Που κράτησε ψηλά τη σημαία της ο Μακαριστός Ιεράρχης
Με την ευθύνη του λόγου της Ειρήνης Χριστού, Ειρηναίου και Λαού
Παράλληλα, όμως, δεν ακούστηκε φωνή πνευματικού θάρρους για την ειρηνική επανάσταση σύσσωμου κλήρου και λαού Κισάμου και Σελίνου που διατράνωσε το αδιαπραγμάτευτο αίτημα επιστροφής του καλού -εξόριστου από τη χούντα- ιεράρχη του για να ολοκληρώσει το παγκόσμιας σημασίας ειρηνοφόρο έργο του, πέρα από θρησκευτικές, κοινωνικές και πολιτικές σκοπιμότητες.
Τότε, ο λαός ανυψώθηκε, δείχνοντας τον δρόμο για μια πραγματική εκκλησία του Χριστού της αγάπης, της θυσίας, της πνευματικής καταλλαγής και της ειρήνης. Ομως, η διοικούσα και όχι η κατανοούσα Εκκλησία δεν άκουσε τη φωνή του λαού που έδειξε τον μονόδρομο της ειρήνης του Χριστού για μια Εκκλησία προμάχησης υπέρ της ειρήνης σ’ έναν ανειρήνευτο κόσμο.
Τώρα, όμως, δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για την αναφορά σ’ αυτό το σημαντικό γεγονός που ήταν υπέρ της ειρηνοφόρου εκκλησίας της αγάπης και της θυσίας του Χριστού και όχι υπέρ της μονοδιάστατης εκκλησίας ενός ξεπερασμένου κληρικαλιστικού κοσμικο-διοικητικού πνεύματος, που οδηγεί στον ψευδο-ευσεβισμό των καιρών μας.
Σε καιρούς κρίσιμους -πολεμικά και εκφυλιστικά- ενός αδιέξοδου χριστιανικού πολιτισμού, τον οποίο οι θρησκευτικές και κοσμικές εξουσίες τον κατέστησαν υπόδικο βίας και εκμετάλλευσης, ενώ, ΤΩΡΑ, η πρόκληση για την εξαθλίωση της αληθινής πίστης του Χριστού είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία και μεγάλη.
Ομως, μεγάλη είναι και η απογοήτευση όλων των αγωνιώντων χριστιανών, όταν, σήμερα, μπροστά στις μεγάλες προκλήσεις των καιρών, η Εκκλησία μας αποσιωπά στην εξόδιο ακολουθία -με όλη τη θρησκευτική τάξη και τις κοσμικές τιμές- τον ουσιώδη λόγο της προμάχησης υπέρ της ειρήνης του Χριστού του ιεράρχη της ειρήνης Ειρηναίου και του λαού που υψώθηκε ψηλά στον λόγο της ουσιώδους χριστιανικής ευθύνης…
Εδώ και μέρες ο Ειρηναίος της ΕΙΡΗΝΗΣ πορεύεται ´εν ειρήνη´ στους ουράνιους δρόμους του ειρηνοφόρου Χριστού για να του καταθέσει τη δική του ΜΑΡΤΥΡΙΑ της ειρήνης.
Αυτής, που ο Χριστός επαγγέλθηκε παράλληλα με την αγάπη, την αυτοθυσία, τη δικαιοσύνη. Αξίες και σημασίες αναλλοίωτες στην πραγμάτωση των οποίων συστρατεύθηκε σε όλη τη μακρά επίγεια διαδρομή του ο μεγάλος ιεράρχης της ορθοδοξίας, ο από Κισάμου – Σελίνου και Γερμανίας, Ειρηναίος.
Μετέστη ´από γης εις ουρανό´ τις μέρες του Πάθους του Χριστού κρατώντας στα χέρια του την ΕΙΡΗΝΗ για να την εναποθέσει στα πόδια του Χριστού, σε ώρες που νέοι πόλεμοι απειλούνται σε ολόκληρη την πολυβασανισμένη ανειρήνευτη περιοχή της Μέσης Ανατολής.
ΕΙΡΗΝΗ: ΤΟ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΘΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ
Προσωπικά -ως πνευματικό τέκνο του Ειρηναίου- από τα προεφηβικά χρόνια μου, καταθέτω τη μαρτυρία της μακράς αγωνιστικότητάς του για την ειρήνη, την αγάπη, την αυτοθυσία, την κοινωνική δικαιοσύνη.
Αυτός ο ξεχωριστός ιεράρχης πίστευε πως οι ειρηνοφόρες πνευματικές αξίες του Χριστού αποτελούσαν το πρωταρχικό χρέος κάθε χριστιανού.
Ιδιαίτερα, όμως, κάθε ιερέα και αρχιερέα. Αυτό το μέγιστο χρέος μας δίδαξε εκ νεότητάς μας ο Ειρηναίος της ειρήνης. Ενα χρέος το οποίο το βεβαίωνε με τον λόγο του και τις πράξεις του σε όλη την κοσμική και ιερατική ζωή και δράση του.
ΝΑ ΣΤΗΡΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ
Ιδιαίτερα, σε δύσκολες στιγμές, ώρες και χρόνους της Κρήτης, της Ελλάδας, της αμαρτωλής – εγκληματικής (χριστιανικής;) Ευρώπης, αλλά και του κόσμου.
Με αυτό το ειρηνοποιό πνεύμα αντιμετώπισε κοινωνικές συγκρούσεις, αντιπαλότητες, κοινωνικούς πολέμους στη Μητρόπολή του Κισάμου – Σελίνου, στα Χανιά, στον Αποκόρωνα που γεννήθηκε, στην Κρήτη των αιώνιων αγώνων για ειρήνη και ελευθερία, αλλά και στον κόσμο ολόκληρο.
Γιατί εκείνος πίστευε πως οι αγωνιζόμενοι για ειρήνη είτε αντάρτες ήταν είτε στρατιώτες είτε υπεύθυνοι πολίτες έπρεπε να ενισχύονται στους δίκαιους αγώνες τους. Με συμπαράσταση τόλμης από τους ελευθερόφρονες του κοινωνικού μας γίγνεσθαι από γενναιόφρονες των κοινωνικών μας θεσμών και ιδιαίτερα από ειρηνόφρονες εκκλησιαστικούς φορείς της μαρτυρικής χριστιανοσύνης όλων των εκκλησιών της, κυρίως όμως της ορθόδοξης ανατολικής εκκλησίας.
ΟΙ ΣΥΝΕΧΕΙΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ ΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ
Αυτή την κατάθεση των ειρηνευτικών του πρωτοβουλιών την έκαμε πράξη από την αρχή της θεολογικής του ζωής. Κυρίως, όμως, της εκκλησιαστικής του πορείας. Ως αδελφός της Μονής Αγίας Τριάδος Τζαγκαρόλων, ως αρχιμανδρίτης στα Χανιά και διευθυντής της Εκκλησιαστικής Σχολής με πολύπλευρο έργο ειρηνοποιού φωνής, τόλμης και παρρησίας.
Για να επισημάνει τον μονόδρομο της ειρήνης του Χριστού, της αγάπης και της κοινωνικής δικαιοσύνης, διαχρονικά στη χριστιανική ανθρωπότητα. Η οποία έπρεπε να αποτελέσει το πρότυπο της εφαρμογής αυτών των πνευματικών αρχών για ολόκληρο τον κόσμο. Χωρίς, όμως, αυτό να πραγματωθεί. Με αποτέλεσμα οι μεγίστης σημασίας αυτές αρχές να μην εφαρμοστούν από τις διαρκώς εκκοσμικευόμενες -με προσαρμογές τους στα του κόσμου συνθήκες- εκκλησίες της χριστιανοσύνης, οι οποίες εξελικτικά ως σήμερα έγιναν κρατικοί, ημικρατικοί ή υπερκρατικοί θρησκειογενείς θεσμοί με εξάρτηση, συνταύτιση ή υπηρέτηση των κοσμικών – πολιτικών – κομματικών ή υπερ-εξουσιαστικών ανειρηνικών συμφερόντων και σκοπιμοτήτων.
ΑΦΙΕΡΩΣΗ ΖΩΗΣ ΣΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΠΙΣΤΗΣ, ΣΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΟΦΟΡΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ
Ομως, ο ειρηνοποιός Ειρηναίος, με τη συνολική πορεία του, τις πρωτοβουλίες, τις δραστηριότητές του και τις στάσεις ζωής σε κάθε στιγμή και φάση χριστιανικής (θεανθρώπινης) ευθύνης του στάθηκε ακλόνητος στο μυστήριο της πίστης στον Χριστό, στο μαρτύριο του Σταυρού και στην υπερ-έννοια βίωσης του Λόγου της αναστάσεως…
Για να γίνει ένας αδιαπραγμάτευτος εκφραστής και αναζητητής του ΛΟΓΟΥ της ειρήνης του Χριστού, μέσα σ’ έναν κόσμο διαρκούς πολέμου (ανάμεσα στους ίδιους τους χριστιανικούς λαούς, αλλά και έναντι άλλων λαών διαφορετικών θρησκειών και πολιτισμών). Για να συνταυτιστεί τελικά (κυρίως στη συνείδηση αλλόθρησκων λαών) ο δυτικός χριστιανικός πολιτισμός ως ένοχος πολέμων και καταστροφών, με συνεχή προδοσία της ειρήνης του χριστού, της ζωοποιού αγάπης του και της δικαιοσύνης του.
ΑΚΛΟΝΗΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΠΑΛΞΗ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Ο Ειρηναίος, όμως, είχε ζωοποιό εκκλησιαστικό ανάστημα να τα αντιπαλέψει, ρηξικέλευθα, ως μονάδα εκκλησιαστικού πατέρα και αρχιερέα της μαρτυρικής ορθόδοξης πίστης, της οποίας την ουσία δεν πρόδωσε ποτέ. Ομως, αντιπάλεψε τη βλαπτική τυπολατρεία της και τον ψευδοευσεβισμό της.
Χωρίς ποτέ να καταμαρτυρήσει ή να κατακρίνει ιδιωτικά ή δημόσια κανέναν από τους εκκλησιαστικούς τυπολάτρες και μαζί τους ´ειδωλολάτρες´ της προσκυνημένης και απόλυτα συμβιβασμένης εκκλησίας μας, με τους ποικιλόμορφους εξουσιαστικούς μηχανισμούς του κόσμου τούτου…
Με αυτό το πνεύμα ο Ειρηναίος της συνεχούς μαρτυρίας του Σταυρού και της ελπίδας της αναστάσεως -με εστίαση στη λάμψη του Αγίου Πνεύματος- αφιερώθηκε στην εμψύχωση του λαού της ταπεινής και φτωχής Μητρόπολής του Κισάμου και Σελίνου για να την οδηγήσει σε όλους τους τομείς της λειτουργίας και έκφρασής της στην επανάλαμψη της καθαρής προγονικής πίστης, σε συνταιριασμό με την ευλόγηση και καθαγιασμό των νέων δυνατοτήτων μέσων και τρόπων ανάπτυξης και σύγχρονης προόδου.
ΟΧΙ ΣΤΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Χωρίς όλα αυτά τα μέσα να γίνονται αυτοσκοπός για την ανάπτυξη μιας γραφειοκρατικοποιημένης νέας εκκλησίας του παραδομένου στον απέραντο και ανεξέλεγκτο ψευδοευδαιμονισμό της νέας μεσοπολεμικής εποχής της υπερκυριαρχίας της κοινωνικής της υπερεκμετάλλευσης, της υπερκατανάλωσης, του υπερθεάματος και του απόλυτου αποπροσανατολισμού από κάθε λόγο ευθύνης απέναντι στην αναπτυσσόμενη σκληρότητα και απανθρωπιά της σύγχρονής μας πραγματικότητας ένεκα της οποίας όλοι στη χώρα μας -ιδιαίτερα- στην Ευρώπη και στον κόσμο περιαχθήκαμε στο σημερινό αδιέξοδο.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΑΡΧΙΕΡΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΑΝΗΓΓΕΙΛΕ ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ
Ενα αδιέξοδο το οποίο επεσήμανε -από την πρώτη του αρχιερατεία- ότι θα συμβεί. Ενώ το κατήγγειλε ως αποτρόπαιο συμβαίνον στην περίοδο της δεύτερης αρχιερατείας του μετά από την επανάκαμψη στη Μητρόπολή του από τη Γερμανία, στην οποία είχε ουσιαστικά εξορισθεί από τη χούντα Παπαδόπουλου, ως επικίνδυνος, για πνευματική καταγγελία και αντίσταση κατά του στρατιωτικού καθεστώτος…
Για να παρουσιαστεί αυτή ´η εξορία του´ ως ´τιμητική ανάθεση´ διαποίμανσης της Ιεράς Μητρόπολης Γερμανίας από τον τότε Πατριάρχη Αθηναγόρα και την Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Θρόνου Κωνσταντινουπόλεως. Ομως, εμείς προσωπικά βιώσαμε στην κατοικία μου στην οδό Φευκυλίδου (πίσω από το Ιερό του Αγίου Διονυσίου Αθηνών) την αλήθεια και τον δραματικό σπαραγμό του Ειρηναίου γι’ αυτή τη βίαιη απομάκρυνσή του από τη Μητρόπολη Κισάμου και Σελίνου που ήταν ο κλήρος, διά βίου, της αρχιερατικής ευθύνης του.
Ο ΛΑΟΣ ΕΞΕΓΕΡΘΗΚΕ ΓΙΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΙΕΡΑΡΧΗ
Αυτό τούτο, όμως, το γεγονός δημιούργησε μετά την πτώση της χούντας και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας τον δίκαιο λόγο επανόδου του Ειρηναίου στη δική του Μητρόπολη, στην οποία για μια δεκαετία είχε δημιουργήσει ένα ιδιαίτερης σημασίας γόνιμο και ειρηνευτικό έργο.
Ομως, για τους συνήθεις λόγους αντιδράσεων και εκκλησιαστικών τοπικών και πατριαρχικών διαπλοκών το δίκαιο αίτημα επιστροφής Ειρηναίου στη Μητρόπολή του καταπολεμήθηκε…
Για να εξεγερθεί ο λαός με μια λαϊκή κινητοποίηση με απαίτηση την αδιαπραγμάτευτη επιστροφή του Ιεράρχη του… Αυτό όμως το υψηλής σημασίας γεγονός της επανάστασης του λαού του Θεού για την επιστροφή του Ιεράρχη του καθώς και το μετέπειτα κίνημα της ειρήνης, με ευλογία και ευθύνη Ειρηναίου αποσιωπήθηκαν κατά την εξόδιο τελετή ενταφιασμού του…
(Αύριο η συνέχεια).
