Το μεσογειακό μας ταμπεραμέντο, που συχνά παίρνει τις διαστάσεις βαλκανικής φρενίτιδας -όπως ευφυέστατα τη σκηνοθετεί ο Εμίρ Κουστουρίτσα- αρκετές φορές αποτυπώνεται σε ιστορίες καθημερινής πολιτικής τρέλας…
Η ΟΛΜΕ, με τα χίλια δύο αδιαπραγμάτευτα, δίκαια αιτήματά της, διάλεξε τον δρόμο ενός φονικού ναρκοπεδίου, για να έρθει σε σύγκρουση με το κράτος:
Την περίοδο των Πανελλαδικών. Ετσι, έστρωσε μπόλικο βούτυρο στη φέτα των καρεκλοκένταυρων του Υπουργείου Παιδείας, που σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο -πλην της ιστορικής περιόδου 1963 – 1965 με την επιτυχημένη τότε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση- έχουν μετατρέψει καθηγητές και δασκάλους σε πένητες και σε πολίτες δεύτερης και τρίτης κατηγορίας…
Με καλπάζουσα σπουδή, με αδικαιολόγητη βιασύνη, όχι μόνο δεν αναλογίστηκαν τόσο η ΟΛΜΕ όσο και οι ΕΛΜΕ, ότι ερχόμενοι σε σύγκρουση, όχι τόσο με το κράτος, όσο με τους ίδιους τους ψυχολογικά εξουθενωμένους μαθητές, θα αποξενώνονταν από την ίδια την κοινωνία. Από τους γονείς, αλλά και κάθε έμφρονα άνθρωπο, που σε εντελώς πρόσφατη δημοσκόπηση, κατά μεγάλη αναλογία, τάχθηκαν υπέρ της επιστράτευσης και κατά της απεργίας των διδασκόντων και μάλιστα με απειλητικά προκαθορισμένες ημερομηνίες στην καρδιά των Πανελλαδικών!
Ομως, η κεντρική αγωνιστική καθοδήγηση της ΟΛΜΕ, συμπαρασύροντας και τις συνιστώσες ΕΛΜΕ, στην άκριτη αδιαλλαξία, έφτασε στο σημείο, να καλεί το υπέρτατο δημοσιοϋπαλληλικό όργανο, την ΑΔΕΔΥ, αλλά και τη ΓΣΕΕ (που προασπίζεται, τα δικαιώματα των εργατοϋπαλλήλων του κάθε άλλο παρά προνομιούχου ιδιωτικού τομέα), να κηρύξουν από κοινού γενική πανελλαδική απεργία!
Εδώ η εύφλεκτη βαλκανική ιδιοσυγκρασία έλαβε εκρηκτικές διαστάσεις. Στη δικαιολογημένη άρνηση της κυρίαρχης πρωτοβάθμιας ΑΔΕΔΥ να… πειθαρχήσει στην αντικαταστατική και αντιδεοντολογικά ηγεμονιστική συμπεριφορά της δευτεροβάθμιας ΟΛΜΕ και των… τριτοβάθμιων ΕΛΜΕ, η ΟΛΜΕ, με τιμωρητική διάθεση, άρχισε να βρίζει και να προπηλακίζει ως… απεργοσπαστική την ΑΔΕΔΥ! Και η πορεία των ξυπόλυτων, στα αιχμηρά αγκάθια του κατά τα άλλα ανθόσπαρτου κήπου συνεχίζεται. Το πού θα οδηγήσει, ας αναλογιστούν εκείνοι που τη διάλεξαν…
Υ.Γ. Η δική μας πρόβλεψη είναι ότι με την αψυχολόγητη αποστασιοποίηση των διδασκόντων από τους διδασκόμενους, αργά ή γρήγορα, αλλά νομοτελειακά, οδηγούμαστε, από τη ναυαγισμένη πάλη των τάξεων, στη σκληρότερη και πιθανόν πιο ελπιδοφόρα πάλη των γενεών!
