Τα προβλήματα της κυβέρνησης

Μετά την επιστροφή του απ? τις χώρες της Ανατολής ο κ. Σαμαράς αρχίζει να πιστεύει ότι η κυβέρνηση είναι της ΝΔ, δική του, ότι μπορεί να κυβερνά ανεξέλεγκτα και ότι ο κ. Βενιζέλος με τον κ. Κουβέλη εκ κοινοβουλευτικής ανάγκης τον στηρίζουν. Νομίζει ότι αυτός πρέπει να ?χει τον πρώτο λόγο, επειδή έχει τους περισσότερους βουλευτές και ξεχνάει τους πολιτικούς όρους της συνύπαρξης και ότι η σημερινή πλειοψηφία είναι θέμα αριθμών. Η διένεξη περί τον αντιτρομοκρατικό νόμο του κ. Ρουπακιώτη δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Είναι λάθος να τείνει να αναδειχθεί η συμπεριφορά του πρωθυπουργού ηγεμονική, διότι όπως διαμορφώνεται η κατάσταση, αν κάτι πάει στραβά και χάσει τον έναν απ? τους δύο, μη έχοντας τη δεδηλωμένη, θα χάσει και την κυβέρνηση.
Για τους ξένους ο κ. Σαμαράς είναι ο ισορροπιστής, ο ελαστικός πρωθυπουργός, που δεν λέει όχι, ενώ για τους Ελληνες ο ανειλικρινής, ο αντιμνημονιακός, που προς χάριν της πρωθυπουργίας έγινε ο συνεχιστής και πρόθυμος να εφαρμόσει τα μνημόνια, που πλήττουν την κοινωνία και παράγουν πολιτικό κόστος, το οποίο όμως μοιράζονται και οι τρεις ισομερώς. Εχουμε, που έχουμε, σου λένε οι μικρότεροι εταίροι το μερίδιο της φθοράς, βλέποντας τα ποσοστά τους να πέφτουν, ας προβληθούμε τουλάχιστον στο κυβερνητικό πεδίο με περισσότερους υπουργούς. Να εκφράζουμε διά των εκπροσώπων μας δημόσιες κατευθύνσεις.
Ετσι η κυβερνητική συνεργασία φαίνεται πως σκεπάζεται από σύννεφα, ύστερα και από τις άκαρπες συζητήσεις για το Ν/Σ Ρουπακιώτη. Ο Σαμαράς συγκρούεται με τους Βενιζέλο και Κουβέλη, που αναδεικνύουν ως κυρίαρχο θέμα το αντιρατσιστικό Ν/Σ και εκφράζουν δημοσίως απόψεις περί ανασχηματισμού της κυβέρνησης, όσο γίνεται γρηγορότερα, με μικρότερο σχήμα και εξωκοινοβουλευτικά πρόσωπα. Υποδεικνύουν την ανάγκη ν? αλλάξει το κράτος, χωρίς όμως να ?χουν δείξει οι ίδιοι ότι έχει μεταβληθεί κάτι στον εαυτό τους. Απ? τους τρίτους αυτά ερμηνεύονται ότι πρόκειται περί θεατρικής παράστασης.
Οι ´συμβουλάτορες´ πλέον λένε φανερά απ? τις κουίντες και όχι κρυμμένοι στα υποβολεία, τι να πει ο πρωταγωνιστής. Το τι θα κάνει από εδώ κι ύστερα ο πρωθυπουργός είναι πρόβλημα δικό του, πώς θ? ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των δύο να παραβλεφθεί το πρωθυπουργικό προνόμιο του ανασχηματισμού και να υπουργοποιηθούν περισσότερα στελέχη τους. Και ν? ακούει τους εκφοβιστές της Ιπποκράτους ότι ´χωρίς ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει κυβερνητική πλειοψηφία´.
Είναι φανερό ότι ο κ. Σαμαράς βρίσκεται μεταξύ σφύρας και άμμωνος. Από τη μια οι παλαιές διαμάχες μέσα στη ΝΔ δεν έχουν εκλείψει και αυτοί που τις προκαλούν προσπαθούν να αποδείξουν την αναγκαιότητα ανασυγκρότησης της κεντροδεξιάς για να επανακάμψουν οι παλαιοί ψηφοφόροι, που μετακινήθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Από την άλλη οι δυνάμεις που τον υποστηρίζουν στην κυβέρνηση, μετέρχονται κάθε μέσο να κρατηθούν, το μεν ΠΑΣΟΚ, αν και οδεύει προς μετάλλαξιν, η δε ΔΗΜ.ΑΡ., που ματαίως προσκαλεί τους κεντροαριστερούς να την πλαισιώσουν. Και οι δύο αποζητούν τη σοσιαλδημοκρατία περισσότερο ο κ. Βενιζέλος και λιγότερο ο κ. Κουβέλης, με το αιτιολογικό ότι θα είναι το ανάχωμα προς την πλευρά του κ. Τσίπρα.
Με τα τρέχοντα κοινωνικά θέματα ο κ. Σαμαράς έχει και τα εσωτερικά του κόμματός του προβλήματα, που δύσκολα από μόνος του θα μπορούσε να ´στρογγυλέψει τις γωνίες´, ώστε να συγκεραστούν οι απόψεις και να επέλθει αρμονία. Είναι υπαρκτά τα προβλήματα, που δεν φαίνονται, αλλά κάποιος τα υποδαυλίζει. Αυτά είναι δυσκολότερα να διευθετηθούν από το ´επιθετικό μέτωπο´ Βενιζέλου Κουβέλη. Αλλους αντιπάλους δεν έχει. Αν φανούν, θ? αντιμετωπιστούν ως γραφικότητες.