3η γνώμη

Απεγνωσμένες προσπάθειες κάνει ο κ. Βενιζέλος να κρατήσει ό,τι απέμεινε απ? την καταστροφική επέλαση στο ΠΑΣΟΚ του Γεωργίου Α. Παπανδρέου Γ? ως αρχηγού και πρωθυπουργού.
Βλέπει ότι το κόμμα αποστελεχώνεται, μένει μόνος του και σιγά – σιγά εξαφανίζεται ο πολιτικός όγκος που το ακολουθούσε επί κυβερνήσεων Ανδρέα.
Εμφανίζονται φωνές νουθεσίας για διάλυση του κόμματος. Ο αρχηγός του, αν μελετήσει, έστω προχείρως, την πρόσφατη πολιτική ιστορία του τόπου, θα διαπιστώσει ότι σήμερα πάει να κυριαρχήσει η τακτική της 10ετίας του ?50, όπου υπερίσχυαν ομάδες μικρών αρχηγών, χωρίς να μπορούν ν? ασκήσουν καμιά εξουσία, ελλείψει άξιας πολιτικής προσωπικότητος. Θυμόμαστε πολύ καλά την Ενωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου και είδαμε η αρχομανία των αρχηγίσκων, που τη συνιστούσαν, πού κατέληξαν το κόμμα.
Το ίδιο συμβαίνει σήμερα με το ΠΑΣΟΚ. Ο κ. Βενιζέλος αντιλαμβάνεται ότι το κόμμα έχει πληγεί, οδεύει προς την απώλειαν. Εχει χάσει τον προσανατολισμό του και χτυπάει την ´κουδούνα´ να επανακάμψουν οι ´πιστοί´ να το σώσουν. Μετέρχεται κάθε μέσον μέχρι που συγχρωτίστηκε συμφωνώντας με ό,τι πει και κάνει η ΝΔ, θεωρώντας ότι, αν πάει καλά το έργο της, θα δικαιωθεί η επιλογή του και θάχει κι αυτός μερίδιο απ? την όλη κυβερνητική επιτυχία.
Αυτή η εκτίμηση ίσως αποβεί λάθος, διότι οτιδήποτε προκύψει καλό πιστώνεται στον κ. Σαμαρά, τον οποίον οι ξένοι, αλλά και οι ντόπιοι, παράγοντες, αυτόν μόνο αναγνωρίζουν ως πρωθυπουργό. Ενώ το ΠΑΣΟΚ, φυσικά και η ΔΗΜ.ΑΡ., χρεώνονται τη φθορά, αφού υφίστανται τις διαμαρτυρίες των ψηφοφόρων τους και τις διαρροές των στελεχών τους.
Βλέπει, λοιπόν, ο κ. Βενιζέλος ότι για ν? αποφύγει την κατάρρευση πρέπει ν? ανασυγκροτήσει την κεντροαριστερά. Ισως παραδειγματιζόμενος απ? το Γερμανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, που γιόρτασε τα 150 του χρόνια, να πιστεύει ότι όπως στη Γερμανία δεν χάθηκε ο σοσιαλισμός, έτσι και στην Ελλάδα υπάρχει, αλλά τον κακομεταχειρίζονται τα αρχομανή στελέχη. Αυτόν θέλει να μαζέψει. Ξεχνάει όμως, ότι από εκεί πέρασαν αρχηγοί σαν τον Χέλμουτ Σμιτ και τον Βίλι Μπραντ και όχι σαν τον Παπανδρέου, ο οποίος πέρασε σαν σίφουνας και κατέστρεψε τα πάντα.
Βρίσκεται σε δίλημμα. Να αφήσει το ερειπωμένο ΠΑΣΟΚ και ν? ανοίξει τον άλλο δρόμο, θέτοντας απ? την αρχή τις βάσεις μιας σοσιαλιστικής παράταξης που θα καλύψει τις συντηρητικές και κεντροαριστερές δυνάμεις; Ή να παραμείνει σε αυτή τη μορφή που είναι σήμερα το ΠΑΣΟΚ; Τι έχει, όμως, να επιδείξει στο κυβερνητικό έργο το ΠΑΣΟΚ; Τη στήριξη της πολιτικής που άρχισε το ίδιο και την οποία συνεχίζει η ΝΔ;
Το ΠΑΣΟΚ δεν ακούγεται καθόλου. Είναι ανύπαρκτο σαν να το ?χει κάποιος απορροφήσει και γι? αυτή την κατάσταση την ευθύνη την έχει ο νυν αρχηγός.
Τα κόμματα εξουσίας οφείλουν να ανανεώνουν τα πολιτικά πρόσωπα που θα έχουν όρεξη για δουλειά και δεν θα διώχνουν τους ψηφοφόρους που κουράζονται να βλέπουν συνεχώς τα ίδια και αναποτελεσματικά πρόσωπα. Η ανανέωση δεν γίνεται από αρχηγούς, οι οποίοι εμπιστεύονται ξένους συμβούλους μακράν της πολιτικής ιστορίας του τόπου και της ελληνικής πραγματικότητας. Αυτό είναι το πρόβλημα του κ. Βενιζέλου, ότι στο ΠΑΣΟΚ τα παλαιότερα στελέχη που διακρίθησαν εξελίχθηκαν με ιδέες αξιωματούχων κι έχουν τώρα την απαίτηση είτε να αρχηγεύσουν είτε δραπετεύοντας να φτιάξουν δικούς τους σχηματισμούς.
Ο συνταγματολόγος αρχηγός το βλέπει ότι το κόμμα μοιάζει με τον θνήσκοντα ομηρικό Αχιλλέα, που λαβώθηκε στην πτέρνα, το μοναδικό τρωτό σημείο, όπως είναι στο ΠΑΣΟΚ η αρχηγία.