Αλλά και ο κόσμος, κυρίως, η πλανηταρχία δεν πάνε καλύτερα. Ολες οι προοπτικές είναι σημαδεμένες άγρια από τη σύγχρονη γερμανική πολιτική, η οποία θέλει να υπερ-εξουσιάζει στην Ευρώπη, αλλά και σε άλλες κρίσιμες περιοχές της υδρογείου.
Πάντως, η Ευρώπη βρίσκεται σε εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση, με τη Γερμανία να κατευθύνει εξ ολοκλήρου το ευρωπαϊκό άρμα, με αντιδράσεις όμως άλλων εταίρων το οποίο θεωρώ πως δεν είναι δυνατόν να παρασύρει η Γερμανία για μια ακόμα φορά, σε δρόμους ολισθηρούς και καταστροφικούς την Ευρώπη ολόκληρη, τη Μέση Ανατολή, την Ασία και τις μεγάλες δυνάμεις.
Η αντίδραση αρχίζει να διευρύνεται με ζημιογόνες συνέπειες, αλλά και με πολλαπλές διαφοροποιήσεις μέσα στην ήδη ραγισμένη ευρωπαϊκή κοινότητα, χωρίς πλέον να είναι κυρίαρχο το πνεύμα της ενότητας.
Με την προϋπόθεση όμως πως για να ξαναδημιουργηθεί αυτό το πνεύμα πρέπει να ξαναγεννηθεί η νέα Ευρώπη ιδιαίτερα για τους νέους και τις νέες.
Αυτές τις νέες γενιές που αποτελούν το αύριο της ευρωπαϊκής οντότητας του μεγάλου δυτικού πολιτισμού που τώρα γίνεται εξάρτημα του νέου γίγνεσθαι των υπερδυνάμεων.
Παρά τις αισιόδοξες πολιτικές υποσχέσεις, που όλες βασίζονται στους σύγχρονους προπαγανδιστικούς αποπροσανατολισμούς σε ολόκληρη την Ευρώπη, στην Αμερική, στη Ρωσία, στην Αφρική, στην Ασία, στη Νότια Αμερική και στην Απω Ανατολή τη μόνη αλήθεια αποτελεί και εκφράζει η οργανωμένη οικονομική κρίση της σύγχρονης υπερ-εκμετάλλευσης με εξαχρείωση και εξαθλίωση του χώρου, του χρόνου που συνιστούν τον χωρο-χρόνο μέσα στη δίνη και την οδύνη των οποίων περιστρέφεται η καθολική ανθρώπινη δυστυχία, φαυλοκρατία και τρομοκρατία…
Μια απέραντη δυστυχία, ιδιαίτερα για τη χώρα μας που αποτέλεσε τη μήτρα της εκκόλαψης του δυτικού μας πολιτισμού. Ο οποίος στη διαδρομή 3.000 χρόνων, ως σήμερα, οδηγήθηκε στην έσχατη κρίση του, η οποία δημιουργεί συνεχείς αυξημένες εντάσεις μέσα στις οποίες ενυπάρχει ο κίνδυνος καταστροφικών συγκρούσεων, με συνέπεια τοπικές ή υπερ-τοπικές καταστροφές με μεγάλους αριθμούς ανθρώπινων θυμάτων, ζωικών ειδών και περιβαλλοντικών δεινών.
ΜΕΓΙΣΤΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΟ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ
Ομως, αντί όλοι αυτοί οι κίνδυνοι που έχουν παραχθεί από την ανθρώπινη επιθετικότητα, ανταγωνιστικότητα, βουλιμία και εγκληματικότητα δεν ενδιαφέρουν σε τελική ανάλυση τους κυβερνώντες, τους παρακυβερνώντες και τους επικυβερνώντες σε ολόκληρο τον κόσμο. Ιδιαίτερα δε στην Ευρώπη, η οποία ως Ευρωπαϊκή Ενωση διαχειρίζεται μηχανιστικά την πόλωση Βορρά – Νότου, ενώ την ίδια στιγμή έχει ξανα-αναδυθεί το τέρας της αιώνιας σύγκρουσης των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων, παλιότερων εποχών και κυρίως των αντιμαχόμενων δυνάμεων των δύο παγκόσμιων ευρωπαϊκών πολέμων διά των οποίων απλώθηκε σε Δύση και Ανατολή η μεγάλη κρίση για τα μεγάλα συμφέροντα που στην κάθε περίπτωση τα εκφράσανε υπηρετικά οι διάφορες ιδεολογίες και οι ενίοτε μοιραίοι πολιτικοί τους διαχειριστές. Σε συνάρτηση πάντα και με τις μεγάλες θρησκείες – ως εκκοσμικευμένες πιστευτικότητες, οι οποίες όμως έφθασαν σε πολέμους, σε καταστροφές και σε αδιανόητους βασανισμούς για αντι-φρονούντες.
ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ, ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΕΠΙΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ
Βέβαια, απέναντι σε αυτή την άποψη που προβάλλει και αιτίες του μέγιστου κακού του οικονομικού παράγοντα, ως εκμετάλλευση, για το υπερκέρδος, υπάρχει και η αντίθετη άποψη που υποστηρίζει ότι το πρόβλημα στις σύγχρονες κρίσεις δεν είναι οικονομικό, αλλά καθαρά πολιτικό, με τους πολιτικούς ηγέτες καθώς και όλους τους πολιτικούς Φορείς να μην αναλαμβάνουν τις πολιτικές ευθύνες τους, για να υπερβούν τα εμφανή και αφανή συμφέροντα των στρατηγών και των στρατιωτικών πολλαπλών και πολύμορφων πολέμων της υπερεκμετάλλευσης.
ΑΝΑΓΚΗ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΓΙΑ ΕΛΕΓΧΟ ΤΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ
Ομως, παρ’ όλ’ αυτά πιστεύουμε πως, αν το πολιτικό σύστημα αποφάσιζε, με ιστορική ευθύνη, να αντιμετωπίσει τα αδηφάγα συμφέροντα με ευρεία πολιτική διάσταση, με σταθερή κατεύθυνση την ηθική πολιτική υπεραξία της δημοκρατίας τότε η πολιτική θα γινότανε αξιόπιστη και τα συμφέροντα πιο ανθρώπινα και όχι απάνθρωπα.
Ομως, πολλοί πολιτικοί όλου του ευρωπαϊκού συστήματος (όπως έγινε και με εύφωνους, αλλά και άφωνους δικούς μας) θεσμοθέτησαν μια Ευρώπη των μεγάλων συμφερόντων της εκμετάλλευσης, όπως οι συνθήκες του επαίσχυντου Μάαστριχτ, της Λισαβόνας, του Ελσίνκι κ.λπ.
ΣΤΟΝ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟ ΤΩΝ ΒΡΥΞΕΛΛΩΝ ΧΑΝΕΤΑΙ Η ΟΥΣΙΑ
Οι συνθήκες αυτές είχαν θεμελιωθεί πάνω στα συμφέροντα για να λειτουργήσουν αυτά ως πρωταρχική κατεύθυνση των σκοπών της. Με γραφειοκρατικούς λαβυρίνθους προάσπισής τους, που στήθηκαν στις Βρυξέλλες, την οιωνεί γραφειοκρατική πρωτεύουσα της Ε.Ε. Ομως γι’ αυτά τα καθ’ ολοκληρία παρεμποδιστικά για την ευρωπαϊκή πολιτική ολοκλήρωση της Ε.Ε. αυτοαναιρέθηκαν τα οράματα για μια Ευρώπη των λαών, αντί για μία Ευρώπη των ληστών που καταληστεύουν είτε τις τράπεζες ή τις παρατράπεζες, τους Ευρωπαίους πολίτες τους οποίους ούτε το κοινό ευρώ τους περισώζει ούτε γιατί ήδη από ουτοπία νομισματική έγινε μια εφιαλτική δυστοπία για τις αδύναμες (εταιρικά) χώρες του ευρωπαϊκού νότου και της ευρωπαϊκής ανατολικής – βαλκανικής περιοχής.
Η ΕΥΡΩΠΗ ΡΑΓΙΣΕ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
Με τη μεγάλη κρίση να έχει αρχίσει να αναπτύσσεται με επιτάχυνση όταν απορρίφθηκε η πολιτική ένωση της Ε.Ε. για να μπορεί να περάσει πέρα από το οικονομικό επίπεδο στο καθαρά πολιτικό, που θα της έδιδε τις δυνατότητες για την απόκτηση ευρω-στρατού κεντρικής διακυβέρνησης, κοινωνικής προστασίας των αδύναμων κατηγοριών των πολιτών κάθε χώρας μέλους της Ενωσης καθώς και στα θέματα υγείας, επιστήμης, τεχνολογίας, έρευνας, πολιτισμού.
Ολα αυτά όμως, τινάχτηκαν στον αέρα. Με την Ε.Ε. να προχωρήσει στην υιοθέτηση του αμερικανικού οικονομικού μοντέλου της σκληρής ανταγωνιστικότητας. Ενα μοντέλο που είχε (ήδη) μετατρέψει το μεγάλο ευρωπαϊκό όνειρο σε συναλλαγές συμφερόντων, διαπλοκών, παιχνιδιών που και νομισματικά τη Γερμανία ευνόησαν, βασικά για να γίνει τελικά η χώρα που χειραγώγησε, παραπλάνησε και -ουσιαστικά- εκμεταλλεύτηκε την ευρωπαϊκή οικονομική βάση για τη δική της ισχυροποίηση.
Για να φθάσουν τώρα οι Φορείς της Ευρωπαϊκής Ενωσης να αντιμαχούν με κατηγορίες κατά της γερμανικής οικονομικής πολιτικής του εξοχότατου υπουργού των Οικονομικών της Γερμανίας, ο οποίος προκάλεσε και προκαλεί καταναγκαστικά όλη την Ευρώπη.
Η ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ
Ομως, η απαίτηση, κυρίως, από τους νέους όλων των ευρωπαϊκών χωρών για την ευρωπαϊκή προοπτική είναι η πυροδότηση εκ νέου του ευρωπαϊκού ονείρου, με ένα ανανεωμένο σχέδιο ή με
α) νέες αρμοδιότητες
β) νέο τρόπο χρηματοδότησης
γ) νέους θεσμούς.
Γι’ αυτή την επανεκκίνηση στο βιβλίο που κυκλοφόρησε και στην Ελλάδα (εκδόσεις Παπαζήση το 2006) του τότε Βέλγου πρωθυπουργού (πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής) με τίτλο ´Οι ενωμένες πολιτείες της Ευρώπης (μανιφέστο για μια νέα Ευρώπη) επίμετρο: + καθηγητής Γιώργος Παπαδημητρίου. Μετάφραση Νίκος Ζαρταμόπουλος.
ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΑΠΟΣΤΟΛΕΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΥΡΩΠΗ
Αυτές, βέβαια, οι αποστολές της ευρείας ευθύνης για όλους τους πολιτικούς, διοικητικούς και θεσμικούς φορείς της Ε.Ε. διατυπώθηκαν με τόλμη πριν από χρόνια. Χωρίς όμως, να αντιμετωπιστούν όπως έπρεπε.
Ομως σ’ αυτό το χρονικό διάστημα όλα γύρισαν πάνω – κάτω στην Ευρώπη και στον κόσμο μετά τη μεγάλη κρίση που φάνηκε από το 2006 και κορυφώθηκε το 2009 με μεγάλο θέμα την Ελλάδα, η οποία, ουσιαστικά είναι ακόμα βυθισμένη στον ταραγμένο ωκεανό που την καταβύθισαν οι δικές μας πολιτικές και θεσμικές ανεπάρκειες τις οποίες εκμεταλλεύτηκαν ΑΓΡΙΑ και εξουθενωτικά για τον λαό μας οι δυνατοί και αδύνατοι ευρωεταίροι μας για να μας φθάσουν στην κοινωνική και πλήρη εθνική μας διάλυση…
Αυτές ´οι πέντε αποστολές για μια νέα Ευρώπη´ του Γκι Βερχόφσταντ (τις οποίες θα αναλύσουμε στο επόμενο άρθρο μας) είναι οι εξής:
1) Κοινωνικο-οικονομική διακυβέρνηση και στρατηγική.
2) Ενα νέο ευρωπαϊκό τεχνολογικό κύμα.
3) Ο ευρωπαϊκός χώρος δικαιοσύνης και ασφάλειας.
4) Η ευρωπαϊκή διπλωματία.
5) Ο ευρωπαϊκός στρατός.
Αλλά όσο κι αν πρέπει να ελπίζουμε ο καθηγητής κ. Παναγιώτης Ιωακειμίδης στο δικό του βιβλίο (εκδόσεις Παπαζήση 2007) ρωτά βροντερά: ´Θα επιβιώσει η Ευρωπαϊκή Ενωση;´.
Εμείς λέμε: ´Μπορεί, ναι περισσότερο όμως όχι όπως ήταν το όραμα´.
