζωοποιεί.
Αυτή τη ζωοποίηση προτάσσουμε στη φετινή δύσκολη Αναστάσιμη ημέρα του ελληνισμού την οποία σηματοδότησε από το Πάσχα και την Πεντηκοστή του 1981 και ’82 ο Μεγάλος Ιεράρχης της ειρήνης με την έξοχη διακήρυξη -που το εισηγήθηκα εγώ ο ταπεινός πνευματικός του- παιδιόθεν συνεργάτης και σύμμαχος που είχε τίτλο ´Επανάσταση των συνειδήσεων´…
Μια επανάσταση για την ανάσταση του ζωοποιού, αλλά και του ανθρώπινου πνεύματος, την οποία αξέχαστε πνευματικέ πατέρα θα τη συνεχίσουμε…
