Πολιτική επιστράτευση και καταχνιά

Είναι ιερό το δικαίωμα της απεργίας. Το ερώτημα παραμένει, αν πράγματι ήταν η κατάλληλη στιγμή να ληφθεί αυτή η απόφαση. Στο στρατόπεδο των αντιμαχόμενων επικρατεί πολεμικό κλίμα. Η μεν κυβέρνηση λέει, δεν θα σκύψω το κεφάλι, οι δε καθηγητές ότι θα βαδίσουν με ψηλά το κεφάλι. Η εξουσία κάνει πολιτική επιστράτευση, οι εκπαιδευτικοί τη θεωρούν παράνομη, καταχρηστική και αντισυνταγματική και στο λιβάδι που μαλώνουν τα ´βουβάλια´ την πληρώνουν οι ´βάτραχοι´. Οχι διότι δεν θα κάνουν μαθήματα στις τάξεις, αλλά διότι δεν θα δώσουν οι μαθητές εξετάσεις για την εισαγωγή τους στα Πανεπιστήμια.
Η πολιτική επιστράτευση είναι απειλή, εξαναγκασμός των εργαζομένων να πειθαρχήσουν στις θελήσεις της κυβέρνησης για την επίτευξη ορισμένου σκοπού κοινής ωφελείας. Είναι εκφοβισμός στις κινητοποιήσεις τους, ώστε να μην απέχουν από τις εργασίες τους, γιατί διαφορετικά θα υπόκεινται σε αυστηρές κυρώσεις, σύμφωνα με τον νόμο. Αντίπαλος των εκπαιδευτικών εν προκειμένω είναι η κυβέρνηση, αλλά ο αντίκτυπος είναι δυσμενής στην κοινωνία. Μπορεί να είναι λάθος οι προτεραιότητες που θέτει η κυβέρνηση, η οποία θα έπρεπε να είχε δώσει μεγαλύτερη έμφαση στην παιδεία, αλλά είναι λάθος από την άλλη πλευρά οι πύρινες ανακοινώσεις, η απουσία συνειδησιακής ευθύνης και ακούγεται εξωφρενικό η απεργία να γίνεται κατά την έναρξη των εξετάσεων.
Είναι ανακόλουθο να λένε ότι εμείς με την κυβέρνηση τα βάζουμε, όχι με την κοινωνία. Σαν να ομολογούν ότι δεν μας νοιάζει ποιος πληρώνει τις επιπτώσεις από την κόντρα. Δείχνουν να αδιαφορούν για το τι σκέπτεται ο μέσος πολίτης, ο οικογενειάρχης και ο κάθε μαθητής που περιμένει απ’ αυτούς να πάρει εφόδια για το μέλλον του. Ξύλινη συνδικαλιστική γλώσσα απ’ το ένα μέρος, αναλγησία κυβερνητική από το άλλο. Και οι δύο συνθέτουν σωρεία λαθών τις τελευταίες 10ετίες που έχουν διαλύσει την παιδεία. Εδημιούργησαν στο σύστημα ερείπια, τα οποία προσπερνούν σχεδόν αδιάφορα.
Τα προβλήματα δεν προέκυψαν χθες, ούτε και η αύξηση των ωρών διδασκαλίας ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι με αποτέλεσμα να υπάρξουν υπεράριθμοι και να γίνουν απολύσεις ή μεταθέσεις. Από την πλευρά των κυβερνώντων υπάρχει βούληση να προχωρήσει η παιδεία φθηνότερα με αποτελεσματικότητα, αλλά απ’ τη θέση των εκπαιδευτικών δεν τίθεται καμιά πρόταση που να οδηγεί σ’ αυτό το αποτέλεσμα.
Ποιος φταίει γι’ αυτή την κατάσταση; Τα κόμματα, ο συνδικαλισμός, ο Τύπος, που κάθε φορά, όταν προκύπτει ένα θέμα με κάποια συντεχνία, τότε θυμάται και βγάζει στη φόρα τα άπλυτά της; Κάθε τόσο στις αντιπαραθέσεις κυβέρνησης και συντεχνιών καλείται ο πολίτης να διαλέξει με ποιανού το μέρος να πάει. Τούτη την περίοδο της κρίσης ο κόσμος έφτασε να λέει ´ως εδώ και μη παρέκει´ και δεν θέλει ούτε τους μεν ούτε τους δε. Επιθυμία του είναι να λειτουργήσει η Παιδεία και οι συντεχνίες των εκπαιδευτικών ν’ αφήσουν στην άκρη τουλάχιστον αυτή την εποχή, τα διεκδικητικά τους τερτίπια και να μην πυροδοτούν ανώμαλες καταστάσεις.
Στην ουσία η κυβέρνηση να μην λαμβάνει ακραίες αποφάσεις και οι καθηγητές να μην φθάνουν στα άκρα. Πολιτική επιστράτευση η μεν, ανυπακοή και αδιαφορία οι δε. Και οι δύο τους να λένε ότι είναι νικητές ή να κάνουν ο καθ’ ένας το δικό του. Κοντός ψαλμός… να δούμε, ποιος θα υποκύψει και η κοινωνία με ποιο ´θεριό´ θα πάει!