…Και οι άνεργοι βεβαίως…
«Στην αργατιά, στη χωριατιά, το χιόνι, η γρίπη, η πείνα, οι λύκοι
ποτάμια, πέλαγα, στεριές, ξολοθρεμός και φρίκη,
χειμώνας άγριος και η φωτιά
καλοκαιριά στην κάμαρά μου.
Ντρέπομαι για τη ζέστα μου και για την ανθρωπιά μου».
Από τότε που ο Κωστής Παλαμάς έγραψε αυτούς τους στίχους άλλαξαν πολλά. Από το άροτρο του Ησιόδου μέχρι τον εξηλεκτρισμό και την ανάπτυξη της παραγωγής, από τα αγροτικά δάνεια της ΑΤΕ -δανεικά κι αγύριστα- μέχρι τις επιδοτήσεις της Ε.Ο.Κ. (Ε.Ε.) που σήμερα απαιτείται η επιστροφή τους με τη θηλειά στον λαιμό του κόσμου της δουλειάς και του μόχθου. Κι από τους διανοούμενους που ντρέπονταν «για τη ζέστα τους και για την ανθρωπιά τους» ως τους διανοούμενους που διαμαρτύρονται όντας αναγκασμένοι να μοιραστούν με… μετανάστες τα δημόσια παγκάκια στην… Κυψέλη!
Εκείνο που δεν άλλαξε είναι το απρόβλεπτο των καιρικών συνθηκών, αλλά κυρίως η δομή της κοινωνίας. Φτάνουμε έτσι σήμερα μετά την πλήρη αποβιομηχανοποίηση της χώρας μας και στο τελικό χτύπημα και τη διάλυση της φτωχομεσαίας αγροτιάς και της αγροτικής συνακόλουθα παραγωγής. Με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται σε όλα τα πεδία της αγοράς, της εργασίας -και της ανεργίας βεβαίως- αλλά και στο βάθαιμα της οικονομικοπολιτικής- διάβαζε: ιμπεριαλιστικής – εξάρτησης της χώρας μας.
Ενώ, λοιπόν, όφειλε να υπάρξει μια δυναμική και μαζική απάντηση στη νέα επίθεση τρόικας και κυβέρνησης απέναντι στους φτωχούς και στους μεσαίους αγρότες -φορολογικά μέτρα, χαράτσια κ.λπ.- “συμβολικό” γράφουν τα Χ.Ν. το μπλόκο στα Μεγάλα Χωράφια. “Συμβολική” και η παραμονή έξω από την Εφορία μετά από την αναμενόμενη φυσικά επέμβαση της Αστυνομίας.
Και αντί στις κινητοποιήσεις αυτές να αποτυπώνεται η εύλογη συμπαράστασή μας, διαμορφώνεται απεναντίας η όχι και τόσο παράλογη άποψη «μα είναι λογικό 20 άνθρωποι να κλείνουνε τον δρόμο ή μια Δ.Υ.;». Ζημιώνοντας έτσι το ίδιο τους το δίκιο.
Δίκαιος ο αγώνας των αγροτών και αξίζει τη συμπαράσταση όλων των εργαζομένων -και των ανέργων βεβαίως. Αλλά θα πρέπει θαρρώ να ψάξουν για να βρουν τις αιτίες της μη μαζικής συμμετοχής: Συνδικαλιστική αφερεγγυότητα; Αδυναμία ενότητας στη δράση; Οργανωτική απειρία; Διότι, απ’ ό,τι πληροφορούμαι, “συμβολική” υπήρξε η συμμετοχή και στα δυο μπλοκ ευθύς εξαρχής.
Ομως παρόμοια προβλήματα παρουσιάζονται και σε άλλους χώρους, όπως για παράδειγμα, η κινητοποίηση της Πέμπτης των νοσοκομειακών στο Νοσοκομείο Χανίων, όπου έτυχε να έχω προσωπική αντίληψη επειδή παραβρέθηκα κι εγώ σαν συμπαραστάτης. Αλλά, ποια κινητοποίηση; Ενώ η απεργία είχε μεγάλη συμμετοχή, η συγκέντρωση, ωστόσο, η οποία είχε προαναγγελθεί μπροστά στο Νοσοκομείο, στην είσοδο, ήταν θλιβερά αναντίστοιχη μήπως θα έπρεπε να είχε “ζυμωθεί” καλύτερα; Μήπως θα έπρεπε να πραγματοποιηθεί στην πλατεία της Αγοράς;
Δεν είναι ίσως τόσο “κομψό” να κάνω υποδείξεις, το δικαιούμαι όμως νομίζω ως χρήστης υπηρεσιών υγείας και ως γονιός επίσης καθώς και ο κάθε εργαζόμενος -και ο κάθε άνεργος βεβαίως.
Πρέπει να ξαναπιάσουμε το νήμα των αγώνων από την αρχή, πρέπει να ξαναθυμηθούμε τις εποχές που το εργατικό και λαϊκό κίνημα σ’ όλο τον κόσμο αποτελούσε απειλή για την κεφαλαιοκρατία κι ακόμα να ψάξουμε δρόμους και να ξαναεφεύρουμε τρόπους. Οι εργαζόμενοι -μα και οι άνεργοι βεβαίως…
Να ξαναγίνουμε απειλή…
